Godsmack: «Το όνειρο του rock star είναι πριν μάθεις πώς λειτουργεί αυτή η βιομηχανία»

You can find the english version of the interview here.

Έχοντας την ευκαιρία να πάρω συνεντεύξεις από μεγάλο αριθμό rock και metal καλλιτεχνών, έχω βρεθεί αντιμέτωπος με διάφορους τύπους ανθρώπων, αλλά ο Shannon Larkin, drummer των Godsmack, μου έδωσε την ξεκάθαρη αίσθηση ότι είναι από τους πιο αυθεντικά rock τύπους με τους οποίους έχω συνομιλήσει. Έχοντας έναν αέρα rock star, χωρίς όμως ίχνος από το τουπέ που συχνά τον συνοδεύει δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον στο να μασήσει τα λόγια του ή να συγκρατηθεί. Παρόλο που πολλά στοιχεία του ύφους των απαντήσεων είναι δύσκολο να περάσουν από το video στον γραπτό λόγο, νομίζω ότι το παραπάνω συμπέρασμα προκύπτει εύκολα από όσα θα διαβάσετε παρακάτω.

Με αφορμή την κυκλοφορία του πολύ δυνατού, νέου άλμπουμ των Godsmack, του "Lighting Up The Sky" μιλήσαμε εκτενώς για τη δημιουργία του, για την απόφαση να είναι αυτό το τελευταίο άλμπουμ του συγκροτήματος, και γιατί εμφανίζεται ο Sully Erna σχεδόν ως ο αποκλειστικός συνθέτης της μπάντας. Για όλα τα παραπάνω, ο Shannon μίλησε πολύ ειλικρινά και ανοικτά, ίσως σε σημείο που κάποιοι μπορεί να παρεξηγούνταν, αλλά όπως αναφέρει θα έλεγε τα ίδια κι τους είχε μπροστά του. Και για κάποιο λόγο δεν μου αφήνει περιθώριο να αμφισβητήσω ότι θα το έκανε. Όμως, ήταν όταν πήγα την κουβέντα στους πολυαγαπημένους μου Ugly Kid Joe που η διάθεσή του ανέβηκε ακόμα περισσότερο...

Η παρακάτω συνέντευξη με τον Shannon Larkin ήταν από αυτές που απήλαυσα ως οπαδός και θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή θα υπάρξει μια ανάλογα ενδιαφέρουσα συνέχεια, όπως συμφωνήσαμε στο τέλος της κουβέντας μας.

Shannon, είναι μεγάλη χαρά και προνόμιο για μένα να έχω την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σου. Θα σου αναφέρω αργότερα γιατί, αλλά πρώτα από όλα θα ήθελα να ρωτήσω πώς είσαι και πώς είναι τα πράγματα στο στρατόπεδο των Godsmack;

Όλα είναι καλά. Βρισκόμαστε στην φάση της ηρεμίας πριν την καταιγίδα, όπως την αποκαλούμε, κατά την οποία έχουμε κυκλοφορήσει το δίσκο μας, καθώς και μερικά singles. Φαίνεται ότι ο κόσμος τα έχει υποδεχτεί καλά, και τώρα έχουμε ένα μήνα για να προετοιμαστούμε μέχρι την 1η Μαΐου, όταν θα αναχωρήσουμε για την περιοδεία μας, ξεκινώντας από το Denver του Colorado. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι γι' αυτό, φίλε, καθώς είναι πολύς καιρός που δεν έχουμε περιοδεύσει. Βέβαια, κάναμε μια σύντομη περιοδεία τον Οκτώβριο στην Ευρώπη για ένα μήνα, αλλά πριν από αυτό, προφανώς, η πανδημία και όλα τα σχετικά είχαν κλείσει τον κλάδο κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που δεν είχαμε περιοδεύσει. Οπότε, είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι.

Δεν μας απασχολεί και τόσο τι λένε οι κριτικοί, αλλά οι οπαδοί μας

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο σας άλμπουμ "Lighting Up The Sky". Είναι μια εξαιρετική προσθήκη στη δισκογραφία σας, οπότε συγχαρητήρια γι' αυτό. Θα ήθελα να μάθω ποια είναι η ανταπόκριση που έχετε λάβει μέχρι στιγμής και πως νιώθετε τώρα που έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγο καιρό.

Κυκλοφόρησε πριν από μερικές εβδομάδες και μέχρι στιγμής, όπως είπα, έχει λάβει πολύ θετική ανταπόκριση από τους κριτικούς και τους οπαδούς μας. Δεν μας απασχολούν τόσο οι κριτικοί, αλλά οι οπαδοί μας ναι! Και φαίνεται πως το αγαπούν πραγματικά. Νομίζω καταλαβαίνουν τι προσπαθήσαμε να επιτύχουμε εδώ, το οποίο ήταν να ενσωματώσουμε στοιχεία από ολόκληρη την καριέρα μας. Δημιουργούμε μουσική εδώ και 25 χρόνια. Κι ευτυχώς έχουμε κάποια επιτυχημένα τραγούδια στα άλμπουμ μας όλα αυτά τα χρόνια, όλες αυτές τις δεκαετίες, εδώ στην Αμερική τουλάχιστον. Έτσι, προσπαθήσαμε να ενσωματώσουμε λίγο από κάθε στυλ.

Ξέρεις, κυκλοφορούμε δίσκους κάθε τέσσερα χρόνια, και τέσσερα χρόνια είναι πολύς καιρός, οπότε στυλιστικά κάθε με κάθε δίσκος αλλάζαμε και εξελισσόμασταν μέχρι να γίνουμε αυτό που είμαστε με το "When Legends Rise". Το οποίο ήταν πολύ διαφορετικό από, φερ’ ειπείν, το "The Oracle" ή το "Faceless". Αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε σε αυτό τον τελευταίο δίσκο ήταν απλώς να ενσωματώσουμε το feeling από κάθε δίσκο, από τον πρώτο ως και το "Legends", και να καταλήξουμε σε ένα σύνολο που θα ικανοποιούσε όλους τους θαυμαστές μας, από τους παλιούς έως τους νεότερους.

Το "Lighting Up The Sky" ήταν εν τέλει ήταν ο πιο εύκολος και χωρίς δράματα δίσκος που έχουμε κάνει ποτέ

Εν τέλει, υπήρξε ένα πενταετές κενό μεταξύ του «When Legends Rise» και του «Lighting Up The Sky», το οποίο είναι η μεγαλύτερη χρονική καθυστέρηση μεταξύ άλμπουμ για τους Godsmack. Φυσικά, υπήρξε και η πανδημία στο μεσοδιάστημα, αλλά ήταν αυτός ο μόνος λόγος για τον οποίο χρειάστηκε τόσο καιρό; Πώς ήταν τα πράγματα στην μπάντα μεταξύ των δύο δίσκων;

Αυτό ήταν ακριβώς ο λόγος για τον οποίο χρειάστηκε τόσο καιρό. Προέκυψε η πανδημία και βγήκαμε off. Ήταν το 2019 και εμείς είχαμε ήδη ενάμιση χρόνου που περιοδεύαμε για το "When Legends Rise", τον τελευταίο δίσκο μας τότε, και ήταν πολύ επιτυχημένη τόσο η περιοδεία όσο και ο δίσκος. Ήμασταν σε πολύ καλή φάση. Έπειτα επιστρέψαμε στην Αμερική, τον Δεκέμβριο του 2019 και συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε το τέταρτο ν.1 single, κάπου τον Γενάρη ή τον Φεβρουάριο. Νομίζω ότι πρέπει να ήταν τον Φεβρουάριο. Οπότε, είχαμε κλείσει ακόμα 6-7 μήνες περιοδείας σχεδόν μέχρι το φθινόπωρο του 2020, όπου είχαν κλειστεί κάποια πολύ ωραία shows, όπως το να ανοίξουμε για τους Metallica, καθώς και μερικά φεστιβάλ. Ε, λοιπόν, τότε χτύπησε η πανδημία και τα πάντα τελείωσαν...

O φόβος έκανε την κατάσταση να φαίνεται σαν να συνέβαινε η αποκάλυψη. Οπότε, απλά πήγαμε σπίτι για όλο το υπόλοιπο του 2020. Όλοι φοβόμασταν να μπούμε σε αεροπλάνο ή να συναντηθούμε από κοντά, οπότε είπαμε «Εντάξει, ας πάρουμε άδεια αυτό το έτος». Όλοι θεωρούσαμε ότι μέχρι το 2021 θα το είχαμε ξεπεράσει και όλα θα βελτιωνόταν. Ε, λοιπόν, δεν συνέβη αυτό! Οπότε, τελικά, συναντηθήκαμε από κοντά και πάλι το 2021. Είχε χαλαρώσει λίγο το κλίμα, αλλά και πάλι έπρεπε να φοράς μάσκες και όλα τα σχετικά. Αλλά τα καταφέραμε... μαζευτήκαμε όλοι εδώ στη Φλόριντα και ξεκινήσαμε να γράφουμε. Και το γράψιμο πήγε καλά…

Όμως, προέκυψε ένα άλλο ένα αναπάντεχο διάλειμμα που αναγκαστήκαμε να πάρουμε, καθώς ο Sully, ο τραγουδιστής μας, χώρισε με την κοπέλα του. Έτσι, κάναμε ένα ακόμα διάλειμμα για τέσσερις μήνες το 2021. Ως εκείνη τη στιγμή είχαμε γράψει περίπου δέκα ή ίσως έντεκα τραγούδια. Αφού συνέβη αυτό κι αναγκαστήκαμε να διακόψουμε, εν τέλει απορρίψαμε όλα εκείνα τα τραγούδια που είχαμε γράψει, εκτός από τρία. Είναι σίγουρα στενάχωρο το να περνάς από μια τέτοια φάση, αλλά όταν συνέβη αυτό στον Sully τον ενέπνευσε να γράψει όλη τη μουσική από την αρχή. Πχ το είναι προφανές σε τι αναφέρονται οι στίχοι του "Surrender"… Ή τραγούδια σαν το "Truth"… καταλαβαίνεις τι θέλω να πω… Αν ακούσεις τον νέο δίσκο, μιλάει πολύ ανοικτά…

… Αλλά πίσω στην ιστορία μας. Όταν μετά από τέσσερεις μήνες μαζευτήκαμε ξανά, όπως είπα, πετάξαμε όλα τα τραγούδια εκτός από τρία και καταλήξαμε να γράφουμε αυτά που θεωρούμε ότι έχουν την καλύτερη μουσική και τους καλύτερους στίχους. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα τα πάντα σχετικά με την ολοκλήρωση του δίσκο κινήθηκαν πολύ γρήγορα. Το γράψαμε, το ηχογραφήσαμε και εν τέλει ήταν ο πιο εύκολος και χωρίς δράματα δίσκος – είτε το πιστεύεις, είτε όχι – που έχουμε κάνει ποτέ.

Είμαστε μια μπάντα που της αρέσει να παίζει ζωντανά, αυτό το λέγαμε πάντα. Δεν μας αρέσει η διαδικασία του να φτιάχνουμε δίσκους, γιατί έχει πολλή δουλειά. Φυσικά, μας αρέσει να δημιουργούμε και να γράφουμε, αλλά το να μπαίνουμε στο στούντιο για να φτιάξουμε έναν δίσκο, τόσο για εμάς όσο και για τον Sully συγκεκριμένα που είναι τόσο τελειομανής, πάντα σήμαινε πολλή δουλειά…

Αυτή τη φορά τα αλλάξαμε όλα και είχαμε ένα πολύ πιο χαλαρό περιβάλλον. Γράψαμε τον δίσκο στην Φλόριντα, όπου μένουμε οι περισσότεροι. Οι τρεις από τους τέσσερεις μένουμε ακόμα εδώ, οπότε όλοι ήμασταν πιο κοντά στα σπίτια μας, ενώ προσλάβαμε και τον Mudrock, ο οποίος ήταν μηχανικός ήχου και συμπαραγωγός των δύο πρώτων δίσκων. Όταν ο Sully – ο οποίος πάντα ήταν στην πραγματικότητα ο παραγωγός αυτής της μπάντας - έχει τόσο σεβασμό για τον συμπαραγωγό του, τότε τα πράγματα γίνονται αρκετά πιο εύκολα. Ήταν μια αμφίδρομη σχέση στο παρελθόν. Αλλά, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως ήταν ο πιο διασκεδαστικός και χωρίς δράματα δίσκος που έχουμε κάνει ποτέ. Και νιώθουμε πως είναι ο καλύτερος δίσκος μας. Μπορεί να χρειάστηκε ένα επιπλέον έτος για να κυκλοφορήσει, αλλά αν δεν είχε μεσολαβήσει η πανδημία σου διαβεβαιώνω ότι θα ήμασταν πιστοί στο πλάνο τετραετίας που έχουμε.

Σε αυτήν τη δύσκολη βιομηχανία όπου λιγότερο από το 1% των μουσικών καταφέρνει καν να υπογράψει ένα δισκογραφικό συμβόλαιο, εμείς φτάσαμε ως την κορυφή του βουνού

Κατανοητό. Τώρα, φαντάζομαι η πιο συχνή ερώτηση που θα δέχεσαι αυτό τον καιρό είναι «γιατί πρέπει να είναι αυτό το τελευταίο άλμπουμ των Godsmack;». Διάβασα, βέβαια, κάποια σχόλια του Sully που έλεγε ότι αυτό μπορεί να αλλάξει στο μέλλον, αλλά προς το παρόν αυτή είναι η απόφαση. Ποιες είναι οι σκέψεις σου επί αυτού;

Ναι, οι σκέψεις μου... Ξέρεις, είμαστε τέσσερεις διαφορετικοί τύποι, τέσσερα διαφορετικά άτομα. Ο Sully κι εγώ δίνουμε τις συνεντεύξεις για το συγκρότημα εδώ και είκοσι χρόνια κι ορισμένες φορές λέω πράγματα διαφορετικά από τον Sully. Αλλά, είναι η μπάντα του. Αυτός ήταν που μας διάλεξε όλους μας. Είναι ο οραματιστής, είναι η ιδιοφυία. Κι αυτός είναι αυτός που πρότεινε να είναι αυτό το τελευταίο άλμπουμ….

Είμαι 55 ετών κι είμαι το μέλος στην μπάντα που άρχισε να παίζει πιο παλιά από όλους σε μπάντες, από όταν ήμουν δεκατριών χρονών. Ασχολούμαι με τον χώρο επαγγελματικά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην μπάντα, κάνοντας δίσκους κι όλα αυτά τα πράγματα. Επίσης, η θέση του drummer απαιτεί την καλύτερη φυσική κατάσταση. Έτσι, όταν πρότεινε την ιδέα ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο άλμπουμ μας και δεδομένων όσων έχουμε επιτύχει ως μπάντα σε αυτήν τη δύσκολη βιομηχανία - όπου λιγότερο από το 1% των μουσικών καταφέρνει καν να υπογράψει ένα δισκογραφικό συμβόλαιο, ενώ εμείς φτάσαμε ως την κορυφή του βουνού – το δέχτηκα με χαρά. Αγκάλιασα την ιδέα… Για να είμαστε ειλικρινείς, ο χρόνος θα δείξει πως θα πάει, αλλά αν τελικά αποφασίσει ότι θέλει να κάνουμε κι άλλους δίσκους αργότερα στην καριέρα μας, αυτό θα χρειαστεί να το συζητήσουμε πρώτα… Θα πω μόνο αυτό…

Το όνειρο του να γίνεις rock star είναι πριν μάθεις πως είναι πραγματικά αυτή η βιομηχανία

Νιώθω πως είναι το απολύτως σωστό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Και το λέω αυτό γιατί είμαι ένας τύπος που του αρέσει να παίζει ζωντανά και αυτός είναι ο λόγος που ξεκίνησα να το κάνω όλο αυτό. Ξέρεις τώρα, το όνειρο του να γίνεις rock star κι όλα αυτά… Αλλά όλα αυτά είναι πριν μάθεις πως είναι πραγματικά αυτή η βιομηχανία. Πόσο σκληρή είναι. Πριν μάθεις πως η τύχη είναι το ίδιο σημαντική με το να έχεις ταλέντο. Και πως το σωστό timing είναι τα πάντα. Όλα αυτά τα πράγματα και επιπρόσθετα το management, οι booking agents, και το προϊόν που πουλάς… ξαφνικά έχεις γίνει πωλητής! Και μετά πρέπει να βγεις σε περιοδεία… Τι κι αν έχεις γυναίκα και παιδί; Τι κι αν η γυναίκα και το παιδί σου θέλουν να πάτε διακοπές; Δεν μπορείς να πας! Έχεις κλείσει περιοδεία! Και για μένα η μπάντα – οποιαδήποτε μπάντα της οποίας έχω υπάρξει μέλος – ήταν πάντα το πρώτο πράγμα στη ζωή μου. Πάνω από οικογένεια, πάνω από φίλους, πάνω από οτιδήποτε… Η μπάντα είναι πάντα πρώτη. Αυτό ίσχυε πάντα και για τους τέσσερείς μας στους Godsmack. Οπότε, ανυπομονώ μετά από αυτά τα δυο χρόνια που θα διαρκέσει ο τελευταίος αυτός κύκλος για την προώθηση του "Lighting Up The Sky", να έχω επιτέλους λίγη ελευθερία και την δυνατότητα στη ζωή μου να κάνω αυτό που θέλω, έστω και για λίγο. Ίσως άμα το κάνω αυτό, να αλλάξω άποψη, αλλά…

… ξέρεις, πρέπει να δούμε και τον ελέφαντα στο δωμάτιο που για μένα είναι η ηλικία μου. Είμαι 55 χρονών, σωστά; Ίσως να μην είμαι και τόσο μεγάλος αλλά το θέμα με το rock n’ roll, με το punk, με το metal και με όλες αυτές τις μουσικές είναι πως είναι είδη τα οποία είναι γεμάτα με επιθετικότητα, νεύρο κι ένταση. Είναι ένα παιχνίδι για νέους κατά την άποψή μου. Και είναι κάτι που το κάνω από όταν ήμουν 13 χρονών, οπότε ναι χαίρομαι που αυτός είναι ο τελευταίος μου δίσκος. Σε τρία χρόνια από τώρα ίσως και να νιώθω διαφορετικά. Αλλά σε τρία χρόνια θα είμαι σχεδόν 60…

Θέλω να σταματήσω να νιώθω την πίεση να ξεπεράσω όσα έχω κάνει. Γιατί αυτό γίνεται πάντα. Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τον τελευταίο μας δίσκο

Όσον αφορά στο αν υπάρχει ελπίδα να κάνουμε άλλο, ίσως μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα κάνουμε κάποιον ακόμα δίσκο… προσωπικά δεν έχω καν την προσμονή να κάνουμε νέο δίσκο για να είμαι ειλικρινής. Νιώθω όπως οι Aerosmith πριν 20 χρόνια, οι οποίοι είπαν «τελευταίος δίσκος». Και δες τους Aerosmith τώρα. Τι κάνουν; Έβγαζαν όλες αυτές τις επιτυχίες για δεκαετίας, όπως κι εμείς αλλά πολύ μεγαλύτερες από τις δικές μας και αποσύρθηκαν γιατί κατάλαβαν το εξής: «Αν μπορούμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και η ανταμοιβή μας είναι να παίζουμε μπροστά σε χιλιάδες κόσμου που έρχονται στα σόου και αγαπάνε τη μουσική μας, αυτό μας αρκεί. Πότε θα πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε υποχρεωμένοι να πουλάμε προϊόντα για να βγάλουμε κι άλλα λεφτά;». Για εμάς, όπως και για όλους, είναι μεγάλη η πίεση και έχει πολύ business κομμάτι. Εγώ θέλω απλά να επιστρέψω στο να είμαι και πάλι απλά ο drummer, και να λέω «τι είναι επόμενο στο πρόγραμμά μου; Το να βγω σε περιοδεία και να παίξω περισσότερα σόου». Αυτή ήταν η ζωή μου από τα 13 μου ως τα 20 μου όταν για πρώτη φορά υπέγραψα σε εταιρεία, οπότε θέλω να επιστρέψω σε αυτό. Νιώθω πως αυτό θα είναι η ανταμοιβή μου. Και νιώθω πως θα είναι ωραία να σκεφτώ για μια στιγμή εγωιστικά και να κοιτάξω πίσω σε όσα έχουμε καταφέρει. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Δεν θέλω να κάνουμε κάποιου είδους μεγάλη ανακοίνωση ότι διαλυόμαστε και μετά να μαζευτούμε ξανά και να κάνουμε έναν νέο δίσκο, διότι με αυτό τον τρόπο είναι σαν να κοροϊδεύεις τους οπαδούς σου

Θέλω να σταματήσω να νιώθω την πίεση να ξεπεράσω όσα έχω κάνει. Γιατί αυτό γίνεται πάντα. Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τον τελευταίο μας δίσκο. Αν απαλλαχτούμε από αυτό το άγχος πιστεύω πως θα αγκαλιάσουμε και θα διασκεδάσουμε περισσότερο τις ζωντανές μας εμφανίσεις, αντιμετωπίζοντάς τες ως ανταμοιβή. Επίσης, μπορούμε να αποσυρθούμε οποιαδήποτε στιγμή θέλουμε, δεν θα φτάσουμε σε σημείο να πρέπει να διαλύσουμε την μπάντα αν νιώθουμε ότι έχουμε γεράσει ή ότι δεν φαινόμαστε ή δεν είμαστε αρκετά δυνατοί για να σταθούμε στο ύψος της μπάντας. Θα μπορούμε να πούμε στους εαυτούς μας «ας μην παίξουμε αυτό το χρόνο». Οπότε, ελπίζω να συνεχίσουμε όπως έχουμε πει…

Όμως, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να κάνουμε κάποιου είδους μεγάλη ανακοίνωση ότι διαλυόμαστε και μετά να μαζευτούμε ξανά και να κάνουμε έναν νέο δίσκο, διότι με αυτό τον τρόπο είναι σαν να κοροϊδεύεις τους οπαδούς σου. Σαν κάποιες μπάντες που λένε ότι βγάζουν τον τελευταίο τους δίσκο και πάνε οι οπαδοί και τον αγοράζουν επειδή είναι ο τελευταίος δίσκος και μετά από τρία χρόνια βγαίνει η μπάντα και ανακοινώνει ότι βγάζει νέο άλμπουμ… Μου φαίνεται πολύ φτηνό όλο αυτό… Αλλά, δεν ξέρω τι να σου πω…

Οι οπαδοί μπορεί να λένε ότι θέλουν νέα μουσική, αλλά τότε γιατί αδειάζει η μισή αρένα κάθε φορά που παίζουμε ζωντανά ένα νέο τραγούδι; Βέβαια, πέντε χρόνια μετά το ίδιο τραγούδι μπορεί να θεωρείται κλασσικό…

Άκουσα προσεκτικά τα όσα είπες και οφείλω να σεβαστώ την οπτική από την οποία παρουσιάζεις τα πράγματα. Ίσως είναι λίγο δύσκολο να το αποδεχτούμε εμείς οι οπαδοί, καθώς θέλουμε να ακούμε διαρκώς νέες μουσικές από τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες, για να έχουμε πάντα κάτι φρέσκο να περιμένουμε, αλλά την ίδια στιγμή σέβομαι απόλυτα την δική σου πλευρά των πραγμάτων. Όταν όλο αυτό το κομμάτι της δουλειάς μπαίνει στη μέση το καταλαβαίνω ότι κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα…

Κι όχι μόνο… Σκέψου το κατά αυτό τον τρόπο όταν μιλάμε για τους οπαδούς που δηλώνουν απογοητευμένοι από το γεγονός ότι δεν θα γράφουμε νέα μουσική ή οτιδήποτε… Δες τι γίνεται κάθε φορά που βγαίνουμε σε περιοδεία για έναν νέο δίσκο… Ή μάλλον όχι… δεν θα πω για εμάς, θα σου δώσω ένα άλλο παράδειγμα…

Είχα πάει σε μια συναυλία των AC/DC. Ήταν όταν είχαν κυκλοφορήσει το "Black Ice" το οποίο ήταν το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφορούσαν μετά από 6-7 χρόνια, οπότε επακολούθησε μια τεράστια περιοδεία. Έτσι, πήγαμε στην αρένα που έπαιζαν οι AC/DC με την πρώην γυναίκα μου για να δούμε μια sold out εμφάνιση της "Black Ice" περιοδείας, και όπως είπα είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που είχαν παίξει ξανά. Και βγαίνουν στη σκηνή…

Πριν πάμε παρακάτω, σημαντικό στοιχείο στην ιστορία μας είναι ότι μπαίνοντας στην αρένα με την πρώην γυναίκα μου πήραμε κάτι γιγαντιαίες μπύρες που πουλάνε όταν μπαίνεις. Μιλάμε για 20 ουγκιές (σ.σ.: περίπου 600 ml) μπύρες, τις οποίες ήπιαμε όσο έπαιζε το συγκρότημα που άνοιγε τη βραδιά. Το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν οι The Sword, που είναι τρομερή μπάντα. Οπότε περάσαμε πολύ καλά βλέποντας τους The Sword και πίνοντας τις μπύρες κατά τη διάρκεια του σετ τους. Και τότε βγαίνουν οι AC/DC…

Ανοίγουν με το "Hell’s Bells" και καπάκια παίζουν το "Back In Black". Και αμέσως μετά παίζουν το "Highway To Hell" και η λίστα με τα σπουδαία τραγούδια μεγαλώνει. Κάπου εκεί κοιτάζω την πρώην μου και της λέω «πρέπει να κατουρήσω οπωσδήποτε». Πως να στο εξηγήσω.. τα πίσω δόντια μου είχαν πλημμυρίσει φίλε! Αλλά που να φύγω… Αφού παίζουν και το "Highway To Hell" μπαίνουν καπάκια στο "Dirty Deeds". Ήμουν έτοιμος να τρέξω προς τις τουαλέτες, αλλά όταν ακούω ότι ξεκινάμε να παίζουν το "Dirty Deeds" σκέφτομαι «όχι, δεν φεύγω όταν παίζει το Dirty Deeds"». Οπότε, είμαι εκεί και κρατιέμαι, ώσπου μπαίνει το πέμπτο τραγούδι στο σετ, το οποίο είναι το πρώτο single από το "Black Ice", το "War Machine". Πιθανότατα το αγαπημένο μου τραγούδι σε όλο το δίσκο. Σπουδαίο τραγούδι, αλλά ένα νέο τραγούδι… Οπότε όταν ξεκινάνε να το παίζουν λέω «Οκ, ώρα για κατούρημα»…

Και ξέρεις κάτι; Αυτό είναι που βλέπω κι εγώ πάνω από τη σκηνή. Φίλε, όταν παίζουμε κάποιο νέο τραγούδι μπορείς να δεις τον κόσμο να πηγαίνει να πάρει μια μπύρα ή να πηγαίνει για κατούρημα, διότι ξέρουν ότι θέλουν να έχουν γυρίσει για να δουν το "I Stand Alone", να μην χάσουν το "Voodoo" και θέλουν να προλάβουν το "Bulletproof". Οπότε, μπορεί να λένε «θέλουμε νέα μουσική», αλλά τότε γιατί αδειάζει η μισή αρένα κάθε φορά που παίζουμε ζωντανά ένα νέο τραγούδι; Βέβαια, πέντε χρόνια μετά το ίδιο τραγούδι μπορεί να θεωρείται κλασσικό και αναντικατάστατο… Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω…

Το να σταματάς ενώ είσαι ακόμα στην κορυφή είναι ο καλύτερος τρόπος για να το κάνεις

Όπως και να έχει, νιώθω πως όταν έχεις κυκλοφορήσει επτά ή οχτώ δίσκους είναι καλά… Δες κι αυτό… αν κοιτάξεις κάποιες άλλες μπάντες, για παράδειγμα οι The Beatles πρέπει να κυκλοφόρησαν μόλις έξι δίσκους ή κάπου εκεί. Οπότε 7-8 δίσκοι είναι μια χαρά καριέρα και μια σημαντική κληρονομιά που αφήνουμε πίσω μας. Διότι, ακόμα κι όταν θα έχουμε πεθάνει η μουσική μας θα παραμένει. Αυτή είναι η κληρονομιά που αφήνουμε. Και νιώθω πως το να σταματάς ενώ είσαι ακόμα στην κορυφή είναι ο καλύτερος τρόπος για να το κάνεις. Όπως το έκαναν οι The Beatles κι άλλοι… Δεν λέω ότι είμαστε οι The Beatles φυσικά… μιλάω για αυτού του είδους τη νοοτροπία πως αφήνουμε στον κόσμο ένα δώρο από εμάς. Το δώρο της μουσικής.

Ξέρεις, μόνο εμείς οι τέσσερεις μπορούμε να ακουστούμε όπως ακουγόμαστε. Αν είναι προδοσία ή όχι δεν έχει σημασία. Αυτό νιώθαμε πως θέλουμε να κάνουμε. Το να πρέπει να διαλυθούμε ή κάτι τέτοιο, επειδή δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να κυκλοφορούμε νέους δίσκους είναι γελοίο. Διότι, έχουμε μουσική μιας ολόκληρης ζωής την οποία μπορούμε να συνεχίζουμε για τους οπαδούς. Καταλαβαίνω την απογοήτευση, όπως ο κόσμος ήταν απογοητευμένος όταν διαλύθηκαν οι The Beatles, αλλά η αλήθεια είναι πω στο τέλος σημασία έχει η μουσική που έχεις ήδη κυκλοφορήσει, διότι αυτή είναι η κληρονομιά σου…

Πίστεψέ με είναι πολύ δύσκολο το να έχεις μια τόσο χαρακτηριστική φωνή. Εμείς έχουμε μια τέτοια με τον Sully

Ok, κατανοητό. Τώρα, με τους Godsmack έχετε καταφέρει να αποτυπώσετε έναν εύκολα αναγνωρίσιμο ήχο και μουσικό χαρακτήρα, κάτι το οποίο αποτελεί στόχο για τις περισσότερες μπάντες όταν ξεκινάνε να παίζουν. Πόσο δύσκολο ήταν και είναι για εσάς να διατηρείτε φρέσκια και ενδιαφέρουσα τη μουσική σας και την ίδια στιγμή να κρατάτε σταθερό αυτόν τον ήχο κι αυτόν τον χαρακτήρα;

Εξαιρετική ερώτηση φίλε… Έχει να κάνει με την αλλαγή… δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω… Από τη μια είμαστε εμείς ως μονάδες κι από την άλλη υπάρχει το μουσικό κλίμα και όλο αυτό που κάνεις είναι ένα προϊόν, οπότε πρέπει να σκεφτείς και τι θέλουν οι οπαδοί σου… Καλή ερώτηση…

Θα έλεγα πως το σημαντικότερο στοιχείο είναι οι επιρροές που κουβαλάμε… Ο Sully, ο Tony, ο Robbie κι εγώ όλοι μας μεγαλώσαμε με το ίδιο όνειρο του να γίνουμε μουσικοί. Και όλοι μας επηρεαστήκαμε από κάποιες συγκεκριμένες μπάντες κατά βάση. Τους Sabbath, τους Zeppelin, τους Rush, τους AC/DC, τους Pink Floyd, τους Metallica… Όταν είσαι νέος μουσικός μιμείσαι όσα ακούνε τα αυτιά σου στο όργανο που παίζεις. Για αυτό κάποιοι μουσικοί γίνονται τζαζίστες, κάποιου μπλουζίστες και κάποιοι ροκάδες. Ε, εμείς καταλήξαμε όλοι μας ροκάδες, διότι ακούμε όλοι μας την ίδια μουσική. Μας αρέσουν τα ίδια πράγματα. Έτσι, όταν γράφουμε μουσική παρέα είναι η μοναδικότητα του καθενός που μας κάνει να ακουγόμαστε σαν τη μπάντα που είμαστε, αλλά κατά κύριο λόγο αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε είναι τα φωνητικά.

Οι μπάντες που έχουν ξεχωριστό ήχο, έχουν και διάρκεια στον χρόνο

Ο Sully έχει πολύ ξεχωριστή φωνή. Είναι όπως όταν ακούς στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι και ακούς τον Axl να ξεκινάει να τραγουδάει και κατευθείαν λες «είναι Guns N’ Roses». Και πίστεψέ με είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις αυτό, το να έχεις μια τόσο χαρακτηριστική φωνή. Εμείς έχουμε μια τέτοια με τον Sully. Όταν μπαίνει ένα δικό μας τραγούδι, ακόμα κι αν δεν το ξέρεις και πρόκειται για ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι, την στιγμή που ανοίγει το στόμα του θα πεις «αυτός είναι ο Sully Erna, άρα αυτό που ακούω είναι Godsmack, είναι νέο Godsmack». Το στοιχείο αυτό από μόνο του διατηρεί ένα μεγάλο μέρος του χαρακτήρα μας, ανεξαρτήτως του πόσο θα αλλάξουμε τον τόνο του ήχου μας ή την μουσική μας κατεύθυνση. Όπως ανέφερα και νωρίτερα υπάρχει διαφορά μεταξύ του "Faceless" που είναι ένας metal δίσκος και του "When Legends Rise" το οποίο είναι ένας hard rock δίσκος. Αλλά και τα δυο ακούγονται σαν Godsmack λόγω του ότι η κινητήριος δύναμη είναι ο Sully και η φωνή του.

Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζουν κι οι ενορχηστρώσεις, οφείλω να πω… Κάθε μπάντα έχει τον δικό της συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο ενορχηστρώνει τα τραγούδια της. Για παράδειγμα, σε μερικές μπάντες αρέσει να βάζουν ένα τρίτο verse μετά το lead μέρος και μετά να κλείνουν με ένα chorus, όταν εμείς συνήθως μετά το lead μέρος περνάμε σε μια γέφυρα και μετά στο chorus. Ξέρεις, είναι όλα αυτά τα μικρά πράγματα που συνθέτουν τον διαχωρισμό και σε κάνουν να ακούγεσαι σαν τον εαυτό σου. Πολλές μπάντες έχουν ξεχωριστό ήχο, αλλά κάποιες δεν έχουν. Και συνήθως είναι οι μπάντες που έχουν ξεχωριστό ήχο αυτές που έχουν διάρκεια στον χρόνο. Θεωρώ πως εμείς έχουμε και νιώθω τυχερός που έχουμε στις τάξεις μας έναν τραγουδιστή τόσο αναγνωρίσιμο όσο αυτός.

Δεν είμαι «τίποτα»! Τουλάχιστον πέτα μου ένα κόκκαλο, γιατί είμαι εκεί και βοηθάω στο να γραφτούν αυτά τα τραγούδια! Είτε κρατάω κιθάρα, είτε όχι, είμαι εδώ και βοηθάω!

Αν δεν κάνω λάθος, στο μόνο τραγούδι που αναφέρεται το όνομά σου στα συνθετικά credits είναι στο "Growing Old". Ως συνήθως, είναι κυρίως ο Sully αυτός που αναφέρεται ως μοναδικός συνθέτης των τραγουδιών στα άλμπουμ σας. Αρχικά, θα ήθελα να σε ρωτήσω ποια η συνεισφορά σου στο προαναφερθέν, πολύ όμορφο, τραγούδι και αφετέρου ποια θεωρείς ότι είναι η συνεισφορά σου στα υπόλοιπα τραγούδια ως ο drummer της μπάντας…

Λοιπόν… Το θέμα της σύνθεσης τραγουδιών είναι πάντα επίφοβο να παρεξηγηθείς (σ.σ.: a slippery slope), διότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με το τι σημαίνει η σύνθεση ενός τραγουδιού. Στο παρελθόν είχαμε μάχες και σχεδόν διαλύσαμε την μπάντα λόγω αυτού του θέματος. Και θα πω αυτό που πιστεύω γιατί είμαστε αδέρφια με τον Sully και θα τα έλεγα και μπροστά στο πρόσωπό του…

Κατά την άποψή μου, ένα τραγούδι όπως πχ το "Soul On Fire" θα έπρεπε να έχει μοιρασμένα δικαιώματα, αλλά στον δίσκο αναφέρεται ότι το έγραψε μόνος του ο Sully Erna. Ο λόγος που αναφέρεται μόνο ο Sully Erna είναι διότι έγραψε τα riff και τους στίχους. Αλλά όταν αυτά τα τραγούδια συντίθενται, είμαστε τέσσερεις από εμάς - στην προκειμένη περίπτωση τρεις – μέσα στο ίδιο δωμάτιο: ο Tony, ο Sully κι εγώ. Εκεί είναι που η μπάντα γράφει τα τραγούδια και ακούγονται σαν Godsmack. Διότι, σε κάποιο σημείο θα πω «μήπως να κάναμε μια παύση εδώ και να πάμε πίσω στο σημείο με το ταμπούρο, μαζί με το εναρκτήριο riff;». Και αυτό κάνουμε. Οπότε, νιώθω πως έχω συνεισφέρει κάτι σε αυτό το τραγούδι. Λαμβάνω ένα ποσοστό από το publishing; Φυσικά και λαμβάνω! Αλλά στον κόσμο της σύνθεσης το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να γράψεις τα riffs και τότε σου ανήκει η μουσική και να γράψεις τους στίχους και τότε σου ανήκουν κι αυτοί! Και απλά μοιράζουν την πίτα στα δυο. Φαντάσου μια πίτα που η μισή είναι η μουσική και η άλλη μισή είναι οι στίχοι και οι μελωδικές γραμμές.

Οπότε, κάποια στιγμή άρχισα να παραπονιέμαι πως «Δεν είμαι τίποτα! Τουλάχιστον πέτα μου ένα κόκκαλο, γιατί είμαι εκεί και βοηθάω στο να γραφτούν αυτά τα τραγούδια! Είτε κρατάω κιθάρα, είτε όχι, είμαι εδώ και βοηθάω!». Οπότε τροποποιήσαμε την συμφωνία για το publishing, με βάση την οποία ακόμα κι ο Robbie που δεν γράφει μουσική, παίρνει ένα ποσοστό για το publishing των τραγουδιών. Όταν για παράδειγμα, στο "Faceless" δεν πήρε τίποτα! Ποτέ δεν το θεώρησα σωστό αυτό οπότε έφερα αντίσταση και στο τέλος αλλάξαμε την συμφωνία για τα δικαιώματα με τρόπο ώστε όλοι να παίρνουμε ένα μικρό κόκκαλο από αυτή… Ο Sully βέβαια θα παίρνει το μεγαλύτερο κομμάτι, γιατί φυσικά αυτός κάνει τα περισσότερα…

Θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιήσει drum machine ή να είχε παίξει όλα τα drums μόνος του και θα μπορούσε να έχει όλο το μπάσο κι όλες τις κιθάρες και το πιάνο και τα πάντα μόνος του… έχει το ταλέντο να το κάνει αυτό. Αλλά δεν θα ακουγόταν το ίδιο

Πάντως, ναι, όταν το είδα αυτό η αντίδρασή μου ήταν «Οκ, φαίνεται πως έγραψε όλο το δίσκο μόνος του». Αλλά στην πραγματικότητα, αυτός ήταν μάλλον ο δίσκος που και οι τέσσερείς μας συνεισφέραμε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, όσον αφορά στον πραγματικό τόνο των τραγουδιών κι όλα τα συναφή… Θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιήσει drum machine ή να είχε παίξει όλα τα drums μόνος του και θα μπορούσε να έχει όλο το μπάσο κι όλες τις κιθάρες και το πιάνο και τα πάντα μόνος του… έχει το ταλέντο να το κάνει αυτό. Αλλά δεν θα ακουγόταν το ίδιο. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;

Όσον αφορά στον Tony Rombola και το ποιο είναι το μέρος που συνεισφέρει… Ο Tony είναι ο κρυφός ήρωας στην πραγματικότητα εδώ. Διότι επικρατεί μια συνθετική τρέλα και τα riff αλλάζουν 20 φορές το καθένα, και μέσα σε όλο αυτό ο Tony προσθέτει ακόρντα και άλλα στοιχεία που στο τέλος μπορεί να μην θυμόμαστε πόσο βοήθησε για να γραφτεί ένα συγκεκριμένο μέρος. Και στο τέλος της ημέρας δεν έχει και καμία σημασία. Γιατί στα credits θα γράφει Sully Erna και θα πάρει όλα τα εύσημα για το τραγούδι μόνος του, όταν ήμασταν και οι τρεις μας που βοηθούσαμε να τα φέρει εις πέρας. Τουλάχιστον το κομμάτι του publishing είναι πιο καλά κατανεμημένο πλέον. 20 χρόνια πριν, όταν μπήκα στη μπάντα, ήμουν εγώ που το άλλαξε όλο αυτό φίλε…

… Διότι, ήμουν και σε άλλες μπάντες νωρίτερα. Κι εκτός από drummer είμαι και συνθέτης. Μπήκα σε μια μπάντα που λεγόταν Ugly Kid Joe, από την Καλιφόρνια και είχαν ήδη πουλήσει 5.000.000 δίσκους όταν έγινα μέλος τους. Παρόλο που ήμουν και στιχουργός και συνθέτης και drummer, εντάχθηκα ως drummer κι όπως ήταν φυσικό ο τραγουδιστής και στιχουργός έγραφε όλους τους στίχους κι οι κιθαρίστες έγραφαν τη μουσική. Οπότε μπήκα και υποβιβάστηκα να κάνω τη δουλειά του drummer, η οποία είναι να θέτω τους βασικούς ρυθμούς, να βοηθάω με τις ενορχηστρώσεις και να συνεισφέρω την άποψή μου. Για αυτό κι είχα πάντα side projects, τα οποία μου επιτρέπουν να γράφω τη μουσική μου και τους στίχους μου. Πάντα είχα παράλληλες μπάντες, όλη μου τη ζωή, διότι είμαι drummer και παίζω σε μπάντες που γράφουν άλλοι όλα τα τραγούδια.

Αλλά επιστρέφοντας στους Godsmack δεν έχω τίποτα ενάντια στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν κάποιοι συνθέτες που είναι πολύ των τύπων και λένε «εγώ έγραψα όλο το τραγούδι γιατί εγώ έβγαλα τα riff και τους στίχους». Με αυτό ως δεδομένο, όσο το θέμα των δικαιωμάτων είναι μοιρασμένο με τρόπο ώστε όλοι να παίρνουν κάτι για αυτό που προσέφεραν, ευρισκόμενοι οκτώ ώρες σε ένα δωμάτιο για να ολοκληρωθεί το τραγούδι, εγώ είμαι ΟΚ.

Από την πρώτη μέρα που μπήκα στους Ugly Kid Joe έπαιρνα το 15%. Μου έδειξαν ότι με ήθελαν εκεί…

Έχει πλάκα, γιατί στην πραγματικότητα έχω υπάρξει μέλος τεσσάρων συγκροτημάτων. Έχω παίζει με πολύ περισσότερες μπάντες, αλλά σε τέσσερεις εξ αυτών έχω υπάρξει μέλος για να προκύψουν θέματα με το publishing, τη σύνθεση κι όλα αυτά τα σκατά. Στην πρώτη μου μπάντα, τους Wrathchild, μοιράζαμε τα πάντα ίσα. Κι αυτός είναι ο τρόπος που προσωπικά μου αρέσει να γίνονται τα πράγματα. Και με τους Ugly Kid Joe ίσχυε το ίδιο. Ήμασταν πενταμελής μπάντα κι από την πρώτη μέρα που μπήκα έπαιρνα το 15%. Μου έδειξαν ότι με ήθελαν εκεί και να εμπλέκομαι με τα τραγούδια που γράφουν. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Έτσι κι εγώ προσφέρω αυτό που μπορώ…

Η επόμενη μπάντα ήταν οι Amen, οι οποίοι είχαν ένα διαφορετικό δημόσιο πρόσωπο σε σχέση με την πραγματικότητα. Είχαν έναν τραγουδιστή που ήταν σε φάση «Εγώ έγραψα τα τραγούδια». Και πάλι σήκωσα ανάστημα και είπα «ξέρεις, δεν μπορεί να λειτουργούμε έτσι, διότι αν θες να δίνομαι ολόκληρος στο τραγούδι και να βάζω την καρδιά και την ψυχή μου σε αυτό και να βοηθάω να γίνει καλύτερο, τότε πέτα μου ένα κοκαλάκι όσον αφορά στα λεφτά». Φίλε, εκείνη την περίοδο έμενα σε μια γκαρσονιέρα…

Έτσι, λοιπόν, όταν μπήκα στους Godsmack, κατάφερα να παίζω στη μεγάλη κατηγορία, καθώς ήταν μια μπάντα που είχε πουλήσει ήδη 7.000.000 δίσκους πριν μπω εγώ. Και γράψαμε τον δίσκο "Faceless" και τότε είδα τι παίζει με την μοιρασιά των δικαιωμάτων για τη σύνθεση και το publishing. Ως τότε είχαμε περάσει έναν ολόκληρο χρόνο παρέα, οι τέσσερείς μας σε ένα δωμάτιο να γράφουμε αυτόν τον δίσκο και ένιωθα πως σίγουρα δεν άξιζα να θεωρείται μηδενική η συνεισφορά μου. Οπότε έκανα θέμα. Ούτε ο Robbie Merill άξιζε μηδέν. Ο Sully το κατάλαβε και συμφώνησε. Και βρήκαμε τρόπο και τα συμφωνήσαμε και εν τέλει όλα ήταν καλά. Τώρα όσον αφορά στο ποιος πιστώνεται τα τραγούδια θα πω ότι σίγουρα αυτός είναι η ιδιοφυία της μπάντας κι αυτός που επέλεξε καθέναν από εμάς, αλλά όλοι έχουμε μεγάλη συμβολή σε κάθε τραγούδι του νέου δίσκου.

Η ανάμιξή μου με τους Ugly Kid Joe είναι ότι… είμαι ένας Ugly Kid Joe. Απλά, δεν μπορώ να μην είμαι μέλος των Ugly Kid Joe

Τώρα - καθώς τελειώνει ο διαθέσιμος χρόνος που έχουμε και λόγω του ότι ανέφερες μια από τις αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών - θα προσπεράσω μερικές ερωτήσεις και θα σε πάω πίσω στο χρόνο, καθώς σε γνωρίζω και είμαι οπαδός των δουλειών σου πριν μπεις στους Godsmack, καθώς οι Ugly Kid Joe ήταν μια από τις αγαπημένες μπάντες στην εφηβεία μου. Ξέρεις, μέσα δεκαετίας του ’90, ένας πιτσιρικάς που ανακαλύπτει την rock μουσική, αποφασίζει να μακρύνει τα μαλλιά του και έχει αδυναμία σε μια μπάντα που σχεδόν κανείς άλλος δεν ακούει. Και το θέμα είναι ότι ακόμα τη λατρεύω αυτή τη μπάντα 30 χρόνια μετά… Μάλιστα, πρόσφατα είχα τη δυνατότητα να κάνω μια συνέντευξη με τον Klaus και τον ρώτησα «τι παίζει με τον Shannon;» και ήταν ξεκάθαρος ότι είσαι ακόμα μέλος των Ugly Kid Joe. Με χαροποίησε αυτό, αλλά θα ήθελα να μου πεις κι εσύ ποια είναι πλέον η σχέση σου με τη μπάντα, πως αισθάνεσαι για τους Ugly Kid Joe και τι θυμάσαι από την εποχή που μπήκες στις τάξεις τους κι όλη εκείνη την τρέλα των 90s ημερών…

[σ.σ.: το πρόσωπο του Shannon ξαφνικά φωτίζει]… Πω, ξέρεις… Το διαλύσαμε κατευθείαν μετά την κυκλοφορία του "Motel California", το οποίο δεν το άκουσε πολύς κόσμος αλλά είναι τρομερός δίσκος φίλε! Εγώ ακόμα το ακούω…

O Cordell Crockett, είναι ένας από τους καλύτερους μπασίστες που έχω δουλέψει ποτέ. Kι έχω δουλέψει με τον Geezer Butler φίλε…

Κι εγώ…

Ξέρεις, μόλις μας είχαν διώξει από μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία και δοκιμάσαμε να πάμε ανεξάρτητα αλλά δεν μας βγήκε. Οπότε, απλά είπαμε «ας το διαλύσουμε». Αγκαλιαστήκαμε όλοι μαζί και ήταν στην πραγματικότητα μια χαρούμενη στιγμή, παρόλο που συνειδητοποιούσαμε ότι τελείωσαν όλα. Και μετά από 17 χρόνια επιστρέψαμε!

Στο ενδιάμεσο είχα κάνει ένα side project που το έλεγαν Another Animal και στο οποίο είχα φέρει τον Whitfield να τραγουδήσει. Είναι υπέροχος τραγουδιστής και γενικά τον λατρεύω. Τα αγαπώ όλα αυτά τα παιδιά. Ο Dave Fortman έκανε την μίξη στο προηγούμενο άλμπουμ των Godsmack κι ο Cordell Crockett, ο μπασίστας, είναι ένας από τους καλύτερους μπασίστες που έχω δουλέψει ποτέ και έχω δουλέψει με τον Geezer fuckin’ Butler φίλε… Κι ο Klaus είναι ο πιο αυθεντικός, ωραίος τύπος που ξέρω. Ανταλλάσσουμε μηνύματα κάθε εβδομάδα. Και ναι, εμπλέκομαι ακόμα με την μπάντα…

Και κάπως έτσι 17 χρόνια μετά μαζευτήκαμε ξανά μαζί. Μια μέρα με παίρνει τηλέφωνο ο Klaus και μου λέει «Έλα φίλε! Ο Wit λέει ότι θέλει να κάνουμε ένα ακόμα άλμπουμ. Είσαι μέσα;» Κι εγώ απαντάω «Εννοείται!». Ήμουν μέλος των Godsmack, οι οποίοι ήταν πολύ επιτυχημένοι εκείνη την περίοδο, αλλά ήμουν ξεκάθαρος «Προφανώς είμαι στους Godsmack, αλλά θέλω να παίξω στο άλμπουμ». Οπότε, μαζευτήκαμε και γράψαμε ένα EP που το λένε "Stairway To Hell". Είναι γαμάτο! Κι αυτό μου αρέσει πολύ! Γενικά, λατρεύω τους Ugly Kid Joe. Κι αφού το κάναμε αυτό, είδαμε ότι πήγαινε καλά, ειδικά στην Ευρώπη, καθώς υπήρχε κόσμος που το άκουγε, του άρεσε και έλεγε «επέστρεψαν!». Προφανώς, δεν μπορούσα να περιοδεύσω μαζί τους, οπότε βρήκαν τον Zach Morris για drummer, ο οποίος ήρθε κι έπαιξε σε μερικά πολύ δυνατά σόου. Έπαιξαν σε διάφορα μεγάλα φεστιβάλ, έπαιξαν με τους Guns N’ Roses και λοιπά. Και κάπως έτσι έγιναν κανονική μπάντα ξανά. Τώρα, έπαιξα και στο νέο άλμπουμ, το "Rad Wings Of Destiny" που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Παίζω drums σε τέσσερα τραγούδια του δίσκου και παίζω κρουστά σε όλο τον δίσκο. Γράψαμε το δίσκο στο Texas κι ω Θεέ μου έχουν περάσει ήδη κάνα δυο χρόνια από τότε. Χρειάστηκε δυο χρόνια περίπου για να κυκλοφορήσει γιατί το ζημίωσε κι αυτό η πανδημία. Ή έστω το καθυστέρησε. Όπως και να έχει, η ανάμιξή μου με τους Ugly Kid Joe είναι ότι… είμαι ένας Ugly Kid Joe. Απλά, δεν μπορώ να μην είμαι μέλος των Ugly Kid Joe. Και προφανώς όποτε είμαι σε θέση θα περιοδεύω μαζί τους, και θα συνεχίσω να μπαίνω στο στούντιο μαζί τους, όσο μου επιτρέπει η ενασχόληση μου με τους Godsmack. Αλλά, φίλε, τους λατρεύω. Τι παραπάνω να πω; Ugly Kid Joe rocks! It'’ California rock n’ roll…

Ξέρεις, μεγάλωσα στην Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ και με ανάγκασαν να μετακομίσω στην Καλιφόρνια όταν μπήκα στην μπάντα. Πρέπει να ήταν το 1997 ή κάπου εκεί και με άλλαξε φίλε! Με άλλαξε έτσι ξαφνικά! Ο Whitfield είναι ξεχωριστός. Ο Klaus είναι ξεχωριστός. Κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχουν εκεί έξω ένα πολύ δυνατό άλμπουμ και είναι έτοιμοι να βγουν ξανά σε περιοδεία. Θα περιοδεύσουν στις ΗΠΑ για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 30 χρόνια! Έχουν κάνει κάποιες περιοδείες στην Ευρώπη, αλλά όχι εδώ. Το στενάχωρο είναι ότι δεν θα είναι μαζί τους ο Cordell Crockett, ο μπασίστας, όπως δεν θα είναι ο Zach Morris, ο drummer. Αλλά για να αποζημιώσουν τον κόσμο έφεραν πίσω τον Dave Fortman. Μπορεί να είναι διάσημος παραγωγός, αλλά συμφώνησε να συμμετάσχει, κι έτσι θα έχεις τον Klaus, τον Wit και τον Dave. Μόνο το rhythm section θα λείπει… Εγώ δεν μπορώ να συμμετέχω γιατί θα είμαι σε περιοδεία με τους Godsmack… Όπως και να έχει, δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που γνωρίζω κάποιον που του αρέσουν οι Ugly Kid Joe!

Είναι δια βίου αγάπη αυτή, δεν αλλάζει τώρα. Και πριν κλείσουμε να πω ότι είναι στενάχωρο το ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν καταφέρατε ποτέ να έρθετε ούτε με τους Ugly Kid Joe, ούτε με τους Godsmack στην Ελλάδα. Ας ελπίσουμε να αλλάξει αυτό, έστω και την ύστατη ώρα. Κι είναι λίγο περίεργο γιατί έχετε παίξει 4-5 φορές στην Βουλγαρία με τους Godsmack, η οποία είναι δίπλα, αλλά όχι εδώ… δεν ξέρω γιατί… Ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρετε σύντομα…

Σε ευχαριστώ πολύ φίλε! Θα λατρεύαμε να παίξουμε στην Ελλάδα. Είναι μια όμορφη χώρα, με ωραίο φαγητό, ωραίους ανθρώπους και ωραία κουλτούρα. Δεν έχω βρεθεί ποτέ στην Ελλάδα και σκοπεύω να έρθω ακόμα κι αν δεν παίξουν ποτέ οι Godsmack ή οι Ugly Kid Joe εκεί. Αν δεν τα καταφέρω με κάποια μπάντα, θα έρθω μόνος μου, το έχω στο bucket list μου. Είναι κάτι που πρέπει να κάνω πριν πεθάνω…