Royal Sorrow

Κάθε δύο τρία χρόνια εμφανίζεται και μια νέα progressive μπάντα που μπαίνει γρήγορα στη shortlist αυτών που παρακολουθούμε στενά. Οι προηγούμενοι ήταν οι Temic με το ντεμπούτο τους το 2023, το '19 οι Wheel, πιο πριν οι Ions, Ihlo, Artificial Language, Azure, Night Verses. Δεν έχουμε παράπονο, prog υπάρχει. Φέτος είναι ξεκάθαρα τούτοι εδώ οι Φινλανδοί. Οι Royal Sorrow πιάνουν τον παλμό της σύγχρονης προοδευτικής metal μέσα από τις επιρροές των Tesseract, των Vola, των Leprous και των Soen, την μπολιάζουν με τις μυστήριες ματιές του Vessel (Sleep Token) και τις φέρνουν με άνεση κοντά στην pop και τη metalcore αισθητική. Χωρίς ίχνος ντροπής και αυτοπεριοριστικής ανάγκης για δήθεν και καλά αυτοσυγκράτησης ή ας πούμε επιδειξιομανίας.

Για να μην παρεξηγηθώ, οι άνθρωποι είναι παιχταράδες. Φοβεροί μουσικοί πολύ υψηλού επιπέδου και δεν κρύβεται καθόλου. Αλλά στην πρώτη γραμμή της μουσικής τους είναι οι ιδέες. Ο Marcus Hentunen με την πολύ καλή φωνή αναλαμβάνει την εκφραστικότητα και τον χρωματισμό. Οι υφές του ποικίλουν, με έμφαση κυρίως σε καθαρές και πολύ μελωδικές φωνητικές γραμμές, χρησιμοποιεί επιπλέον το γρέζι ή ακόμα και screams για να δώσει έκταση και πιο πολύπλευρη προσέγγιση στα κομμάτια. Έτσι είναι και με το χαρακτήρα των συνθέσεων. Από τη μία στο "Samsara" και το "Looking Glass" φέρνουν τους Soen στο προσκήνιο, στο "Metrograve" τους Leprous και τον Devin Townsend κι ενώ στο "Bloodflower" εισάγουν Tesseract κιθάρες, στο "Give In" φωνάζουν και Sleep Token κλείνοντας διακριτικά το μάτι προς το modern metalcore. Στο ομώνυμο που κλείνει το δίσκο μάλιστα, ακούμπησαν λίγο και το ύφος των Azure στο περσινό τους υπέροχο "Fym", αν και όσο προχωράει πιάνει πολλά διαφορετικά μονοπάτια που τους φέρνουν κοντά ακόμα και στους δικούς μας Mother Of Millions.

Πολλές αναφορές όμως παραθέτω και θα δώσω την εντύπωση ότι μιλάμε για ένα δίσκο - συλλογή επιρροών. Δεν είναι έτσι. Ναι, οι Royal Sorrow έχουν τις επιρροές τους και παρουσιάζουν κάτι που δε συναντάμε πρώτη φορά αλλά έχουν το δικό τους χαρακτήρα και, πάνω απ' όλα, πολύ καλογραμμένα τραγούδια. Μπορεί το πακέτο djent κιθάρες, μελωδικά φωνητικά, pop ανησυχίες, επιλεγμένα breakdown, ζόρικα μετρήματα και τεχνικά παιξίματα που δεν πλατειάζουν να το συναντάμε σχετικά συχνά πια, σε αυτό το σχεδόν progressive σχεδόν alternative metal - σύγχρονο μείγμα, αλλά οι Φινλανδοί εδώ το κάνουν πολύ καλά και με φρεσκάδα.

Βασικός σύμμαχος είναι η παραγωγή του δίσκου που είναι άψογη. Πεντακάθαρη με έμφαση στη λεπτομέρεια αλλά και αρκετό όγκο στις κιθάρες για να ακούγεται εντελώς σημερινό. Το τρομερά σφιχτό rhythm section δένει πολύ καλά τον ήχο τους, περνώντας μάλιστα και πιο μπροστά με τα παιξίματα του όταν υπάρχει χώρος. Και οι δύο είναι φοβεροί μουσικοί αλλά ένα κλικ παραπάνω με εντυπωσίασε ο Eero Maijala στο μπάσο.

Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι τα πολλά video clip, για καινούργια μπάντα, που έχουν ήδη κυκλοφορήσει. Μιλάμε για πέντε ή έξι, ανάλογα αν μετράμε και το visualiser του "Bloodflower". Και μπορεί να έχουν ένα σχετικά σταθερό μοτίβο με τον Hentunen στο προσκήνιο, αλλά δεν πάβουν να είναι εικόνα που συνοδεύει το μουσικό πλαίσιο.

Πιθανολογώ ότι η Inside Out πιστεύει πολύ στους Royal Sorrow και η αλήθεια είναι ότι καλά κάνει. Με το "Innerdeeps" κυκλοφορούν ένα πολύ δυνατό ντεμπούτο που δείχνει ότι μπορούν να έχουν σημαντική θέση στο σύγχρονο progressive κόσμο τα επόμενα χρόνια. Αρκεί να συνεχίσουν δυνατά δισκογραφικά υποστηρίζοντας τις ιδέες τους με έντονες και ξεχωριστές live εμφανίσεις.