Maruja

Μετά από μια δεκαετία ύπαρξης και μια σειρά από EP, έφτασε επιτέλους η ώρα για το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο full-length των Maruja από το Manchester. Μεγάλες προσδοκίες χτίστηκαν γύρω από αυτήν την δουλειά, όχι μόνο επειδή τα EP ήταν όλα, λίγο ή πολύ, θαυμάσια αλλά και διότι η φήμη τους ως μια εξαιρετικά καλή live μπάντα όλο και δυνάμωνε, όπως εξάλλου και το ελληνικό κοινό μπόρεσε να επιβεβαιώσει τρεις φορές μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Το "Pain To Power" όμως απέκτησε μεγάλη σημειολογία, πριν ακόμα κυκλοφορήσει, για δύο ακόμα λόγους που έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους.

Καταρχάς, η συγκυρία της λεγόμενης σκηνής του Windmill. Με κεντρικό άξονα το ομώνυμο λονδρέζικο venue, τα προηγούμενα χρόνια ξεπετάχτηκαν πολλά καλά συγκροτήματα, με προεξέχοντες τους Black Country, New Road, black midi και Squid. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εκεί, αφού μόλις τώρα αρχίζει να αποδεικνύεται πως το "Ants From Up There" αποτελεί ένα από πιο επιδραστικά άλμπουμ της δεκαετίας, με μπάντες όπως οι Hesse Kassel, οι The Orchestra (For Now), οι Racing Mount Pleasant να σκάνε μέσα σε διθυράμβους, ενώ όλες το κοπιάρουν ανοιχτά. Σε ένα βαθμό αυτό αφορά και τους Maruja - ειδικά στην τεχνοτροπία του σαξοφώνου - οι οποίοι όμως ευνοούνται συνολικά από την συγκυρία που λέει ότι το κοινό του 2025 αποθεώνει οτιδήποτε θυμίζει windmill. Το "Pain To Power" δείχνει πως μπορεί να αποτελέσει εμβληματικό άλμπουμ γι αυτήν την σκηνή, για όσο τέλος πάντων θα περνάει η μπογιά της.

Ένα δεύτερο στοιχείο που ευνοεί την παρούσα δουλειά είναι η δίψα μεγάλης μερίδας του κοινού για "μουσική διαμαρτυρίας". Φυσικά αυτό είναι ένα διαχρονικό και απολύτως υγιές φαινόμενο όμως, να, η κατάσταση παγκοσμίως είναι τόσο ζοφερή που τα ανοιχτά πολιτικοποιημένα σχήματα - σχήματα όπως οι Kneecap, οι Bob Dylan ή οι Idles πριν μερικά χρόνια - αποκτούν ένα κάποιο hype το οποίο, συχνά, δεν αφορά την ίδια την ποιότητα της μουσικής. Οι Maruja είναι μια αντίστοιχη μπάντα, με καθαρό πολιτικό λόγο που συσπειρώνει τους φίλους της γύρω από τις κεντρικές ιδέες της αλληλεγγύης, της αγάπης, της ενότητας και της αντίστασης κατά των πρακτικών του καπιταλισμού. Αυτά είναι εξάλλου τα κεντρικά νοήματα καθόλη την διάρκεια του "Pain To Power" και μόνο αν είσαι πολύ-πολύ ρηχός άνθρωπος, δεν θα το νιώσεις.

Οι συγκυρίες λοιπόν ευνοούν το ντεμπούτο των Maruja, ευτυχώς όμως το άλμπουμ δεν τις χρειάζεται και πολύ, αφού σε μεγάλο μέρος του είναι φοβερό. Ως παιδί του Windmill, επιχειρεί να παντρέψει αρμονικά τα μελωδικά κρεσέντο του post-rock, την φούρια του post-punk και την jazz αύρα που φέρνει το σαξόφωνο. Επιπλέον, η μπάντα έχει μια αρκετά προσωπική αίσθηση, αφού οι κιθάρες και τα synths είναι αρκετά δευτερεύοντα. Σε πρώτο πλάνο υπάρχει μόνο το εκρηκτικό rhythm section των Matt Buonaccorsi και Jacob Hayes, το σαξόφωνο του Joe Carroll ως πρακτικά το μόνο lead όργανο, επιφορτισμένο με μελωδικούς μα και σολιστικούς ρόλους, και τα φωνητικά του Harry Wilkinson - φωνητικά που περισσότερο ραπάρουν παρά τραγουδάνε.

Αυτό που λείπει όμως σε ενορχηστρωτική ποικιλία, περισσεύει σε ορμή. Το εναρκτήριο "Bloodsport" ξεχύνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς και δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την δύναμη και την ενέργεια που εκλύουν οι Maruja με την μουσική τους. Τα "Break The Tension" και "Trenches" είναι τα άλλα δύο τραγούδια του άλμπουμ που παραδίδονται περισσότερο σε μια punk λύσσα, με το groove του "Trenches" μάλιστα να έρχεται πάρα, πάρα πολύ κοντά σε όσα έκαναν πίσω στα 90s οι σπουδαίοι Rage Against The Machine. Και μια που (αναπόφευκτα) αναφέρθηκε το όνομα αυτό, ας ειπωθεί πως γενικά οι Maruja μοιάζουν με μια σύγχρονη κι ελαφρώς πιο σοφιστικέ μετενσάρκωση τους.

Έχοντας περισσότερο χώρο απ’ ότι στα EP, η μπάντα επενδύει πολλά στα τρία δεκάλεπτα τραγούδια του άλμπουμ: το "Look Down On Us" είναι απλώς συγκλονιστικό, ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς: οι απανωτές εκκενώσεις του πρώτου τρίλεπτου οδηγούνται σε μια ιδιοφυή στροφή προς μια απόλυτα λυρική κορύφωση. Το "Born To Die" διαθέτει το πιο εντυπωσιακό κρεσέντο του άλμπουμ και οδηγείται σε ένα φινάλε που κλείνει ξεκάθαρα το μάτι στους Swans. Το δε "Reconcile" που κλείνει τον δίσκο μέσα σε μια πιο αισιόδοξη νότα, είναι ταξιδιάρικο, ελαφρώς προοδευτικό και σίγουρα παραδομένο στις post-rock αναφορές του.

Οι Maruja δεν τα κάνουν όλα τέλεια, μάλιστα κάποια ελαττωματάκια είναι χτυπητά. Το σαξόφωνο άλλες φορές σαγηνεύει μα και άλλες είναι προβλέψιμο, παίζοντας παραπλήσια και πανομοιότυπα ostinato - τα οποία παρεμπιπτόντως είναι άμεσα επηρεασμένα από τον μινιμαλισμό της Νέας Υόρκης. Τα ρεφρέν είναι συνήθως πιασάρικα τσιτάτα. Οι στίχοι επίσης, παρά τις καλές προθέσεις τους, δεν αποφεύγουν κάποιες οριακά ανυπόφορες εφηβικότητες: θα μπορούσα έως και να κακολογήσω στίχους του τύπου it’s our differences that make us beautiful από το "Saoirse", πως όμως να το κάνεις όταν αυτό το τραγούδι έχει αυτό το υπέροχο κουαρτέτο εγχόρδων και την καλύτερη μελωδική ερμηνεία του Wilkinson;

Υπάρχει όμως ένα και μόνο στοιχείο που διαθέτουν οι Maruja και υπερβαίνει κάθε ελάττωμα και κάθε συγκυρία: Η γαμημένη η πείνα τους. Η μπάντα ακούγεται παθιασμένη σε κάθε δευτερόλεπτο, γεμάτη οργή κι αγάπη, γεμάτη ανάγκη και γεμάτη πρόθεση. Όλα αυτά επικαλύπτουν το "Pain To Power" με τρόπο σχεδόν μεταφυσικό, πλημμυρίζουν την καρδιά και πείθουν τον ακροατή ότι εδώ συμβαίνει κάτι που αξίζει την προσοχή και την εκτίμηση του. Είναι λες και η μπάντα ηχεί ισχυρότερη από απλώς ταλαντούχα κι εκεί ακριβώς είναι που κερδίζεται το παιχνίδι. Στην φλόγα που τρεμοπαίζει και στην ελπίδα που φτιάχτηκε για να αντέχει.

Κάπως έτσι λοιπόν, φτάνεις στην διαπίστωση ότι τα 51 λεπτά του "Pain To Power" είναι λεπτά δύναμης. Το ντεμπούτο των Maruja είναι ένα άλμπουμ που κάποιος κόσμος περίμενε, κι ακόμα περισσότερος κόσμος χρειάζεται, για να το χρησιμοποιήσει ως φίλο, ως εύφλεκτο υλικό, ως θεραπεία. Είναι ένα άλμπουμ που διατηρεί μια διαφορετική σπίθα και κάποιες κοφτερές αλήθειες που δεν είναι αντιληπτές μόνο σε γέρικους ελιτιστές όπως ο γράφοντας, αλλά μένουν εκτεθειμένες σε κοινή θέα. Αυτήν την στιγμή κανείς δεν ξέρει αν οι Maruja θα έχουν διάρκεια, όμως στο τώρα, η μουσική τους πρόταση μοιάζει εμπνευσμενη, επίκαιρη και, παρόλο που δεν χρησιμοποιώ συχνά αυτήν την λέξη, σημαντική. Με απλά λόγια, εδώ έχουμε ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα rock ντεμπούτα της χρονιάς.

Spotify