Graveyard

Hold Back The Dawn

War Anthem (2019)
Από τον Γιάννη Δούκα, 29/11/2019
Σου αρέσει το death metal; Άκου Graveyard τώρα!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Στο χώρο του metal είναι τόσο έντονη η επίδραση των ιστοριών του Lovecraft που δεν είναι σπάνιο να συναντάς group που έχουν υμνήσει είτε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους Παλαιούς Θεούς. Ιδιαίτερα στο death metal συναντάς πολλές φορές Νεκρονομικά και άλλα παρεμφερή. Φυσικά δεν είναι τυχαίο το γεγονός. Οι Morbid Angel επένδυσαν εκεί και η προσπάθεια μεταφοράς αυτού του τρόμου που προκαλούσαν οι ιστορίες αυτές έπαιξε βασικό ρόλο στο στυλ αυτό. Πέρα λοιπόν από τους πρωτεργάτες μυριάδες άλλα group επηρεασμένα από τους μουσικούς ή λογοτεχνικούς τους ήρωες στόχευαν στο να περιβάλλουν τους ακροατές τους με τον φόβο στα όρια της τρέλας, αυτό το ανείπωτο συναίσθημα που ακόμα και ο ίδιος ο Αμερικανός δύσκολα μπορούσε να μεταφέρει επακριβώς στο χαρτί.

Οι Graveyard λοιπόν είναι ένα από αυτά τα σχήματα και ιδιαιτέρως στις τελευταίες δουλειές τους. Άρχισαν το 2007 σαν ένα τυπικό group επηρεασμένο κυρίως από τη Σουηδική σκηνή. Δηλαδή Entombed, Dismember, Edge Of Sanity κ.τ.λ. Από τον δεύτερό τους δίσκο και έπειτα μπήκαν σε μια διαδικασία να αφήσουν τον κόσμο του Lovecraft να μπει βαθύτερα στα τραγούδια τους και στους στίχους. Το αρχικό πλάνο έλεγε ότι θα το χωρίζανε σε τέσσερα κεφάλαια και ο συγκεκριμένος δίσκος, "Hold Back The Dawn", είναι το τρίτο.

Από πλευράς μουσικής οι εκ Βαρκελώνης κύριοι κάθε φορά ανεβαίνουν level. Στο ντεμπούτο τους η επίδραση της Σουηδίας και ιδιαίτερα τα μελωδικά riff κοντά σε Necrophobic ήταν ωραία μεν αλλά είχαν ξανά ακουστεί δεν. Οι δίσκοι τους όμως δεν ήταν καθόλου αδιάφοροι αφού είχαν γνώση αλλά και πάθος για το στυλ που υπηρετούσαν. Ιδιαίτερα το προηγούμενο LP "... for Thine Is The Darkness" μας έστειλε στα τάρταρα για διακοπές. Ή καλύτερα στις ερήμους παρέα με τον Abdul Alhazred, τα οράματα του Crowley και πηγάδια γεμάτα νεκρούς ανθρώπους μαζί με ζώα θυσία στους Αρχαίους. Εκπληκτικός δίσκος με φανταστική ατμόσφαιρα και πολύ ώριμες συνθέσεις. Οι μπαγάσες όμως δεν σταμάτησαν εκεί και έρχονται καμαρωτοί να μας ξανά αφήσουν άφωνους με το "Hold Black The Dawn".

Αν ήδη θεωρούνταν σαν το πιο δυνατό Ισπανικό σχήμα στο κλασικό death, έ τώρα μας υποχρεώνουν να τους βάλουμε σε παγκόσμια κλίμακα. Ας πιάσουμε με μια σειρά τα τραγούδια τους και τα στοιχεία που έχουν περιλάβει μέσα για να δούμε γιατί ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ένα από τα must have του death για φέτος.

Το πρώτο που μας έκανε εντύπωση είναι ο ήχος. Ο κιθαρίστας Javi Bastard, ιδιοκτήτης του Moontower Studio, έχει επιμεληθεί όλα τα άλμπουμ των Graveyard και σχεδόν πάντα η δουλειά του είναι super. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, θες λόγω πείρας είτε λόγω νέου εξοπλισμού, κάνει θαύματα. Για του λόγου το αληθές ακούστε και το νέο Teitanblood στους οποίους επίσης συμμετέχει. Τα πάντα εδώ ακούγονται με καθαρότητα χωρίς επικαλύψεις αλλά ταυτόχρονα κρατάει στοιχεία που έδωσαν τη χαρακτηριστική ταυτότητα στο death metal. Μερικές φορές μου θυμίζει τον ήχο των Montezuma Studio. Δώστε βάση στα τύμπανα, στα φωνητικά και στο πώς έχει καταφέρει οι χαμηλές να ακούγονται τόσο ωραίες. Επίσης, αυτό πραγματικά είναι φοβερό, καταφέρνει με έναν περίεργο τρόπο σε κάθε δουλεία του να βγάζει την ιδιαιτερότητα της κάθε μπάντας. Αν βάλετε παράλληλα το "The Baneful Choir" και τούτο εδώ θα καταλάβετε ότι αν και είμαστε στο ίδιο studio δεν έχουμε ταυτόσημο ήχο. Αυτό θέλει πολύ δουλειά και γνώση για να γίνει.

Στα δύο πρώτα τραγούδια του δίσκου θα συναντήσουμε όλα τα πράγματα που αγαπήσαμε/αγαπάμε στο death metal. Πληθώρα από riff, αλλαγές ρυθμών και τις κλασικές νεκρικές μελωδίες. Εδώ όμως έχουμε και το ιδιάζων της εξέλιξης των Graveyard. Ενώ παλαιότερα οι συγκεκριμένες έδειχναν υπερβολικά προς "Clandestine", "Unorthodox" ή "Indecent And Obscene" τώρα μεταλλάσσονται σε κάτι προσωπικό. Σαν να πήραν τη μαγιά από τα σχήματα αυτά, τη ζύμωσαν και δημιούργησαν τον δικό τους τρόμο.

Και ναι ο τρόμος είναι παντού. Ευτυχώς γιατί σε λίγο το death θα απευθύνεται σε φίλους της Eurovision. Απλά ακούστε τα "Of Extant Cults And Living Terror" και “Hurled Unto Damnation”. Απλά βάλτε τα και ειλικρινά θα καταλάβετε. Το πρώτο έχει δύο εθιστικά Bolt Thrower riff τα οποία είναι τόσο καλά δεμένα, σαν σιαμαία. Λες και το ένα πλάστηκε για το άλλο. Αυτό είναι songwriting! Το επόμενο; Καλά κρασά!!!! Φουλ ατμοσφαιρικό, αρχίζει λες και είναι η απάντηση στο “The Mighty Columns Of Irem” του προηγούμενου LP, ενώ το θέμα στο refrain απλά σε στοιχειώνει. Τι να πω, δε ξεκολλάει απ’ τη κεφάλα σου με ΤΙΠΟΤΑ. Σε μαγεύει, σε υπνωτίζει. Τραγούδι έπος, μεγάλης διάρκειας με πολλές καλές ιδέες, δείγμα του πόσο έχουν βελτιωθεί οι Graveyard όλα αυτά τα χρόνια.

Οι διάφορες μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά φαίνονται στο “The Storm Above (Post Sulphur)”. Παίρνουν ένα riff και του αυξάνουν την ένταση με κάτι που ακούγεται σαν tympani. Μαζί με μια αξιόλογη δουλειά στα solo αλλά και τις πολλές τζούρες από αμερικάνικο death οι Graveyard ακούγονται λες και σε κάθε σημείο θα έχουν κάτι αξιοπρόσεκτο. Τα αργά, βαλτώδη μέρη, στο “The Shrike” είναι όσο πρέπει για να μην κουραστείς ενώ οι δύο συνθέσεις στο τέλος κρατούν το τρόμο αμείωτο. Το “Madre De La Noche” αν και πολύ μελωδικό είναι σκέτος εφιάλτης. Σε μεταφέρει κάπου σε μια ζούγκλα, όπου αποκρυφιστικές τελετές λαμβάνουν χώρα. Το τέλος του είναι εντελώς κουφό. Κάτι σαν Pink Floyd soundtrack πάνω σε splatter. Αυτό έρχεται μετά το κλείσιμο του τραγουδιού, σαν outro ένα πράγμα, και είναι αρκετά παράξενο.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση εδώ, απλά ένας από τους καλύτερους death metal δίσκους για φέτος. Δεν χορταίνεται, σε κάθε σημείο του απολαυστικό δίχως ίχνος βαρεμάρας. Το εξώφυλλο τα σπάει κανονικά, το δε ασπρόμαυρο – ελαφριά σάπιο πράσινο χρώμα του πάει άψογα. Περιττό να ειπωθεί ότι είναι ακριβώς στα μουσικά συμβάντα του “Hold Back The Dawn”. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι Graveyard δεν έχουν το όνομα (ακόμα) που μπορεί να δημιουργήσει κάποιο κίνητρο σε κάποιον να τους ψάξει, η δε War Anthem αν και δημιουργεί φανταστικές εκδόσεις με τα βινύλια ίσως δεν έχει προωθήσει όσο θα έπρεπε τους Ισπανούς. Μακάρι ο συγκεκριμένος δίσκος να αλλάξει τα δεδομένα, το αξίζουν πραγματικά.

  • SHARE
  • TWEET