Phoxjaw

Notverynicecream

Hassle Records (2023)
Από την Ειρήνη Τάτση, 31/05/2023
Ένα από τα πιο ελπιδοφόρα σχήματα της σκληρότερης πλευράς της εναλλακτικής σκηνής σαρώνει τα πάντα για δεύτερη φορά με ένα χωνάκι λιωμένο παγωτό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Phoxjaw για μένα είναι αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα και πιθανόν σημαντικότερα συγκροτήματα που υψώνουν το ανάστημά τους στη Βρετανική αλλά και παγκόσμια σκηνή. Η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά και ελεγεία pop culture αναφορών, "Royal Swan", κυκλοφόρησε το 2020. Το πρώτο άκουσμα του δίσκου έγινε απευθείας εφτά ακούσματα, σκαρφάλωσε χωρίς συναγωνισμό στην κορυφή της λίστας μου για εκείνη την ομολογουμένως βαρύτατη σε μουσική ποιότητα χρονιά και το λατρεύω με πάθος μέχρι σήμερα. Θρασύτατα ξεκίνησαν πατώντας γερά σε μια alternative rock αισθητική με ευφυείς κιθάρες που δε δίστασε να ενώσει στοιχεία σκοτεινότερου rock, hardcore και mathcore περασμάτων σχολής The Dillinger Escape Plan και συχνά τα ρεφρέν τους δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από μια καλογραμμένη pop επιτυχία. Όλα αυτά, καταφέρνοντας κάτι απίστευτα δύσκολο και άπιαστο για μία νεοσύστατη μπάντα: να έχουν εντελώς δικό τους, αναγνωρίσιμο ήχο.

Συνέβη όμως κάτι που παραλίγο να τους κοστίσει τα πάντα. Λίγο μετά τα εκτενή lockdown κι ενώ οι Phoxjaw ήταν έτοιμοι να οργώσουν ως πρωτοεμφανιζόμενοι όλα τα μεγάλα alternative festivals της Ευρώπης, ο τραγουδιστής τους Daniel Garland και ίσως σύμβολο αυτής της μοναδικής ηχητικής τους σφραγίδας, κατηγορείται για κακοποιητική συμπεριφορά. Τα φεστιβάλ τους αρνούνται να παίξουν, η δισκογραφική τους αποκτά δεύτερες σκέψεις και οι ηχογραφήσεις του "Notverynicecream", μπαίνουν στον πάγο. Εμείς, το κοινό που τους αγάπησε θερμά, αντιδράσαμε με αυτή την τραγική συνειδητοποίηση: "όχι κι αυτοί". Οι ίδιοι, ποτέ δεν αμφισβήτησαν το φερόμενο θύμα. Ποτέ δεν κατηγόρησαν κανένα Μetoo. Πίστεψαν στο φίλο τους αφήνοντας τη δικαιοσύνη να παρέμβει και έμειναν στο μεσοδιάστημα σιωπηλοί. Να μην τα πολυλογώ, η καταγγελία ομολογήθηκε ως δολίως ψευδής, οι πάντες έσπευσαν να τους αποζημιώσουν οικονομικά ενώ οι Phoxjaw, απλά χαρούμενοι για τη λάμψη της αλήθειας πήραν βαθιά ανάσα… και βγήκανε για παγωτό.

Το "Notverynicecream" που ήδη από τον τίτλο του φανερώνει την "αλαφροϊσκιωτη" ιδιοσυγκρασία της μπάντας, αλλά και την αντιμετώπισή τους στη ζωή, προϋπαντήθηκε δεόντως, μιας που πέντε (!) από τα συνολικά δώδεκα κομμάτια εντός του κυκλοφόρησαν ως προωθητικά singles. Η κυκλοφορία του όμως στο σύνολό του, μας έδωσε αυτό που θέλαμε να ελπίζουμε και φοβόμαστε ότι δεν θα έχουμε στην πάντα επίφοβη δεύτερη κυκλοφορία μετά το ντεμπούτο διαμάντι - αναλλοίωτη την ουσία του συγκροτήματος. Ευχάριστη πρώτη γεύση (όχι του παγωτού) και προοικονομία, το εξώφυλλο του "Notverynicecream" που συνεχίζει την αισθητική προσέγγιση της όψης του προκατόχου του.

Από το εισαγωγικό "Evermore" που στρώνει κόκκινο χαλί για να χτίσει τα ηλεκτρονικά στοιχεία του "Apples" με το "daughteresque" μανιακό κιθαριστικό και φωνητικό στυλ (ευτυχώς βέβαια, αυτοί τελικά δεν ήταν καθίκια), το πρώτο μέρος του "Notverynicecream" επικεντρώνεται στα προαναφερθέντα singles του. Το άμεσα κολλητικό "Icecreamwitch" που θα μπορούσε να θυμίζει μέχρι και Killers αν δεν είχε εμμονή με τη σκοτεινή πλευρά, όταν ξημερώνει δίνει φως στο "Sungazer" που οκ το sample του θυμίζει λίγο το εμβληματικό theme song της "Εντατικής" αλλά ο ρυθμός του σε στέλνει να το μαθαίνεις απ’ έξω σε τρεις το πολύ ακροάσεις. Η πιο γλυκιά στιγμή στο "Thesaddestsongever" μας φέρνει στο τελευταίο γνώριμο single, "Tortoise" που πιθανόν αποτελεί την πιο indie στιγμή του δίσκου. Το τι συμβαίνει έπειτα, οι συμπατριώτες των Phoxjaw το λένε καλύτερα από εμάς. All hell breaks loose.

Τα σκληροτράχηλα και πικραμένα "Knives" και "Lastmancalledjohn" προσφέρουν μια όχι πρωτόγνωρη, μα εμφανώς βαθύτερη διάσταση πηγαίας απογοήτευσης από το συγκρότημα προς τον κόσμο. Αναμφίβολο ζευγάρι τα "Thelastmackerel" και "Serpentsdripformtheskies" μιας που ξεκινούν με την ίδια μελωδία, με το μεν να πηγαίνει σε μια πιο σύγχρονη, χορευτική θα λέγαμε ακόμη, προσέγγιση, ενώ το δε, εξελίσσεται σε ένα οκτάλεπτο βαθιά ειρωνικό έπος, τρομακτικό όσο μια οσκαρική θρίλερ μικρού μήκους για να αφήσει τον ακροατή να αναρωτιέται τι στο καλό μόλις συνέβη. Υποψηφιότητα πρωταγωνιστικού ρόλου στο 90’, το "Shotgunlipstick" για μένα κερδίζει τις εντυπώσεις ως ψευδεπίγραφη pop προσπάθεια που στην πραγματικότητα περιλαμβάνει όλη την ουσία των Phoxjaw.

Η ταλαντούχα ομάδα του Bristol πέτυχε με αξιοζήλευτη ευκολία το δύο στα δύο. Βγήκαν νικητές από μια πολύ μεγάλη ηθική μάχη, ανέκαμψαν και μας προσέφεραν χωρίς να κρατούν σε κανέναν κακία, έναν δεύτερο δίσκο πλήρως αυτοαναφορικό (να θυμηθούμε άλλωστε ότι το "Trophies In The Attic" του "Royal Swan" χαρακτηριστικά αναφέρει: "At least I’ve got an ice cream" που τελικά κι αυτό τους βγήκε πικρό) αλλά όχι κακέκτυπο του πρώτου. Εξερεύνησαν την σκοτεινότερη και σκληρότερη πτυχή τους με τρόπο που ακούς Phoxjaw και ξέρεις ότι είναι Phoxjaw. Το "Notverynicecream" κρύβει παντού σημεία που καθηλώνουν, και παρά την ποικιλομορφία των επιρροών και ακουσμάτων που το συναποτελούν καταλήγει εύηχο για πολυάριθμα μουσικά γούστα. Οι Phoxjaw είναι το μέλλον, είναι φρέσκοι, είναι ξεχωριστοί μα ταυτόχρονα πιστοί στους εαυτούς τους και όλα μου δείχνουν ότι βαδίζουν προς το να γίνουν τεράστιοι. Και τίποτα δε με ευχαριστεί περισσότερο από το να επανέρχομαι μετά από δέκα χρόνια, να χαμογελώ και να ξεστομίζω "Τα έλεγα εγώ".

Bandcamp | Spotify

  • SHARE
  • TWEET