Greg Dulli

Όταν οι λέξεις «εναλλακτικό rock» σήμαιναν κάτι που όλοι μας πάνω-κάτω αντιλαμβανόμασταν με τον ίδιο τρόπο, οι Afghan Whigs κυκλοφορούσαν τον ένα σπουδαίο δίσκο μετά τον άλλο. Στη συνέχεια, ο Greg Dulli βρήκε καλλιτεχνικό καταφύγιο στους The Twilight Singers ενώ, στα τέλη της δεκαετίας του 2000, ένωσε τις δυνάμεις του με τον Mark Lanegan δημιουργώντας το project των The Gutter Twins. Το "Do To The Beast" του 2014 μας θύμισε πόσο μας είχαν λείψει οι Afghan Whigs ενώ το "In Spades" που ακολούθησε έκανε σαφές πως αυτό το συγκρότημα μάλλον δεν θα γεράσει ποτέ. Τρία χρόνια μετά, με το μέλλον τους να είναι και πάλι αβέβαιο μετά τον θάνατο του Dave Rosser, αφού ο Patrick Keeler έχει επικεντρωθεί στους Raconteurs και ο John Curley επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο, ο Greg Dulli κυκλοφορεί τον πρώτο του - χωρίς να λάβουμε υπόψιν μας το "Greg Dulli's Amber Headlights"- solo δίσκο.

Όσοι λίγοι μπορεί να ανέμεναν να ακούσουν σε αυτόν "σκληρές" κιθάρες και παθιασμένα solo προφανώς και θα απογοητευτούν. Έτσι κι αλλιώς, οι εντάσεις είχαν ήδη αρχίσει να πέφτουν στον τελευταίο δίσκο των Afghan Whigs, κι εδώ συνεχίζουν σε αυτή την κατεύθυνση. Αυτό που θα παρατηρήσει εξάλλου κανείς από την αρχή του δίσκου με το "Pantomima" είναι η up-tempo προσέγγιση κι η gospel ενοχρήστρωση, που φλερτάρει σχεδόν με τους Coldplay, καθώς ο Dulli τραγουδάει πεσιμιστικούς στίχους μέσα σε ένα κλίμα αφοπλιστικής ευδαιμονίας. Φυσικά, από εδώ δεν λείπουν και τα κομμάτια που παραμένουν πιστά στη μουσική παράδοση που ο ίδιος έχει δημιουργήσει. Έτσι, τα "Sempre", "The Tide" και "Black Moon" μοιάζουν σαν να βγήκαν από κάποιο "Κάντο όπως ο Greg Dulli" εγχειρίδιο δημιουργίας τραγουδιών και θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται σε οποιαδήποτε από τις πιο δημοφιλείς κυκλοφορίες των Afghan Whigs ή των The Twilight Singers.

Παράλληλα, ο 55χρονός τραγουδοποιός ξεδιπλώνει ένα εύρος καλλιτεχνικών προτάσεων. Από τις μπαρουτοκαπνισμένες western πενιές του "Ghost", στους jazzy trip-hop πειραματισμούς του "Lockless", και από εκεί στην indie μπαλάντα με τίτλο "Marry Me", το "Random Desire" χαρακτηρίζεται από τις συνεχείς αλλαγές διάθεσης του δημιουργού του. Το κινηματογραφικό "Slow Pan" που κλείνει τον δίσκο αποτελεί μάλλον και το ιδανικό φινάλε ενός άλμπουμ που λειτουργεί άψογα ως μια πρώτη solo δισκογραφική κατάθεση από έναν άνθρωπο με μια άκρως παραγωγική μουσική καριέρα. Θα ήταν άδικο εξάλλου να περιμένει κανείς από τον Dulli να επανεφεύρει ξαφνικά τον εαυτό του. Αυτό που κατάφερε όμως είναι να ηχογραφήσει - σχεδόν εξολοκλήρου μόνος του - ένα άλμπουμ που διατηρεί στην ολότητα τους όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε σε αυτόν όλα αυτά τα χρόνια και που, παράλληλα, καθιστά σαφές πως, σε επίπεδο καλλιτεχνικής εξέλιξης, ο Dulli παραμένει ένας ανήσυχος δημιουργός που δεν σταματάει ποτέ να πειραματίζεται.

Σε αντίθεση με την πρώτη αίσθηση που αφήνει το άλμπουμ, το "Random Desire" δεν είναι ένας εύκολος δίσκος καθώς χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να καταφέρει να ριζώσει μέσα σου. Όταν όμως τελικά το πετύχει αυτό, αρχίζει σιγά-σιγά και φανερώνει τη σκοτεινή μαγεία του που κρύβεται κάτω από εθιστικές μελωδίες και ρομαντικές εξομολογήσεις. Πετυχαίνοντας να μοιάζει συγχρόνως «τόσο ίδιος» και «τόσο διαφορετικός», ο Dulli, επέστρεψε φέτος πιο απελευθερωμένος από ποτέ παραδίδοντας μας μια κυκλοφορία αντάξια της πολύχρονης καριέρας του που αποδεικνύει πως, 32 χρόνια μετά το "Big Top Halloween", ο καλλιτέχνης έχει πάρα πολλά ακόμη να μας πει.