Paul McCartney

Όταν παίρνεις στα χέρια σου ένα cd σαν το "Chaos And Creation..." και μετά από κάποιες ακροάσεις ανακαλύπτεις ότι πρόκειται για κάτι πραγματικά φρέσκο και ενδιαφέρον τότε η αποστολή σου (η κριτική δηλαδή) είναι εύκολη αφού ξέρεις ότι άλμπουμ σαν και αυτό συνήθως τυγχάνουν εξαιρετικής αποδοχής από τους κριτικούς και σαρώνουν διάφορων ειδών βραβεία. Δεν έχεις παρά να ακολουθήσεις το ρεύμα λοιπόν και να εκθειάσεις τον έτσι κι αλλιώς τεράστιο καλλιτέχνη για το νέο του "αριστούργημα".

Το δύσκολο είναι όταν η γνώμη σου είναι εντελώς αντίθετη με την ισχύουσα σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα και αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν είσαι αυστηρός και υπερβολικά απαιτητικός ή ακόμη κι ότι θα φανείς προκατειλημμένος απέναντι σε ένα μέγεθος όπως ο McCartney. Δυστυχώς στην περίπτωση αυτή η ακρόαση του καινούργιου άλμπουμ του "Σκαθαριού" με οδήγησε σε εντελώς αντίθετα μονοπάτια από την πλειοψηφία των κριτικών που έτυχε να διαβάσω σε περιοδικά και διαδίκτυο.

Όπως θα γνωρίζετε, συνηθίζεται με τις μεγάλες κλασσικές αξίες όταν εκπονούν νέες δουλειές, αυτές να παρουσιάζονται (και να προωθούνται από τις εταιρίες τους) ως οι καλύτερες τους εδώ και χρόνια! Τρανό παράδειγμα η τελευταία ταινία του Woody Allen που πήρε καλές κριτικές και όπως σχεδόν όλες οι προηγούμενες δουλειές του είναι "η καλύτερη ταινία του τα τελευταία 10 χρόνια"! Κάπως έτσι παρουσιάστηκε και το "Chaos And Creation..." που ακολουθεί το "Driving Rain" του 2001 και φυσικά κάτω από 4 αστέρια (στα 5) δεν έχει πάρει πουθενά!

Θα ξεκινήσω την προσπάθεια να σας εξηγήσω το λόγο που το άλμπουμ αυτό δε μου άφησε παρά μέτριες εντυπώσεις από τους στίχους του. Πρόκειται για 13 καθαρά ερωτικά τραγούδια με στίχους αρκετά απλοϊκούς που δείχνουν τις ευαισθησίες του 60άρη McCartney προς το έτερο φύλο. Ο τρόπος που παρουσιάζει τις ερωτικές του αυτές ανησυχίες θα έλεγα ότι ταιριάζει με τον τρόπο που έγραφε για την πρώτη περίοδο των Beatles. Μόνο που το άλλο του στιχουργικό μισό δεν υπάρχει πια και έτσι δεν υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ της "ελαφριάς" και αισιόδοξης πλευράς του Sir Paul και της πιο πεσιμιστικής και απαισιόδοξης που αντιπροσώπευε ο Lennon. Έτσι το αποτέλεσμα γέρνει από το απλό στο απλοϊκό στα περισσότερα τραγούδια, αν και υπάρχουν πιο σκοτεινές και ώριμες στιγμές όπως το "Too Much Rain".

Μουσικά επίσης δεν έχουμε κάποια εξέλιξη ή διαφοροποίηση στον τρόπο γραφής του McCartney με τα κλασσικά rock n' roll ρυθμικά τραγούδια που έκαναν κάποτε τα κοριτσάκια να ουρλιάζουν και τις μπαλάντες ala "Yesterday" (χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Jenny Wren"). Υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις όπως το "A Certain Softness" με τα bongos και τη Latin ανεμελιά του αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις μουσικά βρισκόμαστε γύρω στα τέλη του '50 με αρχές '60! Έλεος Paul, έχει προχωρήσει ο κόσμος από την εποχή του Little Richard και του Elvis! Κάτι που θα ενοχλήσει πολύ κόσμο επίσης είναι η τρανταχτή απουσία ηλεκτρικής κιθάρας (εκτός από ένα ωραίο σόλο στο "Promise You Girl", η ηλεκτρική κιθάρα είναι θαμμένη κάπου στο βάθος του "backyard"!).

Στην παραγωγή τα πράγματα είναι πολύ καλά με τον Nigel "OK Computer" Godrich να κάνει καλή δουλειά (υποψήφιος και για Grammy), με έγχορδα και πνευστά να δίνουν ένα κάποιο ενδιαφέρον στις πολύ απλές συνθέσεις, ενώ πολύ όμορφο είναι και το artwork του cd ξεκινώντας από το ασπρόμαυρο εξώφυλλο και μια φωτογραφία τραβηγμένη από τον πατέρα McCartney το 1962 μέσα από το παράθυρο του σπιτιού τους, η οποία δείχνει τον υιό να παίζει κιθάρα στην πίσω αυλή. Δυστυχώς το σήμα του COPY CONTROLLED δε λείπει και χαλάει λιγάκι το αποτέλεσμα αφού πια δεν αρκεί ένα αυτοκόλλητο μπροστά και η κλασσική ένδειξη στο οπισθόφυλλο για να μας υπενθυμίσει πόσο κακή είναι η πειρατεία και πως είτε αντιγράψουμε το cd είτε το δανείσουμε σε κάποιον για να τον αντιγράψει, χαντακώνουμε τους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας.

Συνολικά θα έλεγα ότι πρόκειται για μια δουλειά χαρακτηριστική McCartney από αυτές που μπορεί (λόγω του αδιαμφισβήτητου ταλέντου του) να ετοιμάσει μέσα σε 1 εβδομάδα αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει τον κόσμο γιατί το ημερολόγιο γράφει 2006 και όχι 1966. Την προτείνω μόνο σε αμετανόητους οπαδούς των Beatles και νοσταλγούς της εποχής της αθωότητας. Sorry Paul!