Psychedelic Porn Crumpets

Η πρώτη φετινή τους κυκλοφορία, "Carpe Diem, Moonman", ήρθε τον Μάιο. Εβγαζαν κάθε χρόνο ενα αλμπουμ η αληθεια είναι, σερί από το ‘21 και μετά. Οχι ότι και τα τρία προηγουμενα ολοκληρωμένα album τους δεν ήταν προσφατα, αφου κι αυτά ειχαν κυκλοφορήσει ‘16, ‘17 και ‘19! Αρα λίγες χρονιές έλειπε κάτι, οπότε αφου το 2024 δεν μας κέρασαν δίσκο, πάρε ένα δευτερο μέσα στην ίδια χρονιά. Μην γίνεται ρε King Wizard και δεν σας προλαβαίνουμε. Please!

Το προηγουμενο ήδη καθιερώθηκε ως ένα από τα πιο εντυπωσιακά νεοψυχεδελικά album της χρονιάς. Αλλά οι Crumpets δεν σταματούν ποτέ πλέον. Η μπάντα είναι σε κατάσταση πλήρους δημιουργικής έξαρσης. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις μια μπάντα να διατηρεί τόσο υψηλή ποιότητα σε δύο ολοκληρωμένες κυκλοφορίες μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ρε μιλάμε οριακά για τον καλύτερο τους δίσκο.

Το Pogo Rodeo είναι πιο σφιχτό και συνεκτικό από τον προκάτοχό του. Αλλά έχει μια garage-ίλα που θυμίζει αρκετά το "Shyga! Τhe Sunlight Mound". Τα πρώτα τέσσερα τραγούδια σε χτυπάνε με αμείλικτη ενέργεια και psych‑garage φρενίτιδα. Από το εκρηκτικό "Salsa Verde" μέχρι το ανεβαστικό "Manny’s Ready to Roll" ο ήχος τους είναι πιο μεστός και ώριμος, με καθαρές μελωδίες που δεν χάνουν στιγμή την ψυχεδελική τρέλα τους, ενώ οι συνθέσεις που ακολουθούν, "Texas Rangers", "Watermelon" και "Bowling With Tim" ισορροπούν με μαεστρία ανάμεσα στο heavy psych, την garage‑pop και την prog ψυχεδέλεια. Ρε δεν ξέρεις ποιο κομμάτι ειναι καλύτερο.

Αυτό που ξεχωρίζει όμως είναι η ενέργεια που ρέει συνεχώς μέσα στον δίσκο. Σε αντίθεση με το πρόσφατο "Carpe Diem, Moonman", που είχε περισσότερες εναλλαγές και αργές, ατμοσφαιρικές στιγμές, το νέο είναι ένας ασταμάτητος χείμαρρος ενέργειας και χρωμάτων. Παράλληλα, η μπάντα δεν επαναλαμβάνει τον εαυτό της. Οι συνδέσεις με τον προηγούμενο δίσκο υπάρχουν, αλλά κάθε τραγούδι έχει τη δική του προσωπικότητα και χαρακτήρα. Ολα και μεμονωμένα και συνολικά ειναι αλλιώς.

Όπως και στο παρελθόν, οι Crumpets δείχνουν απίστευτη δεξιοτεχνία, αναμειγνύοντας fuzz, σπασμένους ρυθμούς, prog ξεσπάσματα και μελωδικά ρεφρέν σε μια αδιάκοπη ροή. Κάθε κομμάτι είναι μελετημένο, αλλά ταυτόχρονα αφήνει χώρο για αυθορμητισμό και ξέφρενη μουσική χαρά. Αυτό μου αρκεί. Αυτή η χαρά και η διασκέδαση.

Ρε οι τύποι δεν έχουν απλώς κατακτήσει τον ήχο τους, αλλά συνεχίζουν να τον εξελίσσουν και να εξελίσσονται. Μπορεί να ακούγεται σαν κλισέ. Αλλά δεν μπορώ να το πω καλύτερα. Αν το "Carpe Diem, Moonman" ήταν κορύφωση και προσωπική μου επιλογή και πιθανότατα σε υψηλή θέση στην λίστα μου, το "Pogo Rodeo" είναι η συνέχεια με ακόμα πιο έντονα χρώματα και ήχους, δείχνοντας ότι η μπάντα είναι σε μια ασταμάτητη δημιουργική φόρμα

Εμείς είμαστε απλώς τυχεροί που τους ακούμε.

Bandcamp