Foo Fighters

Με ένα μικρό search στην μπάρα αναζήτησης του site μας, γράφοντας τις λέξεις Foo Fighters ή Dave Grohl, η οθόνη σας θα γεμίσει με κάθε είδους νέα γύρω από την μπάντα ή κυρίως αυτή την τεράστια προσωπικότητα. Ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος αυτός ο τύπος είναι η μεγαλύτερη σύγχρονη φυσιογνωμία στη rock μουσική και γράφει ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της, με όσα πράττει...

Είναι τόσα πολλά όλα αυτά, που δεν θα μπορούσαν να απαριθμηθούν σε ένα απλό review, για ένα EP-έκπληξη πέντε κομματιών, το οποίο αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν (ή για να είμαστε πιο ακριβείς να διαθέσουν δωρεάν) οι Foo Fighters λίγο πριν την γιορτή του Thanksgiving. Διάολε, ακόμα και η ιστορία της δημιουργίας του -όπως την παρουσιάζει ο ίδιος ο Grohl στο συνοδευτικό γράμμα του- είναι πολύ μεγάλη για να την συνοψίζουμε εδώ. Αλλά, δυστυχώς, είναι μάλλον πιο ενδιαφέρουσα από τη μουσική που περιέχει το EP "Saint Cecilia"...

Το EP ηχογραφήθηκε στο μικρό ξενοδοχείο Saint Cecilia του Austin μέσα σε δυο-τρεις μέρες, αφού πρώτα μετατράπηκε σε στούντιο (όπως έκαναν και με διάφορα μέρη του "Sonic Highways"). Ο Dave και οι υπόλοιποι ανασκάλεψαν παλιές ιδέες, τζάμαραν λίγο και ετοίμασαν πέντε τραγούδια χωρίς να το πολυσκεφτούν, δεχόμενοι ενδιάμεσα επισκέψεις διάσημων φίλων τους. Όμως, τελικά, ο αυθορμητισμός αυτός δεν φαίνεται να βοήθησε σημαντικά...

...διότι, κανένα από τα πέντε τραγούδια δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και παρ’ όλο που έχουν αυτό το trademark Foo Fighters, easy listening στοιχείο, αμφιβάλλω πως έστω κι ένα από αυτά θα αντέξει στον (όχι και πολύ μακρινό) χρόνο. Σχεδόν όλα δεν φαίνεται εξαρχής ότι έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν...

Το ομώνυμο είναι ένα κλασικό pop / rock, radio friendly τραγούδι, από αυτά που ο Grohl και η παρέα του έγραφαν (και γράφουν) με τεράστια ευκολία, αλλά πέραν μιας πιασάρικης γραμμής στο refrain δεν έχει κάτι παραπάνω να επιδείξει. Το δε "Sean" ηχητικά μοιάζει να βγήκε κατευθείαν από το πρώτο άλμπουμ της μπάντας με μια ανεξίτηλη 90ίλα στον ήχο του και πιο punk rock αισθητική, την οποία ποτέ δεν θεωρούσα στα ατού των Foos.

Αντίστοιχα, στην ίδια punk αισθητική, αλλά στην πιο σκληρή πλευρά συνεχίζει το "Savior Breath" που με την βρώμικη παραγωγή του μοιάζει σαν το "White Limo" να είχε γραφτεί στα '90s. Η ακουστική πλευρά της μπάντας εκπροσωπείται από το όμορφο, αλλά flat "Iron Rooster" που αυτό κι αν έχει '90s αναφορά και τουλάχιστον έχει πολύ ωραίους, αυτοβιογραφικούς (;) στίχους, πριν το "The Neverending Sigh" στο κλείσιμο αποτελέσει την πιο σκληρή στιγμή του EP, βγαλμένο από το 1995 όπως ανέφερε ο Grohl, με πολύ δυνατό riff αλλά και πάλι τίποτα το ιδιαίτερο στο σύνολό του.

Το "Sonic Highways" κρίθηκε περιέργως πολύ αυστηρά από πολύ κόσμο (συμπεριλαμβανομένης της δικής μας κριτικής), όμως θεωρώ ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ γεμάτο εξαιρετικά, ώριμα τραγούδια που θα μείνουν στο χρόνο είτε για τις ιστορίες που περιγράφουν, είτε αυτόνομα ως καλές συνθέσεις. Αντιθέτως, αυτό εδώ το EP δείχνει να μην συμβαδίζει με την συνθετική πορεία που έχει πάρει η μπάντα και επαναφέρει μια κατεύθυνση που έμοιαζε να ανήκει στο παρελθόν, την οποία ελπίζω πως δεν θα συνεχίσει να αναζητά ο Grohl στις μελλοντικές δουλειές των Foos.

Το EP "Saint Cecilia" μοιάζει προχειροφτιαγμένο, βιαστικό και θεωρώ πως θα ξεχαστεί γρήγορα. Καλά κάνει ο Grohl και θέλει να κυκλοφορεί συχνά μουσική, αλλά είναι επίσης σημαντικό αυτή η μουσική να συνάδει περισσότερο με την φήμη και το μέγεθος μιας μπάντας που ηγείται της rock μουσικής σε διάφορα επίπεδα.