Korpiklaani

Τα ευφυολογήματα πάσης φύσης για το όνομά τους πολυχρησιμοποιήθηκαν και πλέον χρειάζεται κάτι πανέξυπνο για να τραβήξει την προσοχή μας. Οι ίδιοι πάντως δεν έχουν πάρει χαμπάρι για αυτά, συνεχίζουν με μοναδικό και ξεροκέφαλο τρόπο να δισκογραφούν τακτικά, παρουσιάζοντας την εκδοχή τους περί folk metal και για δεύτερη συνεχόμενη φορά, άκρως επιτυχημένα. Απόδειξη, η προσπάθεια να τραγουδήσω φινλανδικά σε κατάσταση ευθυμίας: κράμπα στη γλώσσα.

Έχω χάσει το μέτρημα με τον αριθμό των δίσκων τους, σίγουρα μιλάμε για διψήφιο και για ένα μεγάλο κενό παρακολούθησής τους. Πες το ένστικτο, διαίσθηση ή κ@λοφαρδία, τους ξανάβαλα στα ακουστικά μου με τον προηγούμενο δίσκο μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια. Τον εκτίμησα αρκετά και αυτό σημαίνει δύο τινά: ή μου έλειψαν και δεν το ήξερα, ή όντως ο δίσκος έχριζε εκτίμησης. Ας το λήξουμε ισοπαλία. Η πλάκα είναι πως με το που έφτασε το νέο πρόμο στα Rocking HQ, το ζήτησα άμεσα. "Pehmoinen hento villa", και δεν έχω ιδέα τί σημαίνει, ούτε θα το γκουγκλάρω. Χικ.

Εντυπωσιακό μπάσιμο με το "Kotomaa" και σα να αχνοφαίνεται μια σχετική αγριάδα στη μουσική τους. Το είπε και ο σαμάνος - τραγουδιστής Jonne Jarvela, σκοπός τους ήταν να σκληρύνουν τον ήχο τους σε τούτο τον δίσκο, να επιστρέψουν εν μέρει στις ρίζες τους. Μιλάμε δηλαδή για εποχές ντεμπούτου & "Voice of Wilderness". Πάμε να γιομίσουμε wooden pints, χικ. Για μπάντα που δισκογραφεί ασταμάτητα και υπηρετεί με ακραία προσήλωση συγκεκριμένο είδος, τέτοιες μικρολεπτομέρειες αποδεικνύονται καίριες και ζωτικής σημασίας.

Οι πρωταγωνιστές παραμένουν σταθεροί, δηλαδή ακορντεόν & βιολί, συστατικά απαραίτητα στο folk metal των Φινλανδών. Η όποια έκπληξη προέρχεται εκ των κιθαριστικών θεμάτων, με δόσεις ξεκάθαρου hard rock/heavy metal, ικανοποιητικού όγκου και βάρους. Όπως αυτό συμβαίνει στη χιτάρα "Kalmisto" για παράδειγμα. Σε σύνολο δώδεκα συνθέσεων (και έχοντας συμβεί στο παρελθόν τους), περίμενα κάνα δυο filler - άκια, τα οποία δεν εμφανίστηκαν ποτέ τους. No Perkele λέμε. Η μπάντα σε τρελά κέφια και οίστρο, παρασύρει σε παράδοξο χορό όποιον επιθυμεί να την ακολουθήσει. Χικ.

Μεγάλο ατού τους, ο τρόπος που τελειώνουν και ολοκληρώνουν τις συνθέσεις τους. Εκείνη λοιπόν την ύστατη ώρα, με όσα προκαταρκτικά έχουν προηγηθεί, κάθε δευτερόλεπτο μετράει προς ευχαρίστησή μας, και αποδεικνύονται μάστορες σε αυτό. Δεν περίμενα να (ξανα)ευχαριστηθώ δίσκο τους σε τέτοιον βαθμό, με ένα καραφάκι ακόμα ίσως και να έμπαινε το κόκκινο στικεράκι. Υπευθυνότητα πάνω απ’ όλα, ακόμα και τώρα που ακούω το "Viikatelintu" και μου φαίνεται πως λέει κάτι για τον Costacurta. Άτιμα φινλανδικά.

Bandcamp