Monuments

In Stasis

Century Media ()
Από τον Νίκο Καταπίδη, 20/04/2022
Riffs, riffs, riffs. Και ρεφραινάρες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ένα από τα «μεγάλα» ονόματα του χώρου που αποκαλούμε Djent, φημισμένοι για τα riffs τους αλλά και τη μελωδική προσέγγιση των κομματιών τους, επανέρχονται στο προσκήνιο. Τηρώντας τις παραδόσεις που θέλουν τη μπάντα να αλλάζει τραγουδιστές και μέλη σαν τα πουκάμισα, γι ακόμη μια φορά έρχονται νέα παρουσία πίσω από το μικρόφωνο. Ο αδιαμφισβήτητα ταλαντούχος Chris Baretto έδωσε τη σκυτάλη στον Andy Cizek, ενώ η συμμετοχή του Mick Gordon, γνωστoύ από μπόλικα videogames όπως Doom, Wolfenstein, Need For Speed μεταξύ άλλων, δημιούργησε προσδοκίες για μια ανανεωμένη μουσική προσέγγιση.

Με το καλημέρα, το "No One Will Teach You", με τη guest εμφάνιση του Neema Askari, πρώτου τραγουδιστή της μπάντας, η οικειότητα με το παρελθόν είναι εμφανής, σε μια σύνθεση που θα μπορούσε να ανήκει εύκολα στο εξαιρετικό "The Amanuensis". Τα singles που κυκλοφόρησαν ("Lavos", "Cardinal Red") τόσο για να μας παρουσιάσουν τον Andy αλλά και για να δώσουν μια γεύση για το περιεχόμενο του άλμπουμ, είναι αρκετά αντιπροσωπευτικά της γενικότερης κατεύθυνσης. Παρότι τα νέα της αποχώρησης του Chris Baretto με είχαν απογοητεύσει, ο πολυτάλαντος νεανίας Andy όχι απλά στέκεται επάξια στο ρόλο που ανέλαβε, αλλά μοιάζει να είναι μια κατηγορία από μόνος του.

Ξεχωρίζοντας στιγμές σε ένα αν μη τι άλλο συμπαγές σύνολο, δε γίνεται να μην αναφερθεί το "Arch Essense" με τον Spencer Sotelo των Periphery που ακούγεται σαν ένα ποτ πουρί από φοβερές ιδέες που ήρθαν και κούμπωσαν με τον ιδανικό τρόπο. Το δε τελείωμά του, έχει ένα από τα πιο headbangable (υπάρχει αυτή η λέξη;) riffs του δίσκου. "False Providence", άλλο ένα τραγούδι που ξεχειλίζει μελωδία και τον Andy να δίνει ρεσιτάλ φωνητικών ικανοτήτων (o τύπος είναι εξωγήινος).

Το κλείσιμο με το "The Cimmerian" είναι ίσως η αξία αυτής της δουλειάς συμπυκνωμένη σε οκτώ περίπου λεπτά. Καταιγισμός από δαιμονισμένα riffs, φωνητικά και πάλι σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ το κατέβασμα ταχυτήτων πριν το τέλος, με τις ακουστικές κιθάρες, το χορευτικό ρυθμό και το κλιμακωτό ξέσπασμα, έχουν αυτό τον αέρα φρεσκάδας που μοιάζει να έχει πνιγεί λιγάκι μέσα στον κυκεώνα των ακροβασιών που έχουν προηγηθεί.

Εκεί έγκειται και η μοναδική ένσταση σε μια δουλειά που ακούγεται πολύ ευχάριστα. Δεν είναι ότι θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τους Monuments για έλλειψη έμπνευσης, το αντίθετο. Οι ιδέες είναι πολλές και καλές. Αλλά μετά από περίπου δέκα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας και πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια σκηνή που δημιουργήθηκε και με τη δική τους συνεισφορά, περιμένει κανείς να υπάρχει το κάτι παραπάνω, που θα εξελίξει τον ήχο και θα ξεφύγει από τα στεγανά. Χωρίς κάτι τέτοιο να συμβαίνει, το "In Stasis" αποτελεί άλλη μια αξιόλογη προσθήκη στη δισκογραφία των Monuments, που διατηρεί το όνομά τους στην κορυφή του μοντέρνου τεχνικού ήχου.

  • SHARE
  • TWEET