Mirror

The Day Bastard Leaders Die

Cruz Del Sur (2022)
Από τον Σπύρο Κούκα, 24/05/2022
Τρίτο και φαρμακερό, το νέο πόνημα των Mirror αλλάζει τις ισορροπίες και τους βρίσκει πιο επιμεταλλωμένους και εμφατικούς από ποτέ
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η κάποτε διεθνής συνομοταξία των Mirror φαίνεται πως έχει γίνει πλέον κυπριακή υπόθεση, με το lineup τους να απαρτίζεται από την αφρόκρεμα της μεταλλικής σκηνής του νησιού της Αφροδίτης. Έτσι, μια τριετία αργότερα του τρομερού "Pyramid Of Terror", η μπάντα επιστρέφει αγριεμένη και με περισσότερο '80s metal διαθέσεις από ποτέ, προσφέροντας μας το τρίτο της εκλεκτό πόνημα.

"The Day Bastard Leader Die", λοιπόν, και όσο εμφατικός ακούγεται ο τίτλος του νέου άλμπουμ των Κύπριων classic metallers, άλλο τόσο επιβλητικό κρίνεται και το περιεχόμενο του, πραγματοποιώντας ένα νοητό ταξίδι στην καλύτερη δεκαετία του παραδοσιακού metal ήχου. Το μπάσιμο με το "Infernal Deceiver" της "Warrior" (των Helloween) και "Wrathchild" θύμησης επιτελεί το σκοπό του άψογα, οριοθετώντας το 1985 στο μουσικό ημερολόγιο των επιρροών τους και επισημαίνοντας τη μερική διαφοροποίηση στο ύφος τους που επέρχεται σταδιακά, από δίσκο σε δίσκο.

Couplets, refrains, γέφυρες, όλα φαντάζουν καλά μελετημένα και βαλμένα κατά τις γραφές του μεγάλου βιβλίου του heavy metal, ερμηνευμένα από μια φωνή έμπειρη και καθόλα χαρακτηριστική (βλέπε Jimmy Μαυρομάτη των Armageddon Rev 16:16), η οποία δίνει το προσωπικό της στίγμα στο υλικό. Την ίδια στιγμή, οι κιθάρες φαντάζουν κολασμένες, αποδίδοντας το δικό τους φόρο τιμής στους Mercyful Fate και τους παλιούς, ανεπανάληπτους Judas Priest των late '70s και χαράσσοντας το δικό τους μονοπάτι στην αιωνιότητα, συνεπικουρούμενες από τα ανταγωνιστικά και διόλου υπολειπόμενα μπάσο-τύμπανα του άλμπουμ.

Το άλμπουμ μεγαλώνει μέσα σου ακρόαση με την ακρόαση, ενώ το επικότροπο των διαθέσεων του ανά στιγμές (βλέπε καταληκτικό ομότιτλο) μπλέκεται αρμονικά με την πιο Straightforward προσέγγιση έτερων στιγμών, προσδίδοντας μια ιδιάζουσα ποικιλομορφία που ελκύει την προσοχή. Συγχρόνως, αυτή η πιο μουντή, αποξενωμένη και μακριά από τον ενοχλητικό σύγχρονο «όγκο» πολλών παραγωγών της εποχής λειτουργεί υπέροχα υπέρ της ατμόσφαιρας του δίσκου, δείχνοντας πως η υπερβολές είναι αχρείαστες όταν τα τραγούδια μιλούν από μόνα τους.

Ακόμη μια εξαιρετική προσπάθεια από τους Mirror, οι οποίοι εδραιώνουν πια τη θέση τους ως ένα από τα σημαντικότερα σχήματα που αφορούν το σκληρό ήχο του νησιού της Αφροδίτης και δεν διστάζουν να εξελιχθούν και να επιμεταλλώσουν παραπάνω τον ήδη εκλεπτυσμένο τους ήχο. Ανυπομονούμε να τους απολαύσουμε και ζωντανά, αρχής γενομένης από το επερχόμενο Up The Hammers Festival.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET