Up The Hammers Festival - Day 1: Skyclad, Zemial, Atlantean Kodex, Spitfire κ.ά. @ Gagarin 10/06/22

Μετά το Warm Up Show της Πέμπτης που αποδείχθηκε στην πράξη ένα από τα καλύτερα στην ιστορία του φεστιβάλ και για πρώτη φορά διεξήχθη σε έναν τόσο μεγάλο χώρο όπως το Gagarin, και πριν την εξαιρετική στο σύνολό της δεύτερη μέρα με το ιστορικού χαρακτήρα φινάλε από τους σπουδαίους Conception, η πρώτη ημέρα του Up The Hammers θα είχε έντονο ελληνικό άρωμα, με το κοινό που απαιτούνταν ώστε ο χώρος να παρουσιάζει ικανοποιητική εικόνα και πέντε οικείες μπάντες στη σειρά για το πρώτο μισό, με αρκετά ωστόσο διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Σε εργάσιμη μέρα και ώρα με έξοδο τριημέρου να επίκειται, οι Θεσσαλονικείς White Tower βρέθηκαν στην δύσκολη θέση, να ανοίξουν δηλαδή το κανονικό φεστιβάλ, καταφέροντας να επιτελέσουν το έργο τους. Με αρκετή διάθεση και άνεση επί σκηνής, απέδωσαν με πειστικό τρόπο κλασικό και παλιακό heavy metal, χωρόντας στο περιορισμένης διάρκειας σετ τους τρία τραγούδια από το ντεμπούτο EP "Terminator" και οκτώ από το φετινό άλμπουμ "White Tower", με ιδανικό επίλογο το "Schizophrenic Attack" και υποσχέσεις για καλύτερα πράγματα στο μέλλον.

Ενώ θεωρητικά οι Mirror με το πολύ παλαιάς κοπής, σκοτεινό και doomy heavy metal τους θα έπρεπε να μου αρέσουν αρκετά, για να είμαι ειλικρινής, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ποτέ δεν μου κάθισαν καλά στα αυτιά, παρότι μάλιστα τους συνοδεύουν εξαιρετικές συστάσεις όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν απήλαυσα την εξαιρετική τους, από όλες τις απόψεις, εμφάνιση, όπως συνέβη και πριν από τρεισήμισι χρόνια στο Into Battle Festival.

Οι πολύπειροι Κύπριοι, με τις μορφάρες του ικανότατοτου τραγουδιστή Τζίμη Μαυρομμάτη και του γεμάτου τατουάζ τρομερού μπασίστα Tas Danazoglou να δεσπόζουν, απέδωσαν άψογα συνολικά εννέα τραγούδια, εκπροσωπώντας ισομερώς το ντεμπούτο "Mirror" του 2015, το "Pyramid Of Terror" του 2019 και το φετινό "The Day Bastard Leaders Die", ενώ μάλλον κράτησαν τα καλύτερα για το τέλος, με αποκορύφωμα το κολλητικό "Running From The Law" που θύμισε κάτι από Mystic Force και "Awakened Βy Τhe Dawn". Με τρεις λέξεις: άξιοι, άρεσαν, ξαναβλέπουμε.

Η κυκλοφορία του τρίτου δίσκου των Dexter Ward με τίτλο "III" ήταν προγραμματισμένο να συνδυαστεί με το Up The Hammers του 2020. Ο ύψιστος είχε άλλα σχέδια, οπότε δύο χρόνια και κάτι αργότερα, οι Αθηναίοι heavy metallers ανέβηκαν εν τέλει στην σκηνή του Gagarin με αυτή την αφορμή, μοιράζοντας το σετ στα τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ τους, με ενδείξεις ότι αυτή θα είναι ίσως η τελευταία τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας.

Με τον πάντοτε απολαυστικό Βαγγέλη Κρούσκα των Valor να καλύπτει τις απαιτητικές φωνητικές γραμμές του Ιταλού Marco Concoreggi και τα εξαιρετικά παιξίματα των Τσιμά, Πάστρα και Δαράκη σε μπάσο, lead κιθάρες και τύμπανα αντίστοιχα, απολαύσαμε ξανά το παλαιότερο υλικό και για πρώτη φορά το πιο πρόσφατο, σε μία ακόμη εμφάνιση στα καθιερωμένα στάνταρ της πεντάδας. Ειδική μνεία στον διοργανωτή Μανώλη Καραζέρη, που εμφανέστατα συγκινημένος απευθύνθηκε στο κοινό και αφιέρωσε στην μητέρα της συζύγου του που δίνει μια δύσκολη μάχη. Αυτά είναι τα σημαντικά, για τα δευτερεύοντα πιο σημαντικά, ελπίζουμε απλά ότι εδώ θα 'μαστε για πολλά χρόνια ακόμα.

Την τελευταία δεκαετία είχαμε πολλές φορές την τύχη να δούμε ζωντανά τους εξωπραγματικούς Sacral Rage, κάτι που πιθανότατα θα μνημονεύουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας, στις αντίστοιχες μεταλλικές συζητήσεις. Κάθε επιπλέον φορά λοιπόν, αν και είμαστε σίγουροι τί θα παιχτεί, μοιάζει το ίδιο απίστευτη, οπότε σαφέστατα ευχαριστηθήκαμε την παρουσία τους στο Up The Hammers με το παραπάνω, σε ένα διακτινισμό από τα κλασικά metal μονοπάτια.

Με νέο μόνιμο μπασίστα τον Χρήστο Ζούκα και πιάνοντας τα καθιερωμένα δυσθεώρητα στάνταρ εκτέλεσης, οι Αθηναίοι tech-speed metallers από άλλο πλανήτη βάσισαν το σετ οκτώ κομματιών στο πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ "Illusions Ιn Infinite Void", πήραν κεφάλια και άνοιξαν την όρεξη με το καινούριο "Shock Rates". Περισσότερο "Beyond Celestial Echoes" ή καινούριο άλμπουμ φαντάζομαι θα έχουμε την επόμενη φορά. Όλα σούπερ - εις το επανιδείν.

Προσπαθούσα να θυμηθώ πόσες εχω δει ζωντανά τους Spitfire και δεν θυμήθηκα άλλη εκτός από εκείνη την υπέροχη συνολικά συναυλία με τους Dokken τον Μάιο του 2006 στον ίδιο χώρο. Η ευκαιρία και η συγκυρία ήταν λοιπόν ιδανική, συνυπολογίζοντας ότι στην αρχή του έτους κυκλοφόρησε το πραγματικά πολύ καλό "Denial To Fall". Πραγματικά πολύ καλά λοιπόν τα καινούρια τραγούδια, όπως και τα δύο από το "μεσαίο" άλμπουμ "Die Fighting" του 2009, αναμενόμενα όμως η φάση έγινε στα πέντε από τα οκτώ τραγούδια του ιστορικού "First Attack".

Δυστυχέστατα δεν είχαμε το συγκλονιστικό "Whispers", είχαμε όμως κατά σειρά "Evil Thoughts Around", "Guilty Dreams", "Lady Of The Night" και κολλητά στο φινάλε τα "Lead Me On" και "Street Fighter", οπότε προσωπικά μου έμεινε ένα μόνο μικρό παράπονο, ελπίζω για την επόμενη φορά. Κατά τα άλλα, η ανανεωμένη ομάδα του ζωντανού θρύλου Ηλία Λογγινίδη απέδωσε εξαιρετικά, με βασικό ατού τον ικανότατο ερμηνευτή και frontman Τάσο Κροκόδειλο, που φαίνεται πως μπορεί να δώσει αρκετά ακόμη χρόνια ζωής στην μπάντα. Περιμένουμε τα επόμενα. [Θ.Ξ.]

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, για να το θέσω κόσμια, από το να βλέπεις μία αγαπημένη μπάντα να διαπρέπει στο σανίδι, ούσα στα ντουζένια της. Μάλλον υπάρχει, όταν τη βλέπεις δεύτερη συνεχόμενη φορά. Αυτό ακριβώς έγινε την Παρασκευή το βράδυ με τους ηγέτες του επικού/doom metal, Atlantean Kodex, οι οποίοι κλήθηκαν να αναπληρώσουν ένα από τα κενά που προέκυψαν και το έκαναν με πάταγο. Αναμενόμενα μειωμένο setlist, ίδια πώρωση με το προηγούμενο βράδυ. Ο λατρείας Markus Becker εμφανίστηκε εκ νέου με extreme t-shirt, Celtic Frost αυτή τη φορά, και ξανάδωσε ρυθμό και παλμό στον κόσμο.

Το "Heresiarch" έκανε την εμφάνισή του ως η μοναδική διαφοροποίηση και η τάξη αποκαταστάθηκε. Μιλώντας για t-shirt, δεν πέρασε απαρατήρητο και το "Twilight of the Gods" της άκρως παθιασμένης Coralie Baier. Είχαμε και πάλι Manowar riff κατά το κούρδισμα, ενώ το μεγαλείο των συνθέσεων, συνοδευόμενο από τον κόσμο, έκανε τον frontman να χαμογελά σαν μικρό παιδί. Ειδικά τα ρεφρέν στο "Twelve Stars and an Azur Gown” με την επίκαιρη τραγωδία της Ευρώπης, και οι αγριοφωνάρες μας στο "Sol Invictus" σε latin ρυθμούς - "In saecula saeculorum" - σε παρασέρνουν για πλάκα. Μία από τις μεγάλες μπάντες των καιρών μας, έκλεισε εν μέσω αποθέωσης, παραδίνοντας τη σκηνή στην μπάντα με το πιο απαιτητικό έργο αυτού του τριημέρου.

Είσαι ο «παράταιρος» του φεστιβάλ. Καλείσαι να αναπληρώσεις τους Ostrogoth, με το περιθώριο μόλις μίας πρόβας. Τί κάνεις; Το τρίο των Zemial, με μπροστάρη τη θρυλική μορφή του Archon Vorskaath δεν πτοήθηκε από όλα αυτά και σάρωσε με το black/thrash metal του. Ούτε το λειψό drum set τον εμπόδισε να το "κακομεταχειριστεί", όντας η κινητήρια δύναμη της μπάντας. Ευγενικότατος και ειλικρινέστατος στα λόγια του, ευχαρίστησε πολλές φορές τους παρόντες οπαδούς, δάμασε ακόμα και το ασταθές μικρόφωνο, οδηγώντας τον κόσμο πίσω, μέχρι το θρασάδικο 1986.

Πάνε τριάντα χρόνια από το αξέχαστο EP "Sleeping Under Tartarus" και το ομώνυμο - επίλογος του live, μας μετέφερε αβίαστα στα χρόνια που το ελληνικό black metal ανδρειωνόταν. Παρουσίασαν κομμάτια από όλη την πορεία τους, "Full Moon Necrophilia", “Eclipse”, “Return of the Conqueror”, “Breath of the Pestilence” ορισμένα από αυτά. Η μοναδική κιθάρα δεν ακουγόταν ως τέτοια, το Gagarin άφησε στην άκρη για περίπου μία ώρα, σπαθιά, δόρατα και σφυριά και βούτηξε στο σκότος. Μεγάλος σεβασμός για αυτή την μπάντα, η οποία μετέτρεψε μία μεγάλη πρό(σ)κληση σε έναν κατάμαυρο ηχητικό βομβαρδισμό.

Τα ανησυχητικά μαντάτα από το προηγούμενο βράδυ (πιθανή καθυστέρηση άφιξής τους λόγω προβλημάτων στα αεροδρόμια), δεν έγιναν πραγματικότητα. Τί κι αν ο Dave Pugh έφτασε τελευταίος, τί κι αν οι κιθάρες τον παίδεψαν για περίπου ένα δεκάλεπτο, οι Skyclad εμφανίστηκαν σύσσωμοι και για μία ακόμα φορά μας γλέντησαν και εμείς αυτούς.

Η εναρκτήρια μπασογραμμή του "Earth Mother, The Sun and The Furious Host" αποτέλεσε το έναυσμα για τα πρώτα λικνίσματα της βραδιάς, που θα έπαιρναν τη μορφή headbanging στο κλείσιμό της με το εκρηκτικό "The Declaration of Indifference". Το setlist βασισμένο στα πρώτα έξι άλμπουμ, εκείνα που ουσιαστικά διαμόρφωσαν την αμοιβαία σχέση λατρείας μαζί τους, δεν ήταν γραφτό να τηρηθεί. Και μάλλον ευθυνόμαστε εμείς και τα αλλεπάλληλα "we want more" κάθε φορά που η μπάντα έκανε να αποσυρθεί.

Η έκπληξη ήρθε από νωρίς, καθώς οι Βρετανοί αποφάσισαν να παίξουν τα πιο γερά χαρτιά τους ("Spinning Jenny", "Emerald") στο ξεκίνημα. Κανένα πρόβλημα απολύτως, το τελευταίο μισάωρο υπήρξε διαβολεμένα κεφάτο. Ο Kevin Ridley μετρημένος στα λόγια του με το αγγλικό χιούμορ, ξεσήκωνε το κοινό με ευκολία. Η Georgina Biddle αεικίνητη και ειλικρινά χαμογελαστή με το βιολί της, ο Dave Pugh δε μάσησε από τις αναποδιές, ο Graeme English δείχνει σχεδόν αγέραστος, ο Arron Walton ταρακούνησε επαρκώς το club και η μεγάλη μορφή του Steve Ramsey σε ένα διαρκές και ανελέητο headbanging, να φαντάζει ως μέλος μιας thrash metal μπάντας. Ακμαιότατος, με τις ιατρικές οδηγίες περί βηματοδότη να αγνοούνται επιδεικτικά.

Από τον εξώστη με την υπέροχη θέα του κοινού να συναρπάζει, ο ήχος ήταν αξιοπρεπέστατος, με τον ερωδιό του "Jonah’s Ark" στο βάθος να αλλάζει συχνά πυκνά χρωματισμούς, κοιτώντας από την άλλη μεριά αυτή τη φορά. Η μερίδα του λέοντος ανήκε σε "Jonah’s Ark" και "Irrational Anthems", από τέσσερα τραγούδια έκαστο, με το ντεμπούτο τους να εκπροσωπείται μία και καλή με το "The Widdershins Jig". Είχαμε και crowd surfing που εκτελέστηκε με επιτυχία, όπως και ένα μικρό mosh pit, δείγμα της δίψας του κοινού μετά από μια διετία συναυλιακής ξηρασίας. Περί τελευταίου μισάωρου και βάλε: Οι Βρετανοί ήταν αποφασισμένοι να κλείσουν με ορμή και φόρα, παρασέρνοντας τον κόσμο.

Οι ταχύτητες ανέβηκαν, το βιολί πήρε φωτιά και η σειρά των "Penny Dreadful", "Inequality Street", έως και το "Another Drinking Song" μετέτρεψε το πάρτι σε παρτάρα. Το πρώτο encore ήταν αναμενόμενο, δεν είμαι σίγουρος για το δεύτερο και τρίτο, με τα "Great Blow For A Job Day" και "The Parliament Of Fools" να οδηγούν προς τη λήξη της συναυλίας. Μιας συναυλίας που ξεκίνησε με χαμόγελα και τελείωσε με τον ίδιο τρόπο. Τους λατρεύουμε και αυτοί εμάς, με κάθε ζωντανή τους εμφάνιση να σφραγίζει και να επιβεβαιώνει αυτή τη σχέση. Εις το επανιδείν. [Π.Ζ.]

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά