Polyphia

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ένα νέο σχήμα που φορτώνεται την ταμπέλα του επόμενου μεγάλου ονόματος έχει εξαιρετικές πιθανότητες να ναυαγήσει πριν προλάβει να δει ανοιχτή θάλασσα. Πολύ περισσότερο αν την ίδια στιγμή έχει χαρακτηριστεί ως το μέλλον του χώρου στον οποίο κινείται, και ανεξάρτητα από το αν αυτός ο χώρος είναι αρκετά μικρός για να μαζευτούν κάπως οι προσδοκίες. Το ωραίο με την περίπτωση των Polyphia είναι ότι μπορείς να τους ρίξεις όσο hype θέλεις, κι εκείνοι απλά θα σπάσουν πλάκα.

Αν παρακολουθείς το μοντέρνο hard & heavy ή/και έχεις πέσει πάνω σε κάποια από τις κυκλοφορίες τους, μοιάζει πρακτικά απίθανο να έχεις στην πρόσφατη μνήμη πολλές τόσο έντονα τι-έγινε-εδώ-ρε-παιδιά στιγμές όσο εκείνη την πρώτη φορά. Ίσως να ήταν το βίντεο του "G.O.A.T." Ίσως κάποιο από τα EP τους. Ίσως πριν ολοκληρωθεί ακρόαση να μετατράπηκες απευθείας σε οπαδό. Ή ίσως να προσπέρασες αυτόματα και να μην κοίταξες ποτέ πίσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό που άκουσες δεν γίνεται να σου πέρασε αδιάφορο.

Σε έναν κόσμο που έχουν παιχθεί τα πάντα (sic), το πάντρεμα ήχων που επιχειρεί η τετράδα στέκεται επικίνδυνα κοντά στο να χαρακτηριστεί καινοτόμο. Κοιτώντας από απόσταση, και με τελείως ψυχρή λογική, μία απόπειρα αποσύνθεσής του συνόλου δεν μοιάζει τόσο τραγική. Στη βάση θα βρεις κλασική παιδεία και προοδευτική λογική. Συνδυάζει τον όγκο του djent με pop ευαισθησίες. Έχει 100% σύγχρονη αισθητική και κάμποσες ηλεκτρονικές πινελιές, ενώ οι ματιές προς το hip hop σκάνε απροκάλυπτα. Κι όλα αυτά χωρίς ανάσα. Απολύτως. Τίποτα. Το. Τραγικό.

Η βασικότερη διαφορά της παρέας από το Τέξας από τη συντριπτική πλειοψηφία των συνοδοιπόρων τους βρίσκεται σε έναν μικρό τομέα που λέγεται τραγουδοποιία. Δεν στέκονται μόνοι τους στο παράξενο παρακλάδι της σκληρής σκηνής του σήμερα, ούτε είναι οι πρώτοι που ρίχνουν στο καζάνι ένα σκασμό από διαφορετικά στυλ· και προφανώς δεν είναι απαραίτητα οι πιο τεχνικά άρτιοι παίκτες. Έχουν φτιάξει όμως κάτι αναγνωρίσιμο και ξεκάθαρα δικό τους. Στο "Playing God" μπορείς να χαζέψεις και χωρίς να καλύτερα αν δεν έχεις στον τοίχο σου διπλώματα κιθάρας.

Μία ματιά στη λίστα των προσκεκλημένων του "Remember That You Will Die" θα στείλει αδιάβαστο κάθε ανυποψίαστο. Οι παρουσίες του Steve Vai και του Chino Moreno δίπλα σε pop και rap ονόματα λέει μόνο ένα μέρος της αλήθειας. Η υπόλοιπη βρίσκεται στο υλικό του δίσκου. Στα αρπίσματα και τα ψηφιακά ντραμς. Στο υστερικό hook και το πέρασμα στα ιαπωνικά του "ABC". Στα διαβολεμένα ρυθμικά της τριπλέτας "Memento Mori", "Fuck Around And Find Out" και "All Falls Apart". Στο βγαλμένο από τα καλύτερα Guitar Hero όνειρα "Ego Death".

Πέτα κάθε έννοια παράδοσης από το παράθυρο. Μην σπαταλήσεις χρόνο για ταξινομήσεις και άλλα τέτοια παλιομοδίτικα. Οι Polyphia παρτάρουν στο εδώ και το τώρα. Αν θα συνεχίσουν κι αύριο; Ποιος νοιάζεται!