Mantar

Είναι πραγματικά φοβερό αυτό το συναίσθημα του να ακούς μια νέα μπάντα, η οποία δημιουργήθηκε μόλις πριν ένα χρόνο, πιτσιρίκια στην ουσία, να παίζουν τόσο μεστό, σωστό και συνάμα πωρωτικό sludge. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια το sludge έχει πάρει την κατιούσα. Λίγες καλές νέες μπάντες αναδύονται από το underground, οπότε όταν σκάει από το πουθενά μια μπάντα σαν τους Mantar και κάνει αυτό που πρέπει να κάνει σωστά χωρίς να προτρέχει, φτιάχνοντας τελικά ένα τόσο συμπαγές ντεμπούτο, μπορώ σίγουρα να βλέπω με πιο θετική ματιά το μέλλον.

Σίγουρα αυτό που κάνουν οι Mantar δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο, δεν επανεφευρίσκουν τον τροχό, ούτε αυτό που κάνουν το κάνουν (πολύ) καλύτερα από άλλους. Έχουν όμως τσαγανό, επαναφέρουν την πώρωση στο sludge και σέβονται τις hardcore ρίζες τους. Αυτό το κάνουν καλά και αρκεί για κερδίσουν τις εντυπώσεις. Το ακόμα πιο σημαντικό που κάνουν είναι ότι παρά του ότι είναι δύο άτομα (κιθάρα / φωνητικά – τύμπανα), παίζουν τόσο βαριά που μοιάζουν με δέκα. Οι ταχύτητες κατά κύριο λόγο κινούνται σε mid-tempo ρυθμούς που σποραδικά ανεβαίνουν και περνάνε σε έκρυθμα punk περάσματα ενώ άλλες φορές πέφτουν κατακόρυφα σε βαλτώδη έλη και σε συνδυασμό με το feedback δημιουργούν μια απροσπέλαστη ατμόσφαιρα. Τα φωνητικά είναι τσιριχτά και παθιασμένα τα οποία για κάποιο λόγο θυμίζουν αυτά της Kat Katz (κυρίως από τις δουλειές τους με τους Salome), ενώ οι κιθάρες είναι είναι διπλό (και τριπλό) περασμένες, κρατώντας την rock ‘n’ roll αίσθηση στα ύψη.

Από την αρχή μέχρι το τέλος οι Γερμανοί σφυροκοπάνε αδιάκοπα, έχοντας μερικές αδιανόητες στιγμές όπως το υπέροχο "Black Nights" με τις στοιχειωτικές post-metal κιθάρες στο background, ή τα "Astral Kannibal", "Spit" και "The Stoning" με τα τρελαμένα riff που σε κολλάνε στον τοίχο με χαρακτηριστική άνεση. Δυστυχώς σε αυτές τις φανταστικές στιγμές αντιπαραβάλλονται μερικές πιο μέτριες όπως το άχαρο φινάλε με το "March Of The Crows" το οποίο φαίνεται να προσπαθεί να μιμηθεί το θρυλικό "Hung Bunny" των Melvins αλλά χωρίς τη φαντασία και το θράσος τους. Γενικά αν και στο σύνολο του, το "Death By Burning" συναρπάζει, δείχνει ότι θα ήθελε κάτι παραπάνω από αυτό το καθαρόαιμο stoner-άτο στιλ και να γίνει πιο τολμηρό, ακολουθώντας το ύφος του "Black Nights" λίγο περισσότερο.

Παρά τις σχετικά μικρές αδυναμίες του, το "Death By Burning" είναι ένας πολύ καλός δίσκος, ο οποίος ακούγεται μονορούφι, πωρώνει και ξεπαστρεύει αυχένες. Πρόκειται για ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ντεμπούτα των τελευταίων ετών και σίγουρα πρέπει να ακουστεί γιατί αναμένεται τα επόμενα χρόνια, οι Mantar, να μας απασχολήσουν έντονα. Τέλος, σύμφωνα με μαρτυρίες, live είναι ισοπεδωτικοί, οπότε περιμένω να κάνουν τα κουμάντα τους οι αρμόδιοι (ξέρετε εσείς ποιοι είστε) και να τους φέρουν λίαν συντόμως.