Nathan Gray

Ως χρόνια μίζερος, έχω κάποιες έμφυτες αντιστάσεις στις περισσότερες μορφές παρουσίασης θετικής ενέργειας. Μου φαίνονται ψεύτικες, επιτηδευμένες, διδακτικές, ανούσιες και γενικότερα μου κάθονται στο λαιμό καθώς τις αντιλαμβάνομαι περισσότερο ως μέσο αυτοπροβολής παρά αλληλοβοήθειας.

Από την άλλη, πόσο σκατάς πρέπει να είσαι να μειώνεις συνεχώς κάτι τέτοια όταν στην ουσία μπορεί απλά να πρόκειται για την προσπάθεια κάποιου άλλου να μην είναι σκατάς; Τροφοδοτείς τον κύκλο και στην τελική μόνο τον εαυτό σου βλάπτεις, παραμένοντας σκατάς.

Τελοσπάντων, κάτι τέτοιες είναι λοιπόν οι σκέψεις μου ακούγοντας το νέο δίσκο του Nathan Gray, frontman των αγαπημένων μου Boysetsfire, στη δεύτερη (περίπου, η προσωπική του καριέρα είναι για δυνατούς λύτες) προσωπική του δισκογραφική προσπάθεια.

Όπως μας είπε και ο ίδιος, το "Working Title" είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών που ένιωσε ο Gray όταν βρήκε ανακούφιση από την κατάθλιψη και η προσπάθεια του να περάσει μηνύματα συντροφικότητας και αλληλοσυμπαράστασης σε αυτούς που ίσως νιώθουν απομονωμένοι καθ’ολη τη διάρκεια της δικιάς τους μάχης. Στα αυτιά μου επίσης είναι και ένα disclaimer του Gray προς τον κόσμο, φωνάζοντας πως δεν είναι καλά, αλλά το παλεύει και προσπαθεί να είναι καλύτερος.

Όμορφα όλα αυτά, αλλά όπως προείπα, μου κάθονται λίγο κάπως, καθώς είμαι σκατάς.

Ο δίσκος ρέει πολύ ευχάριστα όταν επιστρατεύει ένα εύπεπτο mid-tempo punk-rock τόνο. Απλά και προσιτά είναι τα κομμάτια που έγραψε ο Nathan, εστιάζοντας πάντα στο μεγαλύτερο του όπλο τα σήμα κατατεθέν φωνητικά του και η ικανότητα του να γράφει εύστοχες φωνητικές γραμμές. Κομμάτια σαν τα "In My Defense" και "Never Alone" είναι άρτια παραδείγματα των παραπάνω.

Πρόβλημα συναντάω όταν πατάει φρένο σε κομμάτια οπως το "Refrain" και "Down", που νιώθω πως δεν έχουν αρκετά στοιχεία που να τα κάνουν να ξεχωρίζουν. Οι αοριστολογίες των στίχων δεν βοηθούν ιδιαίτερα, γιατί καλά και ωραία τα θετικά βάημπς που θέλει να μας παρουσιάσει, αλλά προσωπικά δεν τα βρίσκω αρκετά ώστε να μου τραβήξουν την προσοχή.

Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι πως ο δίσκος είναι αρκετά καλός ώστε να αποτελέσει πλατφόρμα να συνεχίσει τη σόλο του καριέρα και να βγει στο δρόμο. Κομμάτια σαν το ομώνυμο - που έχει και τη συμμετοχή του πολύ Chuck Ragan - αλλά και το εθιστικό "Hold" μπορούν να σταθούν περήφανα ανάμεσα στην ιστορική δισκογραφία στην οποία έχει αποτελέσει συντελεστής ο Gray.

Φίλοι των Boysetsfire σίγουρα πρέπει να του δώσουν κάποιες στροφές, οι υπόλοιποι ρίχτε μία αυτιά, μπας και εκτεθείτε σε μία από τις λιγότερο αναγνωρισμένες φωνές στο σύγχρονο (ακραίο;) ήχο.