Neil Young & Crazy Horse

Η αφοσίωση του Neil Young στην τέχνη του είναι παραδειγματική. Ο Καναδός καλλιτέχνης, στην όγδοη πια δεκαετία της περιπετειώδους ζωής του, παραμένει δημιουργικότατος. Για τον 41^ο δίσκο της καριέρας του επέλεξε να συνεργαστεί με τους Crazy Horse: τους δύο μάχιμους «παλιούς» Ralph Molina και Billy Talbot και τον προσφάτως επανακάμψαντα στο συγκρότημα Nils Lofgren (ο Frank "Poncho" Sampedro έχει αποσυρθεί οριστικά εδώ και μερικά χρόνια στη φάρμα του στη Χαβάη λόγω αρθρίτιδας). Κλειστήκανε όλοι μαζί σε μια αποθήκη του 19^ου αιώνα, όπου και ζήσανε για κάποιες εβδομάδες, υπό την κινηματογραφική παρακολούθηση της Daryl Hannah.

Ο δίσκος γράφει απ’ έξω "Neil Young Crazy Horse", αλλά νομίζω πως τελικά δεν ηχεί εξ’ ολοκλήρου έτσι. Σε σχέση με το προηγούμενο "Colorado", που είχε βγει με την ίδια σύνθεση μουσικών, το "Barn" έχει ορισμένα πιο ήρεμα και μειλίχια κομμάτια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το εναρκτήριο "Song Of The Seasons", που ξεκινάει με μια ζωηρή φυσαρμόνικα, ακουστική κιθάρα και ακορντεόν και στα έξι του λεπτά αναπτύσσεται μια παρεΐστικη, αναστοχαστική ατμόσφαιρα. Παρόμοια ατμόσφαιρα συναντάμε και στο, πιθανόν αυτοβιογραφικό, "They Might Be Lost". Στο "Tumblin' Thru The Years" ο Young στάζει μελαγχολία με τη λιτή και υπέροχη συνοδεία ενός πιάνου. Εύφημος μνεία αξίζει και στο όμορφο "Welcome Back", που τελειώνει χωρίς να καταλάβεις πότε περάσανε τα οκτώμισι λεπτά του.

Ενδιάμεσα έχουν μεσολαβήσει το "Change Ain't Never Gonna", που θα μπορούσε να ήταν στο "Greendale", το εξαιρετικό ταξιδιάρικο rocker "Heading West", που είναι πολύ κοντά σε αυτό που έχω στο μυαλό μου ως NYCH και το δισυπόστατο "Canerican", που για μια ακόμη φορά στηλιτεύει τα «κακώς κείμενα» της πιο πρόσφατης από τις δύο πατρίδες του. Το "Human Race" είναι ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι στον δίσκο. Εξελίσσεται καβαλώντας την κιθάρα του Young, η οποία είναι αυτή που οδηγεί το κομμάτι από την αρχή μέχρι το τέλος. Το κομμάτι εκπέμπει ένα κάπως αγωνιώδες συναίσθημα επίτασης και κρισιμότητας. Η γλυκιά μπαλάντα "Don't Forget Love" κλείνει τον δίσκο με, τολμώ να πω, αισιόδοξο τρόπο. Γράφτηκε το τελευταίο πρωί των ηχογραφήσεων και ηχογραφήθηκε λίγη ώρα μετά.

Είσαι 76 χρονών. Αντί να κάθεσαι να παίζεις με τα εγγόνια σου, μαζεύεις κάτι χούφταλα μεγαλύτερα κι από εσένα και κυκλοφορείς 10 νέα τραγούδια που αποτυπώνουν όλα αυτά για τα οποία είσαι γνωστός: κολλητικές μελωδίες που διυλίζονται είτε μέσα από ρομαντικές ακουστικές μπαλάντες, είτε μέσα από ηλεκτρικό, rock ‘n’ roll πνεύμα. Ο Neil Young έπιασε τη μαγεία στο μπουκάλι ξανά και μας έδειξε ότι δεν έχει ξεθωριάσει ακόμη, μετά από τόσες δεκαετίες δημιουργίας. Κι αυτά είναι υπέροχα νέα.