Nothing But Thieves

H προ τριετίας δισκάρα "Moral Panic" παίζει ακόμη συχνά στις επιλογές μου. Μπορεί να μην τους χορτάσαμε όσο θέλαμε πέρσυ στο Eject Festival, αλλά όπως και να το κάνουμε οι αγάπες δεν κρύβονται. Μας έχουν δώσει μπόλικο υλικό για να δικαιολογηθεί αυτή η αγάπη. Οπότε αναμενόμενα οι προσδοκίες είναι ανεβασμένες για το "Dead Club City".

Όπως πετυχημένα είχε χαρακτηρίσει ο Δημήτρης Μωυσίδης τον Conor Mason ως υπερόπλο, προφανώς και παραμένει το επίκεντρο με την μαγευτική του φωνή. Αυτή τη φορά, οι Nothing But Thieves δείχνουν μια διάθεση ρετρο-πειραματισμού, αρχίζοντας να κάνουν κάποια βήματα εκτός της ασφαλούς ζώνης τους. Τώρα για καλό ή κακό, αυτό τίθεται στην κρίση του καθένα.

Τι εννοώ με ρετρο-πειραματισμό; Συνολικά ο δίσκος ακούγεται συνειδητά προσανατολισμένος σε μια 80s αισθητική. Το ακούσαμε και στο single "Welcome To The DCC" με τα synths να πρωταγωνιστούν, το ακουμε και στο "Overcome" που φέρνει αμέσως στο μυαλό το "The Boys of Summer" του Don Henley, αλλά και στο "Do You Love Me Yet", για να φέρω μερικά μονο παραδείγματα. Άλλες στιγμές πάλι, πάμε σε πιο ανεξερεύνητα μονοπάτια, στο "Keeping You Around" θα μπορούσα να έχω φανταστεί την (παρελθοντική) Lana Del Ray πισω απο το μικρόφωνο, χωρίς να μοιάζει καθόλου παράταιρο.

Οι κιθάρες παίρνουν λίγο τη θέση του συνοδηγού σε αυτό το άλμπουμ, αλλά όταν έρχονται πάλι μπροστά, έχουμε μερικές "κλασικές" στιγμές σαν το "Members Only" που είναι αδύνατο να μη σε κάνει να λικνιστείς στους ρυθμούς του.

Η θεματολογία του "Dead Club City" είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Χωρίς να αποτελεί ένα συνεκτικό concept, θίγει θέματα όπως η εμπορευματοποίηση της κοινωνίας, αλλά και γενικά η κουλτούρα απομόνωσης που δημιουργείται από τη σύγχρονη πραγματικότητα, μέσα από την ανάγκη συμμετοχής σε κλειστά clubs, φυσικής ή ηλεκτρονικής υπόστασης. Τροφή για προβληματισμό, με έναν ίσως πιο εύπεπτο μανδύα.

Τελικά, που κάθεται το νέο δισκογραφικό πόνημα της μπάντας ανάμεσα στην (εξαιρετική) δισκογραφία τους; Ο χρόνος θα δείξει. Σίγουρα όχι στην κορυφή. Η ικανότητά τους να γράφουν hits, σε συνδυασμό με τη μοναδική φωνή εξακολουθεί να είναι εδώ. Αν κάτι με προβληματίζει, είναι ότι σαν σύνολο μοιάζει λίγο άνευρο. Μας έχουν κακομάθει, και εδώ απο τη μια αναγνωρίζεται η διάθεσή τους να εξελίξουν τον ήχο τους, στον αντίποδα όμως υπάρχουν και κάποια αδύναμα στοιχεία που θα μπορούσαν και να λείπουν ("Talking To Myself", για σένα λεω). Και πάλι θα ξεχωρίσουν κομμάτια, και πάλι θα σιγοτραγουδάμε προσπαθώντας αποτυχημένα να ακολουθήσουμε τη φωνή του Conor, αλλά αυτή τη φορά θα κάνουμε μια διαλογή στις επιλογές. Εξακολουθούμε όμως να θέλουμε διακαώς να τους δούμε και σε μια headline εμφάνιση στη χώρα μας.