Limp Bizkit

Όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για την επιστροφή του Fred Durst και της παρέας του χωράνε σε λίγα λεπτά. Στα κλάσματα που παίρνει για να συνειδητοποιήσεις τη νίκη του τίτλου. Στο ξεφωνημένο, με motivational quote άνοιγμα του "Out Of Style". Στις πρώτες νότες και το 'HIT IT!' που ακολουθούν. Στο ριφφ που χτυπάει όλο πόζα λες και δεν έχει περάσει μέρα από το 1999. Στη γκρούβα και στα scratches που θα τραβήξουν και τον τελευταίο στις εποχές που η φάση ήταν φαρδιές βερμούδες και γυρισμένα καπέλα. Ο ορισμός του comeback κυρία μου.

Ναι, κανείς δεν το ζήτησε, έλα όμως που τα ψυχάκια το έκαναν. Και το κατάφεραν με έναν δικό τους, μεγαλειωδώς χαζό τρόπο. Με ένα δίλεπτο single που έσκασε από το πουθενά και αρχικά δεν είχε ανέβει καν στο επίσημο YouTube κανάλι της μπάντας. Με μία ξερή ανακοίνωση δύο μέρες πριν την κυκλοφορία. Χωρίς κουβέντα για τα κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει μετά το "Gold Cobra". Μετά από χρόνια γεμάτα βαρύγδουπες δηλώσεις και ηχογραφήσεις που δεν τελείωναν ποτέ. Κι άντε να πιστέψεις ότι αυτοί είναι οι Disco Elephants που ετοίμαζαν τόσο καιρό.

Σε τελική ανάλυση δεν έχουν σημασία τα αν, τα πώς και τα γιατί. Ύστερα από χρόνια φαγούρας, η πεντάδα είναι πίσω και ακούγεται πειραγμένη όσο πάντα. Είτε έγραψαν τα κομμάτια σε δέκα μέρες, είτε είχαν μαζέψει το υλικό και η κορόνα τους οδήγησε στο στούντιο, το αποτέλεσμα παραμένει. Στο "Dirty Rotten Bizkit" πρέπει να τσεκάρεις ημερολόγιο για να σιγουρευτείς ότι δεν έχει συμβεί κάτι πολύ παράξενο στο χωροχρόνο. Στο "Turn It Up, Bitch" νιώθεις τις μηνύσεις των Cypress Hill να πλανώνται στον αέρα. Απλά, λιτά, υπέρ-πιασάρικα χιτ όπως τότε.

Ο Durst είναι ίδιος κι απαράδεκτος. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες περούκες κι αν βάλει, η love-to-hate περσόνα παραμένει. Ο John Otto ακούγεται ουσιώδης όπως όταν έστελνε ολόκληρο τον κόσμο βόλτες στη Matthews Bridge. Ο Sam Rivers συμπληρώνει ένα από τα πιο υποτιμημένα ρυθμικά δίδυμα του σκληρού ήχου. Ο DJ Lethal ως συνήθως κάνει τα δικά του. Για τον Wes Borland τα σχόλια περιττεύουν. Από το χοροπήδημα του "Barnacle" στο χαμούλη του "Pill Popper", τα κοψίματα κι εν τέλει η ραχοκοκαλιά σχεδόν κάθε σύνθεσης έχει την προσωπική του σφραγίδα.

Το γλέντι που στήνουν επί σκηνής το ξέρουμε κι ας μην το καταδεχόμαστε δω γύρω. Την ικανότητά τους να γράφουν τεράστια τραγούδια τη γνωρίζει η υφήλιος ολόκληρη, ακόμα κι αν η μισή δεν θα το παραδεχτεί η ζωή της να κρέμεται από αυτό. Η περίπου τέχνη του να μην παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά ήταν δεδομένη από όταν το "Countrefeit" άνοιγε pits σε υπόγεια. Ότι στα πίσω-πίσω θα κυκλοφορούσαν ένα σφηνάκι που δίπλα στις κορυφές της δισκογραφίας τους δεν θα βγαίνει χαμένο από τα αποδυτήρια, ανάθεμα κι αν το περίμενε ο πιο αισιόδοξος.