Megaton Sword

Ζυρίχη, Ελβετία: Όχι και ο πιο δημοφιλής προορισμός για heavy metal και δη επικό. Οι συγκεκριμένοι πάντως Ελβετοί έχουν σκοπό να τον κάνουν τέτοιο, μέσω Niralet, του φανταστικού κόσμου δηλαδή, όπου εκτυλίσσονται οι ιστορίες τους. Ιστορίες δόξας και μαχών, ήττας και θριάμβου. Παρόμοια θεματική με το ντεμπούτο προ τριετίας, σαν κάτι να άλλαξε πάντως στην αισθητική τους.

Λιτός και δωρικός ο τίτλος, δύο εξίσου ισχυρές λέξεις διαδέχονται τον σχεδόν σιδηρόδρομο τού "Blood Hails Steel - Steel Hails Fire". Ομοίως και το εξώφυλλο, με τον Paolo Girardi να διαδέχεται τον Adam Burke. Από τα πανοραμικά τοπία τού Niralet, προχωράμε στα ενδότερά του. Και για να ολοκληρωθεί αυτή η στροφή προς τα λιτά και δωρικά, το ίδιο πράττει και η μπάντα με τη μουσική της.

Ούσα απογυμνωμένη από βαριές ή πλούσιες ενορχηστρώσεις και οτιδήποτε παρεμφερές, προτάσσει την «ωμότητα», συνώνυμη της αμεσότητας. Κιθάρες, μπάσο, ντραμς κυριαρχούν σχεδόν ολοκληρωτικά (έχει και πιάνο - synths στα τελειώματα), συνάμα με την πιο μεστή έως τώρα ερμηνεία του Uzzy του Unchained. Η δυναμική του και το εύρος της φωνής του, σε πάνε για πλάκα από τα πεδία της μάχης με τους παλμούς στο 200, μέχρι σε πιο χαλαρές και έντονα φορτισμένες προσωπικές στιγμές.

Υπέρμαχοι και αυτοί του «ουκ εν τω πολλώ το ευ», μένουν κάτω από τα σαράντα λεπτά, μέσα στα οποία ξεδιπλώνουν το όραμά τους με περίσσια άνεση. Καταφέρνουν και χωράνε το επικό metal μαζί με πιο hard rock φόρμες, τα καλπάζοντα και στακάτα αλά Manowar riff, παρέα με τα πιο στριφνά και «δύσπεπτα» όπως αυτά αποδόθηκαν από την ευρωπαϊκή μεριά του επικού χώρου. Το αποτέλεσμα είναι, αυτή η αμεσότητα των συνθέσεων (που μοιάζει με απλότητα αλλά απέχει από αυτήν) να παρουσιάζει με κάθε ακρόαση και νέα στοιχεία. Παράδοξο μεν, πραγματικό δε, δείγμα του τρόπου με τον οποίο δουλεύτηκαν οι συνθέσεις.

Μπορεί το "Power" ως πρώτο single να μη μας έκανε να τραβάμε τα μαλλιά μας από ξέφρενη χαρά, σαφώς όμως και αναδεικνύεται στο σύνολο του δίσκου, σιγοντάρεται δε από το - ναι αυτό περίμενα να ακούσω - αδερφάκι τού "Might". Δεν περίμενα ότι θα θεωρούσα grower μια τέτοια προσπάθεια, δεν είθισται εξάλλου με ευθείς και άμεσους δίσκους. Φαίνεται πως οι Ελβετοί κατέχουν εν τέλει το μυστικό του ατσαλιού, περισσότερο και καλύτερα από όσο αρχικά φαινόταν. Μπράβο τους.

Bandcamp