Loviatar

Έχοντας πάρει αμπάριζα τους μεγάλους δίσκους του πρώτου εξαμήνου του σωτήριου (;) έτους 2020 που αμελήσαμε να γράψουμε εγκαίρως, πέφτουμε πάνω στον πίνακα "Road To Destruction" του Lesley Oldaker. Πρόκειται για το artwork ενός ζοφερού doom metal οδοστρωτήρα από την Οττάβα του Καναδά... Ενόσω περιμέναμε τους πολυαγαπημένους Pallbearer να βγάλουν το φετινό τους άλμπουμ και να μας επανα-διδάξουν πού οδεύει το μοντέρνο doom, οι Loviatar ακόνισαν τις πέτρες τους, δημιούργησαν κατολισθήσεις και έστρεψαν τα βλέματά μας σε ένα doom metal παραδοσιακών επιρροών μα με αρκετά post-rock μπολιάσματα - δίχως ποτέ να ξεφεύγουν υφολογικά από τον lightless χαρακτήρα που διακηρύττει ο τίτλος τους.

Παρένθεση. Για όσους δεν το ήξεραν - ομολογώ είμαι κι εγώ ένας εξ αυτών - το ντεμπούτο των Loviatar κυκλοφόρησε το 2017 και είναι ένας υπερ-δίσκαρος ανατριχιαστικού post-metal με καθαρά φωνητικά και τρομερές συνθέσεις. Αξίζει να κάνετε μια αναδρομή στο παρελθόν να τον συναντήσετε. Αν το είχα ακούσει εγκαίρως σίγουρα θα έμπαινε στην τότε λίστα μου με τα καλύτερα της χρονιάς.

Τέλος παρένθεσης, διότι το "Lightless" ορίζει μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης συγκριτικά με το ντεμπούτο. Το τρομερό είναι δε πως η ποιότητα παρέμεινε στα ουράνια. Αν και χρησιμοποιούν διαφορετικά μέσα, τα συναισθήματα που προκαλούν οι μουσικές τους παραμένουν ίδια. Το εναρκτήριο "Suffocating Delirium" δείχνει πως ο δίσκος θα έχει την κλασική doom θεματολογία, εστιάζοντας σε θέματα όπως το αναπόφευκτο του θανάτου και την ίδια την απογυμνωμένη απόγνωση. Η φωνή του J. D. Gobeil κλέβει την παράσταση με το πάθος της, ορισμένες φορές μάλιστα φτάνοντας σε μεσσιανικές ερμηνείες.

Τα αργόσυρτα και κλασικότροπα riff μπλέκουν με post-rock περάσματα και post-metal (αλα-Pelican) κοπανήματα, με τρόπο φοβερά ταιριαστό, όπως συμβαίνει στο "Horse In Thrall". Το rhythm section κλέβει την παράσταση, αν και πιο τιθασευμένο σε σχέση με τα πολλά Isis/Tool περάσματα του ντεμπούτου. Ωστόσο, και μόνο με την αναφορά αυτών των ονομάτων, καταλαβαίνεις πως πρέπει να εστιάσεις στα τύμπανα και δεν θα χάσεις.

Η δεύτερη πλευρά του 40-λεπτου δίσκου ξεκινάει με το "Silica", ένα απο τα καλύτερα metal τραγούδια της φετινής χρονιάς. Τόσο πιασάρικο και γεμάτο επικό συναίσθημα κορύφωσης που μπορεί να παίζει στο repeat, όμως αποκτά ακόμα μεγαλύτερο νόημα μέσα στη ροή του δίσκου. Όταν ο Gobeil βρωντοφωνάζει silica δεν μπορείς παρά να επιχειρήσεις ασυναίσθητα να σκίσεις τη φωνή σου μαζί του. Το σκοτάδι συνεχίζει να δίνει το «παρών». Αστερισμοί θλίψεων φωτίζουν και σχηματίζεται η εικόνα κλεψύδρας της οποίας ο κάθε κόκκος άμμου θυμίζει τις αποτυχίες και τις απώλειες. Από πολύ κοντά στο "Silica", ως ακόμα ένα από τα καλύτερα metal τραγούδια της χρονιάς, στέκεται το αργόσυρτο ομώνυμο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο με συναισθήματα Warning/40 Watt Sun. Μιλάμε για τόσο μεγάλο άλμπουμ, ναι.

Bandcamp