Godsmack

Από όλες τις λέξεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να χαρακτηρίσουν τους Godsmack, το «υποτιμημένοι» είναι από εκείνες που δεν πετυχαίνουν ούτε ελάχιστα τον στόχο. Τις πλατίνες και τα χρυσάφια που έχουν μαζέψει στο πέρασμα των χρόνων οι Αμερικάνοι, η συντριπτική πλειοψηφία των ονομάτων του σκληρού ήχου δεν τα βλέπει ούτε στα πιο τρελά της όνειρα. Ποτέ δεν άλλαξαν τη ροή της ιστορίας και ποτέ δεν καινοτόμησαν, στο τέλος της μέρας όμως αυτά ελάχιστη σημασία έχουν.

Υπηρέτησαν πιστά τον αγαπημένο τους ήχο. Διατήρησαν την ψυχή τους ακέραιη. Δεν προσπάθησαν ούτε στιγμή να περάσουν σαν κάτι διαφορετικό ή περισσότερο. Πόσες μπάντες μπορούν να καυχηθούν κάτι αντίστοιχο, χωρίς να σπρώχνουν ταυτόχρονα κάτω από το χαλί έστω μια μικρή μαύρη σελίδα; Ακόμα και στις παράξενες μέρες που πετύχαινες το "Straight Out Of Line" σε ραδιοφωνικούς σταθμούς ποικίλης ύλης, τότε που η βιομηχανία πάλευε να τους στριμώξει στο nu-metal τρένο, εκείνοι απλά έκαναν το κομμάτι τους.

Το όγδοο, και τελευταίο σύμφωνα με όσα έχουν πει, άλμπουμ θα ήταν παράλογο να χαλάσει τη συνταγή. Τι κι αν για το ευρύ κοινό η μπογιά έχει ξεβάψει από χρόνια. Το σύγχρονο heavy στυλ παραμένει αναλλοίωτο. Άμεσες δομές. Ταιριαστές μελωδίες. Ροκάδικα ρυθμικά. Μετρημένα σόλο. Η σήμα κατατεθέν χροιά του Sully Erna. Δεν χρειάζονται αναλύσεις επί αναλύσεων ή πολλαπλές ακροάσεις για να ξεχωρίσει η ουσία. Το "You And I" σε πέντε λεπτά σβήνει τις όποιες αμφιβολίες και γυρίζει τα ημερολόγια στα μέσα της δεκαετίας του 2000.

Για καλό ή για κακό, εδώ μέσα δεν υπάρχει χώρος για εκπλήξεις ή πειραματισμούς. Ούτε για τις εμπορικές εκλάμψεις που θα ήθελε η μεγάλη μηχανή ώστε να στήσει την ιστορία ενός blockbuster single για τους τίτλους τέλους. Ούτε καν κάτι κοντά στην πιασάρικη αισθητική του "When Legends Rise". Από τα χτυπήματα του "What About Me" και το πιανίστικο "Truth", μέχρι τον παλιομοδίτικο αέρα στο σερί "Hell's Not Dead" / "Soul On Fire" και τη φορτισμένη ερμηνεία του "Growing Old", η τετράδα μένει μέχρι τέλους ταγμένη στο λιτό, απέριττο ύφος της.

Κατά πόσο το "Lightning Up The Sky" θα είναι πράγματι το δισκογραφικό αντίο των Godsmack, μένει να φανεί. Σε κάθε περίπτωση, οι προθέσεις δείχνουν να είναι ειλικρινείς, και σε συνδυασμό με τα εικοσιπέντε γεμάτα χρόνια παρουσίας, η επιλογή μόνο παράλογη δεν μοιάζει. Έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν και φεύγουν με το κεφάλι ψηλά. Τα αρπίσματα και οι ερωτήσεις του ομώνυμου στάζουν νοσταλγία. Μαζί με την παραλλαγή στο γύρισμα του "Moon Baby" και το σβήσιμο με τις γραμμές από το ντεμπούτο, τα μισά χαμόγελα σκάνε αναπόφευκτα.