Firewind

Τους Firewind και τον Gus G δεν περιμέναμε να τους μάθουμε τώρα για να καταλάβουμε τα όσα μπορούν να προσφέρουν. Μια από τις σημαντικότερες εγχώριες metal μπάντες, το δημιουργικό τέκνο ενός πραγματικού guitar hero, οι Firewind σε κάθε φάση της μέχρι τώρα πορείας τους έχουν προσφέρει εξαιρετικούς δίσκους - και το δεύτερο βήμα της πιο πρόσφατης περιόδου τους δεν αποτελεί εξαίρεση.

Στο sophomore δίσκο της με τον Herbie Langhans πίσω από το μικρόφωνο, η μπάντα συνεχίζει τις υψηλές πτήσεις, με όπλο της το καλοζυγισμένο songwriting και τις κιθαριστικές ακροβασίες του Θεσσαλονικιού κιθαρίστα. Η τριπλέτα τραγουδιών που ανοίγει το δίσκο είναι καταιγιστική και απογειώνεται στο εθιστικό "Destiny Is Calling", ενώ ο Γερμανός τραγουδιστής προσθέτει και πάλι μεστές ερμηνείες, δείχνοντας ως μια απόλυτα ταιριαστή επιλογή για τη θέση.

Συνολικά, η τραγουδοποιία έχει να προσφέρει στιγμές που τιμούν τη Firewind δισκογραφία, αφού η θύμηση σε παλαιότερες συνθέσεις τους παραμένει απλώς τέτοια, ενώ η δημιουργική μανιέρα συνεχίζει να έχει μια προσέγγιση που δίνει το πρώτο και τον τελευταίο λόγο στα riffs και τις κιθαριστικές εμπνεύσεις του Gus G. Το σημαντικό, όμως, είναι πως για άλλη μια φορά έχουμε τραγούδια που σου μένουν και μπορούν να διαμορφώσουν ένα ανανεωμένο συναυλιακό setlist που θα τα αποζητά, χωρίς την προσμονή μονάχα για τα παρελθοντικά τους classics.

Μάλιστα, σε μια συνέχεια του legacy της μπάντας σε ψαγμένες διασκευές από ετερόκλητους μουσικούς χώρους, έχουμε μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια επιμετάλλωσης του "Talking In Your Sleep" των Romantics, αλλά και ένα στρώμα πλήκτρων - παιγμένων από τον Gus G - που διαθέτει την απλότητα που χρειάζεται για να αναδειχθούν και να προσθέσουν πινελιές. Κατά τα λοιπά, προσωπικά απήλαυσα ακόμη ένα άλμπουμ μιας αγαπημένης μπάντας, η οποία μονάχα σε ένα της βήμα με είχε βρει επικριτικό απέναντι της (βλ. "Few Against Many") και που σπανίως λαθεύει, κινούμενη σε ένα μουσικό χώρο που απολαμβάνει και μπορεί να υπηρετεί με ανάλογα αποτελέσματα.

Τώρα, αν αυτό αρκεί για να αναδειχθεί ένα άλμπουμ σε must listen, θαρρώ πως φθάνει και περισσεύει, καθώς η ουσία είναι να απολαμβάνει κανείς αυτό που ακούει, μακριά από παρωπίδες και δηθενιές μιας και καλά ανώτερης μουσικής προτίμησης. Ακούμε μουσική με τα αυτιά και το μυαλό, αλλά κυρίως με τη ψυχή μας και αν κάτι μπορεί να μιλήσει σε αυτήν, τότε αποτελεί και το πλέον ουσιαστικό εχέγγυο ποιότητας και προτιμήσεων.