Ra

Έχει περάσει μια εικοσαετία από τη μεγάλη άνθιση του alternative metal, όπως το λένε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, εκεί δηλαδή που άνθισε. Εμείς εδώ (στις ετήσιες ανασκοπήσεις μας) το εντάσσουμε στη modern hard and heavy κατηγορία, καθότι έχουμε μια διαφορετικά διαμορφωμένη ιδέα για το τι εστί metal, αλλά σε κάθε περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα mainstream παρακλάδι του σκληρού ήχου μέσα από το οποίο γιγαντώθηκαν εμπορικά αρκετοί καλλιτέχνες την τελευταία 20ετία. Αυτό συνέβη διότι το rock ραδιόφωνο στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού είχε διαφορετικό ρόλο από αυτόν που ξέρουμε στη μικρή μας χώρα και πάντα στόχευε στο να αναδεικνύει νέες, φρέσκιες προτάσεις. Τον ρόλο και τη σημασία του μάλλον αγνοούν όσοι αντέδρασαν υποτιμητικά και με έκπληξη στο νέο με τους μεγαλύτερους mainstream rock καλλιτέχνες που ανέδειξε το Billboard.

Στη συνομοταξία συγκροτημάτων όπως οι Shinedown, οι Three Days Grace, οι Sevendust, οι Breaking Benjamin και τόσοι ακόμα βρίσκονται και οι Ra, οι οποίοι ιδρύθηκαν το μακρινό πλέον 1996 και κυκλοφόρησαν τέσσερα άλμπουμ στο διάστημα 2002-2013, πριν μπουν στον πάγο για αρκετά χρόνια. Οι τρεις πρώτες δουλειές της μπάντας έτυχαν θερμής υποδοχής, με τους Ra να ξεχωρίζουν λόγω της ποιότητάς τους, έχοντας ως βασικό άξονα κίνησης τον τραγουδιστή/συνθέτη/κιθαρίστα Sahaj Tioticn. Όμως, η υπογραφή του συμβολαίου με την Universal δεν πήγε όπως επιθυμούσαν οι δυο πλευρές, επιφέροντας σταδιακή τριβή, αποχωρήσεις μελών και εν τέλει την τοποθέτηση του σχήματος στον πάγο για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η νεοσύστατη δισκογραφική Wake Up! Music Rock Waylon (του Reavis των A Killer’s Confession) έπεισε με το όραμα και τις προθέσεις της τον Ticotin να επιστρέψει δισκογραφικά, αλλά ο ίδιος έθεσε κι έναν επιπλέον όρο: την επανένωση του αυθεντικού line-up, των δυο πρώτων δίσκων. Αφού συνέβη κι αυτό, η επανάκαμψη των Ra με το 5^ο στούντιο άλμπουμ τους "Intercorrupted" είναι πλέον γεγονός.

Καταλαβαίνω ότι πολλοί θα σκεφτούν πως η επιτυχία του εγχειρήματος είναι ένα δύσκολο στοίχημα. Η μπάντα δεν έχει τη νεανική ορμή που είχε 15-20 χρόνια πριν, οι ίδιοι οι ακροατές τους ίσως τους έχουν ξεχάσει κι ο σκληρός alternative ήχος έχει φτάσει σε ένα σημείο υπέρ-παραγωγής και αναπόφευκτου κορεσμού. Αλλά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι περισσότερη σημασία από τις προβλέψεις έχει η ουσία: μια καλή μπάντα είναι μια καλή μπάντα, ένα καλό άλμπουμ είναι ένα καλό άλμπουμ και τα καλά τραγούδια παραμένουν καλά τραγούδια. Και στο πλαίσιο αυτό, η επιστροφή των Ra με το "Intercorrupted" κρίνεται ως παραπάνω από ικανοποιητική.

Με εξαιρετική παραγωγή, πολύ προσεγμένο songwriting και λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά ο Ticotin και η παρέα του παρουσιάζουν ένα πραγματικά αξιόλογο άλμπουμ, το οποίο περιλαμβάνει κάμποσα όμορφα και καλοφτιαγμένα τραγούδια. Αλήθεια, πόσο πιο πιασάρικο πρέπει να είναι το ρεφραίν ενός τραγουδιού σε σχέση με αυτό του ομότιτλου για να ακουστεί στο ραδιόφωνο και πόσα καλύτερα, ανάλαφρα rock τραγούδια σε σχέση με το "Let’s Go To Mexico" ακούσατε πρόσφατα σε κάποιο σταθμό; Εξίσου εντυπωσιακά είναι τα "Loud" και "Jezebel" ανεβάζοντας την ένταση, ενώ αρκετά συμπαθητικά τα καταφέρνουν κι όταν επικαλύπτουν pop μελωδίες, όπως στο "Nobody Loves You" (στο οποίο συμμετέχει ο Lajon Witherspoon των Sevendust). Με την εξαίρεση δυο-τριών συνθέσεων (πχ "Let It Lie", "Blind To The Light") το άλμπουμ κυλάει νεράκι, φτάνοντας σε ένα πανέμορφο φινάλε με το ιδιαίτερο "Somewhere Beautiful".

Παρά την τεράστια απήχηση που έχει ο ήχος των Ra στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού (και σε λίγες χώρες της από εδώ πλευράς) στα μέρη μας παραμένει μάλλον ξένος στην πλειονότητα των rock ακροατών. Στην περίπτωση, όμως, που αναζητείτε να ακούσετε καλό, μοντέρνο, mainstream, alternative metal (ή έστω hard rock), τότε δύσκολα θα βρείτε φέτος πολλές καλύτερες προτάσεις από το "Intercorrupted" των Ra, οπότε επενδύστε άφοβα. Κι αν αυτό αποτελέσει αφορμή να ψάξετε και τις παλιότερες δουλειές τους, ακόμα καλύτερα.