Monuments

Phronesis

Century Media (2018)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 17/10/2018
ἡ μὲν φρόνησις αἰτία τοῦ πράττειν ὀρθῶς τὰ πράγματα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Σ' ένα κόσμο ταχείας κατανάλωσης είναι δύσκολο για μια μπάντα να παραμείνει ενεργή και δραστήρια χωρίς να έχει δισκογραφική συνέπεια. Αυτό είναι και κάτι που αναγκάζει πολλές φορές τους καλλιτέχνες να γράφουν μουσική με το στανιό, απλά και μόνο για να έχουν ένα καινούριο δίσκο στην πλάτη του οποίου θα μπορέσουν να περιοδεύσουν κι εν τέλει να επιζήσουν. Περιπτώσεις σαν τους Monuments είναι ενδιαφέρουσες, όπου το προ τετραετίας "The Amanuensis" είχε προκαλέσει δικαιολογημένα αίσθηση στο χώρο του σύγχρονου progressive metal και τους βοήθησε να ανέβουν σε ένα status μεγάλης (για τα δεδομένα του χώρου πάντα) μπάντας. Όπως και να χει όμως, τέσσερα χρόνια δισκογραφικής απουσίας είναι πολλά.

Αδιαμφισβήτητα το "The Amanuensis" ήταν ένα μεγαλεπήβολο εγχείρημα, και όπως πάντα μετά από ένα concept άλμπουμ προκύπτει το ερώτημα «και τώρα;». To "Phronesis" (ναι, από την ελληνική λέξη «Φρόνηση») έρχεται να απαντήσει εμφατικά σε αυτό το ερώτημα, δείχνοντας ωριμότητα, επιμέλεια και μπόλικη μελωδία. Όπως είπε ο Αριστοτέλης, «ἡ μὲν φρόνησις αἰτία τοῦ πράττειν ὀρθῶς τὰ πράγματα» και οι Monuments πράττουν ορθότατα, δίνοντας μας έναν δίσκο γεμάτο διαμαντάκια.

Δεν κρύβω πως περίμενα οι Monuments να δώσουν λίγο περισσότερο αέρα στον frontman Chris Baretto να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, ειδικά σε επίπεδο καθαρών φωνητικών, καθώς ο άνθρωπος ξεκάθαρα είναι χαρισματικός, παντρεύοντας τις ποπ επιρροές του με στιγμές έντασης και ορμητικότητας με απόλυτη επιτυχία. Ευτυχώς οι ελπίδες μου επαληθεύτηκαν, καθώς το "Phronesis" έχει μερικά από τα πιο πιασάρικα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ η μπάντα. Αν έλεγα "Michael Jackson meets Meshuggah" δεν θα έπεφτα και πολύ έξω.

Η ισορροπία μεταξύ βαρύτητας και μελωδικότητας στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου είναι υποδειγματική, και φανερώνεται σε κομμάτια σαν το "Leviathan", το σχεδόν χορευτικό "Mirror Image", το σκοτεινό και κάπως πιο αργό "Stygian Blue" που έχει κολλήσει στο repeat εδώ και μερικές μέρες, αλλά και το περίτεχνο "Jukai" που ίσως θυμίζει περισσότερο στιγμές από το "The Amanuensis".

Αναμενόμενα στο τεχνικό κομμάτι μιλάμε για φοβερή δουλειά, ίσως σε κάπως πιο μαζεμένα επίπεδα σε σχέση με το παρελθόν, το οποίο όμως εξυπηρετεί το σκοπό των κομματιών χωρίς υπερβολές και με επιδέξια φιλτραρισμένη πολυπλοκότητα. Σε αυτό βοηθά και η παραγωγή που αν και κρύβει λιγάκι το μπάσο αφήνει χώρο σε όλα τα όργανα να ακουστούν. Αξιέπαινη και η δουλειά του Anup Sastry στα τύμπανα, που ολοκλήρωσε τις ηχογραφήσεις πριν τελικά αποχωρήσει από τη μπάντα. Οι κιθάρες ακροβατούν μεταξύ υπερτεχνικών riff και πιο ambient περασμάτων, και πρωταγωνιστούν αναμενόμενα με τον πολύπλευρο χαρακτήρα τους.

Βλέποντας συνολικά τον δίσκο, είναι προφανές πως οι Monuments με το "Phronesis" φαίνονται μια ακόμη πιο ώριμη και στοχευμένη μπάντα, απλοποιώντας εν μέρει τον ήχο τους προς όφελος όμως της συνεκτικότητας της μουσικής τους. Ίσως η φωνή του Chris να ξενίσει μερικούς λόγω της ιδιαίτερης (και για τα δεδομένα του ήχου λεπτής) χροιάς του, ωστόσο πιστεύω πως είναι ο άσσος στο μανίκι των Monuments και τους κάνει να ξεχωρίζουν σε ένα κυκεώνα πανομοιότυπων κυκλοφοριών.

  • SHARE
  • TWEET