Mantar

Οι Γερμανοί Mantar μας πρωτοσυστήθηκαν με το μανιώδες "Death By Burning" και έκτοτε, αποτελούν μια καλά κρυμμένη, παγκόσμια σταθερά όταν θέλει η ψυχή να ξεσπάσει κάπως μεταξύ βρωμιάρικου sludge και punk ήχων. Κάτι πολύ κοντά δηλαδή σε Kvelertak, Black Tusk, Torche, αν δεν έχετε τους ίδιους ακουστά. Όλα αυτά, στηρίζονται πάνω στην βασική ιδιαιτερότητά τους, πως αποτελούνται μόνο από δύο άτομα σε ρόλο διπλών φωνητικών και κιθάρας/ κρουστών. Το μπάσο και οι Mantar έχουν τσακωθεί, κάτι που παραξενεύει δίπλα στον όρο sludge, αλλά πιστέψτε με, βγάζει απόλυτο νόημα. Οι Erinç Sakarya και Hanno Klänhardt ρημάζουν κάθε σκηνή που θα βρεθούν χωρίς περιττές φιοριτούρες, ενώ παράλληλα θέλω να επισημάνω πως έχουν δώσει έναν από τους καλύτερους δίσκους διασκευών των τελευταίων ετών στο "Grungetown Hooligans II".

To 2025 βρίσκει τους Mantar σε μια ενεργητική επιστροφή που μοιάζει πολύ περισσότερο μανιασμένη από τους προκατόχους της. Το "Post Apocalyptic Depression" δεν ντρέπεται να υπάρξει βίαιο από τον τίτλο του ακόμη. Μετά την απόλυτη καταστροφή, ο τυχερός ή άτυχος, ανάλογα πως το βλέπει κανείς επιζών, εκτός φυσικά από το ομώνυμο σύνδρομο, κουβαλά και μια αδιάσπαστη στεναχώρια, βρισκόμενος αντιμέτωπος όχι απλά με το απόλυτο τίποτα, αλλά με το κατεστραμμένο «κάτι». Βρίσκει όμως και την ειρωνεία στην κατάσταση του, γιατί τι άλλο να κάνεις. Το διασκεδαστικότατο "Rex Perverso" δίνει τις νότες που κάπως συνδυάζουν όλα αυτά τα συναισθήματα υπό μια συγκεκριμένη στέγη. Αλλά και τον τόνο στον οποίο θα κινηθεί όλο το υπόλοιπο "Post Apocalyptic Depression".

Γκρουβάτος, σχεδόν κοκαρισμένος, ο νέος δίσκος των Mantar είναι ένα μικρό διαμαντάκι του μισάωρου που σε γεμίζει με την απαραίτητη ενεργειακή οργή για να συνεχίσεις τη μέρα σου με λίγο περισσότερο ξέσπασμα. Λίγο να θέλεις εσύ να κάνεις το χαμό αντί για τον διορθωτή βρε αδερφέ. "I wanna be part of this virus" όπως το δηλώνουν άλλωστε ξεκάθαρα εντός του "Principle Of Command". Πιστοί στις ρίζες τους, οι Mantar αποτίουν μικρούς ριφαριστούς φόρους τιμής στους ηρωές τους, όπως στο "Halsgericht" που βρωμά Kylesa αλλά και το "Cosmic Abortion" που παίζει πάνω σε κάτι ίσα ίσα αναγνωρίσιμο από τους Led Zeppelin.

Χωρίς ο δίσκος να ανακαλύπτει τον τροχό αλλά και με πλήρες νόημα ύπαρξης, οι Mantar μας δίνουν αυτό που ξέρουν καλά για πάνω από μία δεκαετία – blackened sludge punk κομμάτια για να βρούμε δύναμη να αντέξουμε. Επιτυγχάνουν δε το σκοπό με απόλυτη ευστοχία. Η λίστα των σύντομων εκτονωτικών δίσκων για τη χρονιά που διανύουμε μόλις απέκτησε μια βαρυσήμαντη προσθήκη.

Bandcamp | Spotify