Yes

Μια από τις σπουδαιότερες μπάντες στην ιστορία του προοδευτικού ήχου, οι μυθικοί Yes, επανήλθαν φέτος με το 22^ο κατά σειρά στουντιακό τους έργο. Εφτά χρόνια μετά το μάλλον μέτριο "Heaven & Earth" και μια γεμάτη δεκαετία κατόπιν του απροσδόκητα ανταγωνιστικού "Fly From Here", οι βετεράνοι prog rockers διέκοψαν τις συνεχιζόμενες περιοδείες τους και τα επετειακά shows για τις κλασικές, ‘70s κυκλοφορίες τους και, ακολουθώντας την προτροπή του συνιδρυτή της Inside Out, Thomas Waber, δημιούργησαν και κυκλοφορούν ένα δίσκο με νέες συνθέσεις.

Το κουιντέτο των Steve Howe, Geoff Downes, Billy Sherwood, Alan White και Jon Davison ξεκίνησε τη διαδικασία δημιουργίας στα τέλη του 2019, με την πανδημία και την εκ φύσεως τελειομανία του Steve Howe να επεκτείνουν χρονικά τα sessions. Εκτός αυτού, το "The Quest" αποτελεί ένα από τα λιγοστά άλμπουμ της μπάντας όπου υπάρχει συμμετοχή ορχήστρας (τα άλλα δύο είναι το "Time And A World" και το "Magnification"), ενώ ο ίδιος ο Steve Howe έπαιξε ορισμένα μέρη του άλμπουμ με το παραδοσιακό ιαπωνικό όργανο koto (στο "Leave Well Alone").

Συγχρόνως, ενδιαφέρον παρουσιάζουν κάποιες επί μέρους λεπτομέρειες, όπως το ντουέτο του Davison με τον Sherwood στο "Western Edge", αλλά και το ιστορικό υπόβαθρο ορισμένων ιδεών, όπως το εκείνη του "The Ice Bridge" η οποία χρονολογείται από το 1977 και πιστώνεται στον Francis Monkman. Πέραν αυτών, όμως, το "The Quest" διαθέτει το προτέρημα να αποτελεί ένα σαφώς ανώτερο σε όλα του δίσκο συγκριτικά με τον προκάτοχο του (βλ. Heaven & Earth"), έχοντας την αναμενόμενη αυτοαναφορικότητα σε ιδέες και μοτίβα από το ένδοξο παρελθόν της μπάντας, αλλά αυτήν τη φορά με αρκετό νεύρο και έμπνευση που έλειπαν από προ εφταετίας πόνημα τους.

Για μια μπάντα με τα χιλιόμετρα και τις περγαμηνές των Yes, το οικείο και αναμενόμενο φαντάζει πια ως το πλέον επιθυμητό σε αυτήν την ηλικία και αυτό επιτυγχάνεται στο σχεδόν μέγιστο βαθμό. Ένα πανέμορφο εξώφυλλο του Roger Dean αφήνει για άλλη μια φορά το στίγμα του προτού ακούσουμε μία νότα από το άλμπουμ, την ίδια στιγμή που οι συνθετικές νόρμες της μπάντας βασίζονται αναμενόμενα πια στη δημιουργία της επιθυμητής ατμόσφαιρας παρά σε κάτι πιο απαιτητικό τεχνικά. Αυτό, προφανώς, δεν σημαίνει πως το εκτελεστικό υπόβαθρο του "The Quest" υπολείπεται κάπου, αφού προεξέχοντος του rhythm section των Sherwood (που καταβάλει μια τίμια προσπάθεια να γεμίσει τα παπούτσια του αείμνηστου Chris Squire, στη δισκογραφική επιστροφή του με την μπάντα κατόπιν του "The Ladder")) και Alan White (του ιδιαίτερα στακάτου και μελετημένου drumming), αλλά και του Downes στον οποίο οφείλεται το πιο μελωδικό και ατμοσφαιρικό κομμάτι του υλικού, τα παιξίματα στέκονται εκλεκτά και συγκρατημένα.

Η ιδέα / προτροπή της εταιρείας για ένα άλμπουμ πιο εστιασμένο χρονικά, αλλά και οι τόσες περιοδείες για τα κλασικά τους έργα φαίνεται πως απέδωσαν καρπούς, αφού το "The Quest" αποπνέει μια αισιοδοξία και μια φρεσκάδα που η ύπαρξη τους δεν αποτελεί δεδομένο για τα πονήματα της μπάντας τα τελευταία 30 χρόνια. Κι αν η έννοια του progressive φαντάζει πια ως επίτιμη αναφορά για τη μουσική τους πρόταση, το δεινοσαυρικό τους αποτύπωμα σε ό,τι αφορά τον χώρο του προοδευτικού, τους κατατάσσει στην κατηγορία των κλασικών rock σχημάτων που φαντάζουν αναντικατάστατα, άμα τη απόσυρση τους.