Nachtmystium

Το να μπορείς να ακούγεσαι σκοτεινός είναι εντελώς διαφορετικό από το να κουβαλάς το σκοτάδι μέσα σου.

Αρχικά επιτέθηκες στο 80% των black metal συγκροτημάτων και πολλοί σε μίσησαν γι αυτό - αν και θεωρώ ότι είχες δίκιο σε όσα ισχυρίστηκες. Στην συνέχεια, κατηγορήθηκες για «λάθος επιχειρηματικές πρακτικές» απέναντι σε οπαδούς, μπάντες και promoters, ένας rip-off όπως σας αποκαλούσαμε στο underground μια φορά κι έναν καιρό. Μέσα σε όλα αυτά, ήσουν ο ηγέτης των Nachtmystium, ίσως της πιο αξιοπρόσεκτης μπάντας αυτού που λέμε ψυχεδελικό black metal στα '00s. Όλον αυτόν τον καιρό πάλευες με την εξάρτηση σου στην ηρωίνη, κάνοντας το ταξίδι ανάμεσα σε ζωή και θάνατο όλο και πιο συχνό, όλο και πιο σύντομο. Ήρθες και έφυγες πολλές φορές. Και τώρα που αποφασίζεις να βγάλεις έπειτα από τέσσερα χρόνια την μπάντα σου από τη ναφθαλίνη, ίσως πολλοί να σου γυρίσουν την πλάτη. Blake Judd δεν είμαστε εδώ για να σε κρίνουμε ως άνθρωπο. Δικαιούσαι όμως να παίζεις black metal γιατί ξέρεις πολλά για την σκοτεινή πλευρά και δικαιούμαι να απαιτώ η μουσική σου να είναι βιωματική.

Από το σαρκαστικό -αν και απωθητικό- εξώφυλλο και τον τίτλο αυτού του EP, η επιστροφή των Nachtmystium έχει καθαρά αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. «Ανθεκτικό» αποκαλεί ο Judd τον εαυτό του και συμπληρώνει το επικό «Πολύ εγωιστής για να πεθάνω» στο σχεδόν sing-along ρεφρέν του ομώνυμου track, που μας εισάγει στην αναγεννημένη εποχή της μπάντας. Η αναγέννηση βέβαια δεν αφορά τόσο το μουσικό σκέλος αφού το ατμοσφαιρικό black τους μοιάζει να συνεχίζει ακριβώς από εκεί που διέκοψε. Ακολουθώντας το intro "Conversion" που προετοιμάζει ιδανικά το έδαφος, τα "Resilient" και "Silver Lanterns" είναι δύο μεσαίων ταχυτήτων επτάλεπτα tracks που αποπνέουν ένα ζοφερό μα και ελαφρώς περήφανο feeling, σε μια αρμονική συνύπαρξη μελαγχολίας και δύναμης. Το άκουσμα τους δεν είναι ιδιαίτερα ψυχεδελικό αλλά διαθέτουν έναν mid '90s μελωδικό χαρακτήρα, με μελωδίες που ευτυχώς δεν μοιάζουν να ενσαρκώνουν σύγχρονες blackgaze επιρροές. Το "Desert Illumination" δε που ολοκληρώνει το EP αντανακλά όλο το περιεχόμενο που μπορεί να επιθυμεί κάποιος από τους Nachtmystium. Αργόσυρτη, τριπαριστή ψυχεδέλεια, έξυπνη χρήση κρουστών παράλληλα με έρποντα riff, μυστηριακή χρήση των κλιμάκων, ιδανικό τελικό ξέσπασμα, μια πανέμορφη συνολικά σύνθεση που παίρνει τον χρόνο της μέχρι να σου μεταδώσει όλα όσα νομοτελειακά επιθυμεί.

Αν υπάρχει ένα στοιχείο που ξεχωρίζει αυτό είναι οι κιθάρες. Πρωταγωνιστούν χωρίς να είναι τρομερά ψηλά στην μίξη, μεταμφιέζονται σε κυκλωτικές μελωδίες ή σε σχετικά υψίσυχνα αλλά πάντα μελωδικά riff παραμένοντας πάντα φουλ στο reverb, χωρίς όμως αυτή η αίσθηση του χώρου να δημιουργεί post παρεξηγήσεις. Με την εξαίρεση του "Desert Illumination", το στυλ τους δεν έχει κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό κι όμως καταλήγει ως τέτοιο, λόγω προφανώς της προσωπικότητας του Budd. Δεν ξέρω αν είναι κάτι στην αύρα της μουσικής ή η δύναμη της αυθυποβολής - ποτέ δεν το ξέρω αυτό όταν ακούω πραγματικά καλές μπάντες. Τελικά όμως μένει η αίσθηση ενός πραγματικά διαφορετικού black metal ταξιδιού που το μόνο που θα μπορούσε να του “προσάψει” κανείς είναι το ότι είναι αρκετά «εμπορικό». Κατά τη γνώμη μου, αν το επερχόμενο full length είναι σε αυτά τα standards (και το "Desert..." δεν είναι απλώς έκλαμψη), τέτοια εποχή του χρόνου οι Nachtmystium θα χτυπάνε πόρτα σε αρκετές λίστες.

Οι Nachtmystium είναι λοιπόν ξανά εδώ και ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Εγώ σαν ακροατής απαίτησα η επιστροφή να είναι βιωματική κι απ' το αγκάθι να βγει το ρόδο. Όποιος κι αν είσαι Blake Judd δεν είμαστε εδώ για να σε κρίνουμε ως άνθρωπο αλλά, ευτυχώς για εμάς, το σκοτάδι μέσα σου είναι προφανώς αρκετό.