Mike Shinoda

Ο πρώτος κανόνας των sequel λέει ότι το δεύτερο μέρος (σχεδόν) ποτέ δεν ξεπερνά το πρώτο. Στην περίπτωση που η ποιότητα δεν πέφτει κατακόρυφα, ο επόμενος κανόνας λέει ότι εκείνοι που πέρασαν καλά στο πρώτο μέρος θα περάσουν καλά και στο δεύτερο. Κοιτώντας από απόσταση, και οι δύο κανόνες επαληθεύονται στο "Dropped Frames" εγχείρημα του Mike Shinoda. Μοιάζει πρακτικά απίθανο κάποιος που διασκέδασε με τις αναπάντεχες εναλλαγές, τις τρελές ιδέες και το γενικότερο στήσιμο του "Volume 1" να βαρεθεί εδώ. Καθόλου παράλογο, αν σκεφτείς ότι όλα τα κομμάτια βγήκαν από το ίδιο Twitch-ικό καζάνι.

Το πλαίσιο παραμένει σχεδόν αυστηρά οργανικό. Τα παντρέματα των διαφορετικών στυλ κλέβουν ξανά την παράσταση. Πάνω απ' όλα, το σύνολο βγάζει έναν συνδυασμό ειλικρίνειας και διασκέδασης που δεν συναντάται τόσο συχνά εκεί έξω. Είναι πραγματικά άξιο προσοχής το γεγονός ότι από το «προσγειωμένο» εισαγωγικό "Transitions" που λοξοκοιτάει προς τις ήρεμες στιγμές των Linkin Park, μέχρι το οχτάμπιτο groove του "Julio's Revenge", μεσολαβεί ένα μικρό χάος, κι όμως η σφραγίδα του δημιουργού στο αποτέλεσμα είναι εμφανής. Όταν δε σκάνε τα παρανοϊκά samples και το break στο "Isolation Bird" είναι αδύνατο να μην γελάσεις.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η επιτυχία του δίσκου, αλλά και του πρότζεκτ γενικότερα. Μιλάμε για μία δουλειά που στήθηκε από έναν καλλιτέχνη σε μία πολύ δύσκολη περίοδο, πρωτίστως για να περάσει καλά ο ίδιος και οι οπαδοί του. Δεν είναι ότι ξαφνικά υπήρξε ανάγκη ή πίεση για μία κυκλοφορία. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Shinoda, στο τέλος της ημέρας αυτό που μετρούσε ήταν η αλληλεπίδραση και η χαρά του ίδιου και των θεατών/συνεργατών όταν προέκυπτε κάτι αξιόλογο, ή το γέλιο όταν το αποτέλεσμα ήταν «παράξενο». Το ότι στο ενδιάμεσο προέκυψαν ομορφιές όπως το "Sunset Drive" είναι απλά κάτι επιπλέον.

Στην άτυπη και άχρηστη σύγκριση με τον προκάτοχό του, το "Dropped Frames, Vol. 2" χάνει στα σημεία ως σύνολο, αλλά κερδίζει στην παραξενιά. Κανένα από τα δύο άλμπουμ δεν θα ταρακουνήσει το ευρύ κοινό. Σίγουρα όχι με τον τρόπο που κατάφερναν οι Linkin Park. Ούτε με εκείνον του "Post-Traumatic". Εδώ η ατμόσφαιρα είναι φωτεινή, ακόμα κι όταν υπάρχουν σύννεφα στον ορίζοντα. Αν υπήρχε δείκτης που να μετρά WTF?!, θα χτυπούσε συχνά-πυκνά κόκκινο. Με την καλύτερη δυνατή έννοια. Όπως το εξώφυλλο ένα πράγμα. Αν υπήρχαν περισσότεροι Mike Shinoda, ο κόσμος της μουσικής βιομηχανίας θα ήταν πολύ ομορφότερος.