Liquid Tension Experiment

Για όποιον παρακολουθούσε τη δραστηριότητα των νυν και πρώην Dream Theater την τελευταία δεκαετία, η ανακοίνωση ενός νέου δίσκου των Liquid Tension Experiment μετά από 22 ολόκληρα χρόνια δισκογραφικής αποχής δεν ήταν και τόσο τεράστια έκπληξη. Αφού πέρασαν τα χρόνια από τη φυγή του Mike Portnoy από τους Dream Theater, οι σχέσεις με τους Jordan Rudess και John Petrucci αναθερμάνθηκαν σταδιακά, με τον πρώτο να παίζει μαζί του στο "Cruise To The Edge" το 2019, και τον Petrucci να τον καλεί να συμμετάσχει στον νέο προσωπικό του δίσκο, "Terminal Velocity". Σε διάφορες συνεντεύξεις είχαν υπάρξει αναφορές στους LTE και κάποια ενδεχόμενη επανασύνδεση να έχει πέσει στο τραπέζι. Έμελλε να έρθει η πανδημία και να παγώσει κάθε συναυλιακή δραστηριότητα για να μπορέσουν να συναντηθούν ξανά, στο στούντιο που έχουν φτιάξει οι Dream Theater και αποκαλούν ως "DT Headquarters", για να γράψουν και να ηχογραφήσουν τον τρίτο δίσκο τους (και υπάρχει και τέταρτος στα σκαριά).

Λοιπόν για να μη σας κρατάω σε αγωνία, το άλμπουμ είναι εξαιρετικό. Όχι απλά καλό, όχι απλά να βγει κάτι για να πουλήσουμε καθαρά και μόνο λόγω φήμης και ανεβασμένων προσδοκιών. Όπως μας είπε και ο ίδιος ο Jordan Rudess, με το που μαζεύτηκαν στο στούντιο, όλες οι αμφιβολίες και οι φόβοι για το τι θα συμβεί μουσικά μετά από δυο (και βάλε) δεκαετίες εξαφανίστηκαν σχεδόν αμέσως. Όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε στους LTE είναι εδώ, έχοντας βέβαια μπολιαστεί με τις επιρροές που έχουν μεσολαβήσει, υπάρχουν τα Theater-ικά στοιχεία, υπάρχουν οι τρέλες, υπάρχουν οι στιγμές που σκέφτεσαι πως στο καλό ένας άνθρωπος στα 74 του χρόνια, παίζει τόσο διαολεμένα εμπνευσμένο και απαιτητικό μπάσο, υπάρχουν τα fills του Portnoy που ξέρεις ότι έρχονται, και χαμογελάς όταν αυτό συμβαίνει. Σαν το μαμαδίστικο φαγητό που σου ζεσταίνει την ψυχή, έτσι και το "LTE3" έρχεται σαν μάννα εξ’ουρανού για τους απανταχού prog fans, να δώσει ακριβώς αυτό που μας έλειψε τόσα χρόνια.

Με το καλημέρα, το "Hypersonic" έρχεται να τα σαρώσει όλα στο πέρασμά του, με τις ταχύτητες στα τέρματα, και όλη τη μπάντα σε μια αφηνιασμένη απόδοση, όπου riffs εναλλάσσονται με solo, και τον Jordan να δείχνει την ξέφρενη πλευρά του ήχου του που ομολογουμένως έχει τιθασευτεί κατά πολύ στους Dream Theater. Με ένα μόνο σχετικά πιο αργό σημείο πριν να έρθει η κορύφωση στο τέλος και έναν prog οργασμό, και επανέλθει στο αρχικό riff για κλείσιμο, απ όπου πήρατε μια γεύση στο πρώτο teaser που κυκλοφόρησε.

Συνέχεια με το "Beating The Odds" που ο Mike Portnoy χαρακτήρισε ως το "feel good" τραγούδι της πανδημίας, κι έπεσε μέσα απόλυτα. Ευδιάθετο με ένα έξυπνο ρυθμικό παιχνίδι, με αναφορές στα μεγαθήρια του είδους (ειδικά τους Rush), δίνει μια ανάσα μετά το "Hypersonic", και σε κερδίζει με τις όμορφες μελωδίες του.

Στο "Liquid Evolution" οι τόνοι πέφτουν και δίνουν τη θέση τους στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα πλήκτρα με το μπάσο. Κλασσικό LTE τζαμάρισμα, που ακούγεται σαν να ξεκίνησε από τύμπανα, μπάσο και πλήκτρα, και απογειώνεται με το Satriani-κο παίξιμο στην κιθάρα. Μια ξεχωριστή στιγμή στο δίσκο που προσωπικά ξεχώρισα για τη λιτότητα της και την ουσιώδη μελωδικότητα που έχει.

Για το "The Passage Of Time" δε χρειάζεται μεγάλη ανάλυση μιας και οι περισσότεροι θα το έχετε ακούσει ήδη. Ήταν το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε για το άλμπουμ, και δικαίως επιλέχθηκε ως πρώτο single μιας και είναι η πλέον κλασσική Liquid Tension Experiment στιγμή του "LTE3". Το "Chris & Kevin’s Amazing Odyssey" φέρνει στο μυαλό το "Three Minute Warning" του πρώτου δίσκου, με καθαρά αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα, και τον Tony Levin να εντυπωσιάζει με τους ήχους που δημιουργεί με το chapman stick του.

Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η επιλογή του "Rhapsody In Blue", μια διασκευή στο κομμάτι του George Gershwin από το 1924(!), που είχε αποδοθεί ζωντανά παλιότερα από τη μπάντα, και μάλιστα είχε αποτελέσει και έμπνευση για το ατμοσφαιρικό σημείο του "The Count Of Tuscany" για τον John Petrucci. Είναι αξιοπρόσεκτο το πόσο ταιριαστό φαντάζει ένα κομμάτι που για την εποχή του ήταν εξαιρετικά πειραματικό, όταν φιλτράρεται μέσα από τη rock αισθητική και την ίδια διάθεση δημιουργικότητας. Στα δεκατρία λεπτά διάρκειάς του, περνάμε από παρανοϊκές jazz μελωδίες σε ανθεμικά σόλο, κι όλα έρχονται και δένουν υποδειγματικά, απόδειξη του αστείρευτου ταλέντου που υπάρχει σε αυτή την τετράδα μουσικών.

Δε θα έλειπε και το ντουέτο Rudess-Petrucci που υπήρχε και σε προηγούμενες δουλειές, με το "Shades Of Hope" να ξεδιπλώνει τη συναισθηματική πλευρά των δύο, πριν έρθει το επικό κλείσιμο με το "Key To The Imagination" που όντως ξεκλείδωσε τη φαντασία μας.

Και τι κλείσιμο, με άλλο ένα δεκατριάλεπτο έπος, σίγουρα το πιο βαρύ του δίσκου, με ξεκάθαρη επιρροή από τους πιο πρόσφατους Dream Theater, ένα τραγούδι που νομίζω θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα όσοι ακόμη δεν έχουν αποδεχτεί ότι ο Portnoy έχει φύγει από τη μπάντα εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Headbanging και χαμόγελα, ένα πραγματικό ταξίδι ηχοχρωμάτων, φοβερά παιξίματα και ρυθμοί που θέλουν το χρόνο τους για να "κουμπώσουν" στο μυαλό, συνθέτουν ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, και επισφραγίζουν την επιτυχία του συνόλου.

Χαλάλι λοιπόν τα 22 χρόνια αναμονής. Φαίνεται πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, το ταλέντο και η πραγματική αγάπη για μουσική δεν ξεφτίζουν. Ίσα ίσα που καμιά φορά αυτά τα μεγάλα διαλείμματα ξαναδίνουν τροφή στην άσβεστη φλόγα της δημιουργίας.