Nick Cave & The Bad Seeds

Μετά το πρώτο σοκ που ξεπεράστηκε επιτυχώς, δηλαδή τον πρώτο studio άλμπουμ των Bad Seeds χωρίς τον Mick Harvey στη σύνθεσή τους, φαντάζομαι ότι οι φίλοι του συγκροτήματος θα έστρεψαν την προσοχή τους μαζί με όλους τους φόβους τους στο πώς αυτό το νέο σχήμα θα αποδίδει στις συναυλίες. Πολύ γρήγορα έρχεται η απάντηση και σε αυτό το ερώτημα.

Ταιριαστά ίσως στο πιο μικρό και ζεστό μουσικό μοτίβο του "Push The Sky Away" αλλά και τις ανάγκες των νέων Bad Seeds, αυτή η ζωντανά ηχογραφημένη κυκλοφορία δεν είναι από κάποια μεγάλης κλίμακας συναυλία αλλά από μία παράσταση στον ραδιοφωνικό σταθμό KCRW μπροστά σε αν περιορισμένο κοινό. Φυσικά τη μερίδα του λέοντος καταλαμβάνουν τα νέα τραγούδια με τέσσερα να εμφανίζονται εδώ αρκετά κοντά στην αρχική τους εκτέλεση. Οπότε δεν μένουν και πολλά νέα λόγια να πούμε εκτός από το ότι το "Wide Lovely Eyes" επιβεβαιώνει το παράσημο ενός από τα ομορφότερα τραγούδια της χρονιάς, με το "Higgs Boson Blues" να ακολουθεί σε αξία από κοντά. Εντύπωση ίσως κάνει η επιλογή του "Mermaids", αλλά η μίνιμαλ ενορχήστρωσή του με το πιάνο κυρίαρχο δουλεύει μια χαρά στο περιβάλλον της «μικρής συναυλίας». Το "Push The Sky Away" επίσης αποδίδεται σε όλη του την σκοτεινή μεγαλοπρέπεια. Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από τα τέσσερα αυτά τραγούδια είναι το ότι οι λούπες, οι θόρυβοι και οι ατμόσφαιρες που ακούσαμε στην πρώτη ηχογράφηση, ευγενική χορηγία του Warren Ellis και του Barry Adamson υποπτευόμαστε, μπορούν να αποδοθούν εξίσου καλά και επί σκηνής.

Η απόκτηση της κυκλοφορίας αυτής όμως μάλλον δεν θα ήταν αρκετά πιθανή αν μέναμε στα παραπάνω. Αυτό που θα κάνει τους φίλους του να χαρούν είναι τα έξι τραγούδια που συμπληρώνουν το δίσκο και μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες, αμφότερες ορμώμενες από τις αναγκαστικές ενορχηστρωτικές αλλαγές των «νέων» Bad Seeds. Από τη μία λοιπόν έχουμε τραγούδια μισοξεχασμένα στο ρεπερτόριο του Cave που όμως ταιριάζουν στην τωρινή του μουσική κατεύθυνση και από την άλλη έχουμε κάποια από τα, λίγο ως πολύ, standards του, ριζικά μεταμορφωμένα.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν τα "Far From Me" και το "People Ain't No Good" (από το "Boatman's Call") και το "And No More Shall We Part" (από τον ομώνυμο δίσκο). Καθόλου τυχαία και τα τρία προέρχονται από τους δίσκους που ίσως έχουν μεγαλύτερη ηχητική (αν και όχι συνθετική) συγγένεια με το "Push The Sky Away". Αποδίδονται πολύ συναισθηματικά σχεδόν αποκλειστικά με πιάνο και βιολί και αναδεικνύουν την πλευρά του ερωτικού τροβαδούρου που τόσο αγαπήθηκε αλλά και μισήθηκε στον Nick Cave. Η ίδια αυτή πλευρά του επηρεάζει και τα χιτάκια που επιλέχθηκαν. Και αν στο "Stranger Than Kindness" και το "Jack The Ripper" αυτό δεν είναι ιδιαίτερα εμφανές αφού ακόμα και χωρίς «κανονικό» κιθαρίστα οι Bad Seeds αποδεικνύουν ότι δεν υπολείπονται σε θόρυβο όταν το επιλέξουν, το "Mercy Seat" γίνεται αγνώριστο ως πιανιστική μπαλάντα, κατώτερο σαφώς του πρωτότυπου, ενδιαφέρον το δίχως άλλο, και απόδειξη του πόσα επίπεδα έχει τελικά το τραγούδι αυτό που δικαίως θεωρείται, ίσως, η κορωνίδα της δημιουργίας του Nick Cave.

Οι φανατικοί του Nick Cave έχουν κάθε λόγο να αποκτήσουν και αυτή του την κυκλοφορία αλλά απέχει από το να είναι μία κυκλοφορία για το fanclub του και μόνο. Δείχνει ένα άλλο πρόσωπο του Nick Cave, όχι άγνωστο μέχρι τώρα, αλλά ίσως ποτέ ισχυρότερο. Σε κάθε περίπτωση δείχνει πολύ έντονα το Nick Cave του σήμερα σε καλλιτεχνικό και, γιατί όχι, ίσως και σε συναισθηματικό επίπεδο.