Λευκή Συμφωνία: «Όλα θέλουνε ψυχή και ζωή. Και να θες να ζήσεις»

Ο Θοδωρής Δημητρίου και ο Διογένης Χατζηστεφανίδης μας μίλησαν για το πλούσιο παρελθόν και το μέλλον της μπάντας, τον Πανούση, τη Γερμανία και τους Metallica

Από τους Γιώργο Ζαρκαδούλα, Θοδωρή Ξουρίδα, 06/12/2018 @ 12:46

Μετά από πολλά χρόνια απουσίας, οι Λευκή Συμφωνία έχουν επανέλθει δυναμικά και ετοιμάζονται για την κυκλοφορία νέου υλικού. Με αφορμή τη δεύτερη συναυλία τους στην Αθήνα μετά την επιστροφή τους, την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου στο Gagarin, βρεθήκαμε στην έδρα της μπάντας στο Δάσος Χαϊδαρίου, και μιλήσαμε με τον Θοδωρή Δημητρίου και τον Διογένη Χατζηστεφανίδη για το πλούσιο παρελθόν, τα χρόνια στη Γερμανία, τη συναυλία με τους Metallica, αλλά και για τα όσα πολύ ενδιαφέροντα υπάρχουν στο προσκήνιο.

Λευκή Συμφωνία

Το video από τη συναυλία με τους Metallica, από ποιον είναι τραβηγμένο;

Θοδωρής: Από το crew των Metallica, μόλις τελείωσε μας το δώσανε.

Διογένης: Από τότε το είχα σπίτι μου και δεν μπορούσαμε να το δούμε γιατί ήταν σε αμερικάνικο σύστημα, Βeta NTSC. Ήταν κάπως μεγαλύτερες κασέτες και δεν είχαμε αναπαραγωγικό μέσο να το δούμε. Το είχα στο σπίτι, ο Θοδωρής δεν το θυμόταν ότι το είχα εγώ. Μιλούσαμε πέρυσι και λέω «ρε πούστη έχουμε εκείνο το live με τους Metallica, έχω μια περιέργεια να το δω», δεν είχαμε δει τίποτα. Δεν ξέραμε αν έχει ήχο, τι στο διάολο ήτανε, τίποτα! Βρήκα μηχάνημα μέσω μιας φίλης, πήγα σε ένα μέρος και μου λένε, «έχουμε, να δούμε»!

Θ: Βρήκα μια φωτογραφία τώρα, και την ανέβασα στο δικό μας το Facebook, που είναι ο Hetfield μπροστά στην αφίσα της συναυλίας!

Κανένα γεια είπατε;

Θ: Τους είδαμε, ναι, μιλήσαμε, τρώγανε εκείνη την ώρα, «γεια χαρά, τι γίνεται;», όπως γυρίζαμε στο backstage, μετά τη δική μας εμφάνιση.

Περιμέναν παιδιά απ' έξω όταν μπήκαμε και τραγουδούσαν όλοι το "Θα Είμαι Εκεί". Το συναίσθημα να βγαίνεις σε φεστιβάλ και να είναι όλος ο κόσμος εκεί, ήταν μαγικό.

Πώς έγινε και παίξατε με τους Metallica;

Θ: Υπήρχε ένα πολύ καλό κλίμα, ήταν άτομα rock στην εταιρεία, και γενικότερα, έπαιζε rock, Alice In Chains, Metallica, ιστορίες, ήτανε power η φάση. Τα άτομα ήταν σε τέτοια φάση, είχαμε το υλικό το καλό, μας γούσταρε η Warner πολύ, ταιριάξαμε με άτομα που ήταν σε αυτήν τη φάση, που δουλεύανε τότε εκεί. Εμείς ήμασταν προετοιμασμένοι, γυρίζαμε εξωτερικό, παίζαμε, ήμασταν σε πολύ καλή κατάσταση και έγινε πρόταση να παίξουμε στο επερχόμενο φεστιβάλ, το οποίο ήταν ο πρόδρομος του Rockwave.

Ποια εικόνα σας έχει μείνει περισσότερο από τότε;

Θ: Πολύ εντύπωση μου έκανε ότι περιμέναν παιδιά απ' έξω όταν μπήκαμε και τραγουδούσαν όλοι το "Θα Είμαι Εκεί", μας χειροκροτούσαν. Μόλις ανεβήκαμε επάνω ήταν όλοι πολύ θερμοί να μας βοηθήσουνε, το crew Metallica μας βοηθούσε backstage και βέβαια onstage.

Δ: Soundcheck κάναμε επιτόπου. Αν έχετε δει το video, στην αρχή μπαίνει ο ντράμερ, και εκείνη την ώρα που έπαιζε, έκανε soundcheck. Μετά βάλαμε το μπάσο, το μπάσο έπαιζε μαζί με τα τύμπανα, soundcheck ήτανε κι αυτό, ο κιθαρίστας κάρφωσε το καρφί του, soundcheck, αλλά μπήκαμε με το πρώτο κομμάτι που θα μπαίναμε, μετά μπήκε ο Θοδωρής και ξεκινήσαμε το κομμάτι. Αυτό ήταν το soundcheck, δεν υπήρχε άλλο soundcheck για εμάς.

Θ: Νομίζω δεν είχαμε δικό μας ηχολήπτη. Το backline ήταν νομίζω δικό μας και ο ηχολήπτης ήταν νομίζω κλεισμένος από την παραγωγή, αλλά δεν κάναμε πρόβα. Το συναίσθημα να βγαίνεις σε φεστιβάλ και να είναι όλος ο κόσμος εκεί, ήταν μαγικό. Ήμασταν στα αποδυτήρια, βλέπαμε τον κόσμο που έμπαινε, και γέμισε κατευθείαν. Δεν υπάρχει αυτό αν δεν είσαι το πρώτο όνομα, ειδικά τώρα που παίζουν ντάλα μεσημέρι. Εμείς πρέπει να βγήκαμε έξι με εξίμιση.

Λευκή Συμφωνία

Το "Λευκή Συμφωνία", πώς σας βγήκε σχεδόν hard rock;

Θ: Ήδη από τον δεύτερο δίσκο είχαμε αρχίσει να παίζουμε πιο σκληρά, έχει στοιχεία garage και ψυχεδελικά. Στον πρώτο δεν είχαμε τόσο πολύ rock στοιχεία, γιατί θέλαμε να αποδομήσουμε το στάδιο του classic rock. Βάζαμε και ελληνικό στίχο, και δεν θέλαμε να ακουστούμε classic rock, ελληνικό rock με την έννοια του classic rock και να μπει ο ελληνικός στίχος. Βέβαια δε λέω, ο Σιδηρόπουλος ήταν επιρροή μου. Θέλαμε να βάλουμε πιο arpeggio κιθάρες, πιο αφαιρετικά πράγματα, πιο πειραματικά λίγο, για να ταιριάξει ο στίχος, να μην είμαστε σε όλο το μπούγιο. Το καταφέραμε σε αυτόν τον δίσκο, παίξαμε κάτι πιο σύγχρονο. Παίξαμε αυτό που θέλαμε. New wave, post punk...

Ο Πέτρος ο Πρωτόπαππας είναι μορφή στο ελληνικό rock, έχει παίξει φλάουτο στο "Ατελείωτη Εκδρομή" του Γκαϊφύλλια, στο "Σε Άλλους Κόσμους" του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη.

Είχατε σταθερά σαξόφωνο εκείνα τα χρόνια.

Θ: Στον δίσκο δεν έχει τόσο πολύ όσο είχε στα live. Είχαμε και φλάουτο. Ήμασταν λίγο διχασμένοι όσον αφορά το σαξόφωνο.

Δ: Θέλαμε σαξοφωνίστα, και βρήκαμε έναν τυπάκο ο οποίος ήτανε τριαντάρης τότε, ήταν φλαουτίστας ουσιαστικά. Φρικιό, χίπικο στυλ, και είχε έρθει για να παίξει σαξόφωνο. Έπαιζε και φλάουτο, που ήταν το όργανό του, αλλά γούσταρε και σαξόφωνο, και έπαιζε μαζί μας, τραβιότανε μαζί μας.

Θ: Ο Πέτρος ο Πρωτόπαππας είναι μορφή στο ελληνικό rock, έχει παίξει φλάουτο στο "Ατελείωτη Εκδρομή" του Γκαϊφύλλια, στο "Σε Άλλους Κόσμους" του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη. Εκείνο τον καιρό έπαιζε στην ορχήστρα της ΕΡΤ.

Δ: Ο πατέρας του ήταν στην ορχήστρα της ΕΡΤ από πολύ παλιά, κι έπαιζε και εκείνος.

Θ: Μακάρι να είναι καλά, γιατί έχουμε χαθεί. Ξέρεις πώς έγραφε;

Δ: Έγραψε μία το μεσημέρι ξέρω γω, είχαμε πρωινή εγγραφή γενικά, του λέμε «τι θα πιεις;», είχε κάτι ποτήρια μπύρας το στούντιο, και είχε γεμίσει ο μπαγάσας, ένα τέτοιο ποτήρι μπύρας με καφέ, ένα με γάλα, κι ένα με κρασί! (γέλια)

Πώς βρεθήκατε;

Δ: Ήξερα τον Τάκη (Μπαρμπαγάλα) από παλιά γιατί ήμασταν γείτονες, πιτσιρικάδες παίζαμε μαζί, μπάλα, όχι μουσική. Έφυγα εγώ από εδώ δώδεκα χρονών και πήγα Περιστέρι. Βρεθήκαμε ξανά όταν πηγαίναμε σε μια συναυλία. Πήγαινα να δω Ταξιαρχίες στο Αιγάλεω και μέσα στο λεωφορείο βρίσκω τον Τάκη, είχαμε να βρεθούμε τρία τέσσερα χρόνια, είχαμε χαθεί. Του λέω «που πας» μου λέει «Ταξιαρχίες», του λέω «κι εγώ»! Αρχίσαμε τα λέγαμε, μου λέει «παίζω κιθάρα» του λέω «κι εγώ κι έχω κι έναν ντράμερ που παίζουμε μαζί», μου λέει «έχω κι έναν φίλο που τραγουδάει. Έχω ένα καμαράκι στο Δάσος, θα βρεθούμε καμιά μέρα;» Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και σε μία φάση βρεθήκαμε, ανεβήκαμε στο καμαράκι του Τάκη. Έφερα εγώ τον Σπύρο (Χαρίση), έφερε ο Τάκης τον Θοδωρή και γνωριστήκαμε.

Η μπάντα μπορεί να μην είχε γίνει και καθόλου αν δεν είχαμε πάει Ταξιαρχίες με τον Τάκη

Το ότι έγινε η μπάντα δηλαδή όπως έγινε ήταν τυχαίο, και μπορεί να μην είχε γίνει και καθόλου...

Δ: Αν δεν είχαμε πάει Ταξιαρχίες με τον Τάκη. Και ήταν και γαμώ τις συναυλίες, της πουτάνας έγινε! Ήταν '80-'81.

Θ: Φαντάσου ότι με τον Τάκη καθόμασταν εδώ στην πλατεία και τότε εγώ δεν τραγουδούσα. Δεν ήταν εύκολο να μπεις σε μπάντα σε αυτήν την ηλικία, δεκαπέντε δεκάξι χρονών. Το μόνο που έκανα ήταν με τους δίσκους, και πάντα κέντραρα στον τραγουδιστή, πέρα από το σύνολο. Όχι να αναλύσω τους στίχους, αλλά τον τραγουδιστή σαν συμπεριφορά, σαν ύφος. Αυτό παρακολουθούσα, και μου λέει ο Τάκης, «τι θα κάνουμε, θα φτιάξουμε ένα σχήμα», λέω «γουστάρω να τραγουδήσω». Δεν είχα ξανατραγουδήσει, σε φάση να τραγουδήσω με κάποιον άλλον μαζί. Αρχίσαμε με τον Τάκη να τζαμάρουμε στο καμαράκι του, να ακούμε μουσική γενικά και να κάνουμε παρέα. Φτιάξαμε ένα σχήμα με το οποίο παίξαμε δύο φορές και μετά ήρθατε εσείς με τον Σπύρο.

Λευκή Συμφωνία

Πότε είπατε ας βγάλουμε ένα όνομα;

Δ: Αυτό έγινε αργότερα. Παίζαμε ήδη ένα με ενάμισι χρόνο και μετά βγήκαμε σαν Λευκή Συμφωνία. Στην αρχή βγαίναμε σαν Ίρινξ...

Θ: Και έγινε και ένα ξεκαθάρισμα στα μέλη. Είχαμε δεύτερο κιθαρίστα που έφυγε και έγινε κουαρτέτο μετά...

Δ: Έπιασα εγώ το μπάσο γιατί έφυγε ο μπασίστας που είχαν τα παιδιά και μείναμε οι τέσσερις. Το όνομα προέκυψε μεταξύ του Θοδωρή και του Τάκη. Ψαχνόμασταν γενικά για όνομα.

Θ: Εμείς το βρήκαμε στο τυχαίο, στο μιλητό, θέλαμε κάτι να εκφράζει, κάτι σε brainstorming, να εκφράζει και το ελληνόφωνο που ψάχναμε τότε, γιατί με τον ελληνικό στίχο τότε υπήρχε πρόβλημα, δεν υπήρχαν πολλές επιρροές να σε εμπνεύσουν να βγάλεις κάτι καλό.

Η μουσική μας πάντα βασιζόταν πάνω στους στίχους του Θοδωρή, μας έδινε το feed του τι να παίξουμε.

Καταλήξατε εξαρχής στον ελληνικό στίχο;

Θ: Όχι, κάναμε αρκετά τζαμαρίσματα με αγγλικό στίχο, βγάλαμε και τραγούδια με αγγλικό στίχο, παίζαμε σε διάφορες φόρμες σε αγγλόφωνο, γυρίσαμε και παίζαμε σε funky/blues φόρμες ελληνόφωνο, πιο φορμαρισμένο πριν αρχίσουμε να αφαιρούμε, αυτό που έλεγα πριν, πιο αφαιρετικό, δικό μας ύφος που θέλαμε να κάνουμε στους "Μυστικούς Κήπους". Παίζαμε σε φόρμες, blues με ελληνικό στίχο ας πούμε.

Άλλα είδατε ότι δεν...

Θ: Ότι πάει...

Γιατί έγραφε καλούς στίχους ρε!

Θ: Ακριβώς! Και το καλό ήταν ότι και οι άλλοι γουστάρανε, γιατί άμα γράφεις κάτι και ο άλλος σου λέει «ρε φίλε τι γράφεις εδώ;», πάνω στο παίξιμο, δεν πάει. Πρέπει να είναι magic η στιγμή.

Δ: Η μουσική μας πάντα βασιζόταν πάνω στους στίχους του Θοδωρή, μας έδινε το feed του τι να παίξουμε.

Θ: Προσπαθούσα κι εγώ να τον εξελίξω τον στίχο, το δούλευα, διάβαζα.

Ομοιοκαταληξία έκανες ποτέ;

Θ: Σπάνια, όχι ιδιαίτερα με ομοιοκαταληξία γιατί δεν ήθελα να με περιορίζει. Ίσως το έκανα και πιο ασυναίσθητα γιατί δεν ήθελα να γράψω βατά, επίπεδα πράγματα και πιο προσγειωμένα, ήθελα να γράψω free, κι έτσι έγραφα πάντα. Απλώς προσπαθούσα στο μέτρο να είμαι μέσα, δεν με ενδιέφερε η ομοιοκαταληξία.

Υπήρχε το δίλημμα, ελληνόφωνο, αγγλόφωνο, πάει, δεν πάει...

Λένε ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να ταιριάξει η ελληνική γλώσσα με τις rock φόρμες.

Θ: Νομίζω έχει ξεπεραστεί πια αυτό, αλλά όταν το κάναμε εμείς ήτανε pioneer φάση, μετά συνήθισε και το αυτί.

Δ: Συνήθισε και το αυτί, συνήθισε και ο Θοδωρής στις λέξεις που χρησιμοποιεί, οι εκφράσεις να ακούγονται εύηχα μες στη μουσική. Φαντάσου πόσο δύσκολο είναι να γράψεις για αγάπη με ελληνικό στίχο και να μην ακούγεται γελοίο.

Θ: Ήταν δύσκολο στην αρχή. Σαν στιχουργός ήξερα τους Πελόμα Μποκιού, και Σιδηρόπουλο άκουγα, και γενικώς η μπάντα άκουγε πράγματα. Δεν το κάναμε φλασιά, ελληνικό στίχο. Πάνω σε αυτά τα ακούσματα στηρίχθηκα και προσπαθούσα να το φέρω στο δικό μας ύφος και να ακούγεται και ωραία, αλλά δεν ήταν και πολλά αυτά τα ακούσματα. Υπήρχε το δίλημμα, ελληνόφωνο, αγγλόφωνο, πάει, δεν πάει... Μέχρι και στα '90s έπαιζε αυτό.

Δ: Τον τρίτο δίσκο τον είχαμε γράψει όλον με αγγλικό στίχο.

Λευκή Συμφωνία

Ναι, στο "Λευκή Συμφωνία" στο CD υπάρχουν τέσσερα τραγούδια με αγγλικό στίχο.

Θ: Έχουν ηχογραφηθεί όλα, τα υπόλοιπα είναι ακυκλοφόρητα. Αυτό ήταν ένα τρομερό πείραμα, γιατί κι εκεί πάλι ψαχτήκαμε πολύ, κάναμε αγγλικό στίχο στα τέλη των '80s, '89, '90 και '91, μετά τρώμε άλλη φλασιά και γυρίζουμε στο ελληνόφωνο γιατί θέλαμε να δώσουμε τον χαρακτήρα του ελληνικού στίχου. Και εκεί γουστάραμε ακόμη πιο πολύ!

Δ: Γουστάραμε γιατί αρχίζαμε να παίζουμε και τα παλιά μας κομμάτια στα live...

Μάλλον είστε η πρώτη μπάντα με ελληνικό στίχο που έπαιξε εξωτερικό.

Δ: Τρία χρόνια μείναμε Γερμανία.

Θ: Είχαμε παίξει στην Βαρκελώνη δυο συναυλίες, και μετά, αφού γυρίσαμε από την Γερμανία παίξαμε και στην Ρουμανία.

Επίσης το MTV έπαιξε video clip σας.

Δ: Εκείνη την εποχή υπήρχε ένα άνοιγμα που είχε κάνει το MTV προς rock μουσική από άλλες χώρες, εκτός Αγγλίας, στην δική τους γλώσσα. Τότε είχαν βγει οι Héroes Del Silencio που ήταν ισπανόφωνοι και είχανε κάνει επιτυχία βαρβάτη στην Ευρώπη, παίζανε σε όλη την Ευρώπη.

Θ: Héroes Del Silencio, Danzig και Metallica, το '92 παίζανε τρίτο όνομα. Μυθικό group.

Πρώτο και δεύτερο δίσκο πηγαίνετε καλά, χωρίς προβλήματα.

Θ: Σχετικά, πάντα υπήρχαν προβλήματα.

Όπως;

Θ: Στον δεύτερο δίσκο πήγε ο Τάκης φαντάρος, χαθήκαμε έναν χρόνο εκεί που ήμασταν στα πολύ hot. Αν ήταν περισσότερο από έναν χρόνο η θητεία του, μπορεί να είχαμε διαλύσει όπως οι περισσότερες ελληνικές μπάντες. Αυτό ήταν ένα χτύπημα καλό.

Υπήρχε εναντίωση λόγω ελληνικού στίχου από την αγγλόφωνη σκηνή

Το ότι είχατε ελληνικό στίχο βοήθησε στο να βρείτε μεγάλη εταιρία...

Θ: Δεν μας θέλανε οι ανεξάρτητες τότε, δεν μας είχε πλησιάσει καμία, ενδιαφέρθηκε μεγάλη εταιρεία. Βέβαια είχαμε ανεξάρτητο ήχο.

Δ: Παίζαμε στην Πήγασο και ήμασταν σαν την μύγα μες στο γάλα, δηλαδή όλες οι μπάντες ήτανε αγγλόφωνες με έναν ήχο πολύ punk ή πειραματικό. Ήμασταν από τους πρώτους που είχαμε παίξει με αγγλικό στίχο εκεί.

Θ: Υπήρχε εναντίωση λόγω ελληνικού στίχου από την αγγλόφωνη σκηνή, διαμάχη όχι σε φάση αντιπαλότητας ότι ο ένας προσπαθούσε να μειώσει τον άλλον, αλλά από όλη αυτή την διαμάχη μεταξύ αγγλόφωνου και ελληνόφωνου επηρεαζόντουσαν και οι μπάντες.

Η γενικότερη εικόνα του ελληνόφωνου ήταν πιο εμπορική.

Θ: Και στα '80s υπήρχαν προσπάθειες από κάποιους που το κάνανε πιο pop/rock το σκηνικό, όχι ο Σιδηρόπουλος, ο Σιδηρόπουλος ήταν underground και rock πάντα. Γυρίσανε κάποιοι άλλοι που παίζουν ακόμη και τώρα και ήτανε pop/rock, δεν ήταν rock. Αχ Μαρία και τέτοια, δεν ήτανε rock. Δεν ήτανε rock η μουσική τους, τα άτομα μπορεί να ήτανε. Περισσότερο pop/rock ήταν η μουσική τους. Είχαμε και αυτό το τσουβάλιασμα.

Λευκή Συμφωνία

Στη Γερμανία πώς βρεθήκατε; Ήξερες τη γλώσσα;

Δ: Ήμασταν μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου, αλλά και το Άμστερνταμ ήταν στις επιλογές, γιατί σε αυτές τις πόλεις παιζόταν η μουσική. Έτυχε ο πατέρας μου να έχει έναν γνωστό στο Βερολίνο, βρεθήκανε τυχαία και του είπε «ο γιος μου με την μπάντα του σκέφτονται να έρθουν Βερολίνο, θα μπορούσες να τους βρεις κανά σπίτι;» Του λέει «ναι, ευχαρίστως». Εν τω μεταξύ ο τύπος είχε μαγαζί, ήταν επιχειρηματίας. Ξεκινάμε κι εμείς, παίρνουμε από μία βαλιτσούλα ο καθένας...

Ο Ξυδούς τότε μας έλεγε «πού πάτε ρε, εδώ είναι η φάση», «άντε ρε του λέμε» και φύγαμε!

Πηγαίνετε αεροδρόμιο και λέτε «τώρα φεύγουμε»...

Θ: Ο αδελφός μου μας είχε πάει τότε με το Peugeot το στεσιονάκι, είχε βάλει μια ταινία λευκή από πίσω και είχε γράψει Λευκή Συμφωνία. Power ήμασταν, είχαμε μαζέψει φράγκα...

Δ: Στην EMI μας είχανε σπάσει τα «νεύρα», είχαμε κάνει την "Ηχώ Του Πόθου" και ο Ξυδούς τότε μας έλεγε «πού πάτε ρε, εδώ είναι η φάση», «άντε ρε του λέμε» και φύγαμε! (γέλια)

Θ: Είχαμε πάει και Βαρκελώνη προηγουμένως και είχαμε ψηθεί, είχαμε κάνει επαφές.

Πόσα live κάνατε τότε περίπου;

Θ: Επί ενάμισι χρόνο κάναμε πολλά live.

Δ: Παίζαμε 3-4 φορές το μήνα.

Θ: Πήγαμε Αμβούργο...

Δ: Και μόνοι μας. Είχαμε βρει και μια άκρη που παίρναμε PA.

Τότε φεύγει ο Μπαρμπαγάλας;

Θ: Το καλοκαίρι αυτό φεύγει ο Τάκης, κι εμείς συνεχίσαμε, μέναμε εκεί, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε κάναμε άλλες δουλειές. Ψάξαμε να βρούμε κιθαρίστα και βρήκαμε τον George, που ήταν παιχτούρα και μας έκατσε καλά.

Δ: Είχαμε δοκιμάσει και άλλους κιθαρίστες, τον Jonas τον ταξιτζή, ωραίος τύπος!

Από το Υπουργείο Πολιτισμού της Γερμανίας ήρθε ο τύπος που ήταν σε φάση Λαλιώτης τότε, μας είδε και μας έδωσε χαρτί που έλεγε θέλουμε το συγκρότημα τάδε από την Ελλάδα που έχει κάνει στην χώρα του αυτό να μείνει στο Βερολίνο

Πρόβες πού κάνατε;

Δ: Σε ένα γαμάτο στούντιο! Γνωρίσαμε ένα παιδί, έναν Έλληνα από το Βερολίνο που έπαιζε πλήκτρα και είχε μπάντα που παίζανε πιο soul. Κάνανε πρόβες σε ένα κτίριο που ήταν κρατικό και είχε μοιραστεί όλο σε στούντιο. Είχε πέντε ορόφους και ο κάθε όροφος είχε 30 στούντιο. Μονωμένο, όλα άψογα, ασανσέρ βιομηχανικό για να μπορείς να κουβαλάς τα μηχανήματα. Είχαν τα παιδιά μέσα όργανα και λένε ναι, να μοιραστούμε το νοίκι, έβγαινε 50 Μάρκα στην κάθε μπάντα το μήνα. Είχαν τα παιδιά τα μηχανήματά τους, σιγά σιγά πήραμε κι εμείς δικά μας μηχανήματα. Φαντάσου πόσο πίσω ήμασταν εμείς σε σχέση με αυτούς, χρησιμοποιούσαν internet από τότε, είχανε κονσόλες 24κάναλες, υπολογιστές, computerized τύμπανα.

Θ: Κάτι πολύ σημαντικό, δεν ξέρω αν το 'χουμε πει αυτό, τότε για να πάρεις άδεια παραμονής έπρεπε να 'χεις δουλειά. Από το Υπουργείο Πολιτισμού της Γερμανίας ήρθε ο τύπος που ήταν σε φάση Λαλιώτης τότε...

Γενικός Γραμματές Νέας Γενιάς...

Θ: Ναι, δεν θυμάμαι τι κονέ είχαμε, ήρθε σε ένα live, μας είδε και μας έδωσε χαρτί -θέλω να το ψάξω στο αρχείο μου να δω αν το έχω- που έλεγε θέλουμε το συγκρότημα τάδε από την Ελλάδα που έχει κάνει στην χώρα του αυτό να μείνει στο Βερολίνο για να συμβάλλει στην πολιτιστική και πολιτισμική μίξη ας πούμε, και πήραμε άδεια παραμονής για πέντε χρόνια, αλλιώς σε έξι μήνες θα φεύγαμε αν δεν δουλεύουμε κάπου. Με αυτό το χαρτί πήγαμε κανονικά, στηθήκαμε στην ουρά και πήραμε άδεια παραμονής, όπως κάθεται τώρα ο κόσμος στις ουρές. Μαύροι, άσπροι, κόκκινοι, κίτρινοι, '90s...

Όταν ξεκίνησε το grunge είδαμε Pearl Jam, Danzig, Rage Against The Machine, Red Hot Chili Peppers, Iggy Pop φουλ, Buzzcocks, πολλές μπάντες

Και από πιο πριν, το Βερολίνο ήταν αρκετά φιλελεύθερο.

Θ: Ναι, υπήρχε το vibe.

Δ: Πήγαμε ακριβώς ένα χρόνο μετά την πτώση του Τείχους. Το Τείχος έπεσε Δεκέμβρη του '89 και εμείς πήγαμε Δεκέμβρη του '90. Υπήρχε ακόμη, πηγαίνανε παίρνανε κομμάτια και τα πουλούσανε ως σουβενίρ. Και στο video clip που κάναμε για το "Ο Τροχός Των Ονείρων" υπάρχουν πλάνα από το Τείχος. Έφευγε σταδιακά, δεν μπορούσαν να το γκρεμίσουν όλο με την μία, ήταν τεράστιο.

Θ: Rock 'n' roll, πόλη rock 'n' roll κανονικά!

Λευκή Συμφωνία

Τι συναυλίες είδατε τότε;

Θ: Όταν ξεκίνησε το grunge είδαμε Pearl Jam, Danzig, Rage Against The Machine, Red Hot Chili Peppers, Iggy Pop φουλ, Buzzcocks, πολλές μπάντες. Υπήρχε vibe, πηγαίναμε στο cafe που άραζε ο Nick Cave, το Quasimodo όπου έπαιζε ο Herman Brood, David Bowie...

Δ: Η πρώτη συναυλία που είχα δει ήταν Peppers, σε ένα club πέντε χιλιάδων και να πηγαίνει ο κόσμος έτσι... Είχα δει μπάντες όπως παίζαμε εμείς, ισπανικές βάσκικες, γαλλικές σε club πιο μικρά των 200 ατόμων, κάτι μπαντάρες! Όποια στιγμή ήθελες έβλεπες live.

Θ: Είχαμε δει Pearl Jam σε 500άρι μαγαζί.

Δ: Και Nirvana παίζανε την επόμενη μέρα, στο ίδιο club.

Δική σας συναυλία που θυμάστε περισσότερο στο Βερολίνο;

Θ: Είχαμε παίξει στο Huxley's Neue Welt, στο οποίο είχανε παίξει Rage Against The Machine, Suicidal Tendencies, Danzig, τρομερό club, μεγάλο, είχε πολύ κόσμο, στο Duncker είχαμε παίξει το οποίο υπάρχει ακόμη, Schokoladen είχαμε παίξει πολύ. Φαντάσου ότι στο Duncker με το που τελειώσαμε κλείσαμε συμβόλαιο να παίξουμε μετά από ένα χρόνο ακριβώς. Μετά από ένα χρόνο ήταν όλα έτοιμα, στημένα.

Σαν μπάντα είχαμε πολλά σκαμπανεβάσματα. Είχαμε πολύ πάνω και πολύ κάτω.

Και γιατί γυρίσατε; Καλώς γυρίσατε, αλλά πώς;

Θ: Είναι αυτό που λέγαμε πριν, ήταν ένα διάστημα καλό αλλά σαν μπάντα είχαμε πολλά σκαμπανεβάσματα. Είχαμε πολύ πάνω και πολύ κάτω.

Peak ήτανε και το live στην Έδεσσα;

Θ: Ήτανε peak! (γέλια)

Δ: Ένας είχε φάει ένα μπουκέτο και τα είχε δει όλα!

Να πούμε τι είχε γίνει τότε;

Δ: Ελληνική καφρίλα, σκυλάδικη φάση!

Θ: Τέτοια φάση είχε να μας κάτσει από την Χαλκίδα, στα '80s, που μας κοιτάγανε στον δρόμο με τα όργανα και θέλανε να μας την πέσουνε.

Δ: Στην Έδεσσα πήγανε να την πέσουνε στην κοπέλα που είχαμε για τα εισιτήρια, παρενόχληση σε άσχημη φάση, η κοπέλα έβαλε τα κλάματα, το πήραμε χαμπάρι...

Η συναυλία έγινε;

Δ: Μετά συνεχίστηκε! Είχε κατέβει ο Θοδωρής, γύρισε μετά και συνεχίσαμε!

Λευκή Συμφωνία

Τελικά πώς γυρνάτε από Γερμανία; Φαντάζομαι με καλούς όρους, βγάλατε και τον δίσκο...

Δ: Παίζαμε με ντράμερ τον Σπύρο όλο το διάστημα που ήμασταν στην Γερμανία, αλλά κάποια στιγμή γυρίσαμε γιατί έπρεπε να παίξουμε και στην Ελλάδα, βγάλαμε τον δίσκο σε συνεργασία με την Warner στην Ελλάδα.

Θ: Ουσιαστικά πηγαινοερχόμασταν, δεν είχαμε επιλέξει να μείνουμε μόνιμα στην Ελλάδα. Είχαμε φτιάξει demo το αγγλόφωνο, το δώσαμε σε γερμανικές εταιρείες, και ουσιαστικά απορριφθήκαμε από όλες, εκτός από την Warner που είχε έδρα στο Αμβούργο. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν ο Geroge εκεί και του είπαμε να κλείσει ένα live στο Αμβούργο γιατί η Warner ήθελε να μας δει ζωντανά. Ο George δεν μπόρεσε να βρει ημερομηνία γιατί εκεί κλείνεις πολύ καιρό πριν, τους είπαμε να έρθουν στο Βερολίνο που είχαμε live κλεισμένα, δεν ήρθαν και εκεί τσάκισε η συνεργασία με την γερμανική Warner. Ταυτόχρονα γυρίσαμε εδώ, παίξαμε, κλείσαμε live, δώσαμε demo, ενδιαφέρθηκαν από τη Warner και κλείσαμε εδώ, με την ελληνική Warner.

Οπότε γράφετε τον δίσκο και στα ελληνικά και στα αγγλικά;

Θ: Ναι. Ο ηχολήπτης και παραγωγός, ο Hardy είχε το στούντιο του πίσω από την Black Mark, την εταιρεία.

Την Black Mark μάλλον την είχε ο πατέρας του Quorthon από τους Bathory.

Δ: Το κεντρικό τους τότε ήταν στο Βερολίνο.

Θ: Πολλή κίνηση. Ανοίγαμε την πόρτα και περνάγαμε μέσα από τους τύπους στα γραφεία, οπαδοί, κόσμος και μπαίναμε στο στούντιο του Hardy! Πηγαίναιμε για ένα, ενάμισι μήνα εκείνο το καλοκαίρι, καθημερινά, βλέπαμε τους εκπροσώπους της εταιρείας, είχαμε γνωρίσει τα παιδιά, είχε χονδρική, φεύγανε δίσκοι, CD, της πουτάνας γινότανε!

Βιβλίο πότε θα γράψετε;

Δ: Στη σύνταξη... Ο Θοδωρής που ξέρει να γράφει. Δηλαδή αυτό είναι υπονοούμενο ότι πρέπει να αποσυρθούμε; (γέλια)

Θ: Αυτόν τον καιρό είμαστε αρκετά σε φάση τρεξίματος, υπό την έννοια ότι σε ένα, ενάμισι χρόνο έχουμε φτιάξει site, έχουμε φτιάξει κανάλι στο YouTube και έχουμε ανεβάσει υλικό, έχουμε σκανάρει φωτογραφίες...

Σαν μπάντα τώρα είμαστε σε πολύ καλή φάση γιατί έχουμε έναν αέρα ελευθερίας μεταξύ μας

Τώρα πώς έγινε; Ποιος έκανε το ένα, δύο τρία, πάμε;

Θ: Με τον Σωτήρη έγινε η επαφή, τον κιθαρίστα μας, που ψηνότανε...

Αυτό κανονικά έπρεπε να είναι η πρώτη ερώτηση! (γέλια) Ποιοι είναι οι Λευκή Συμφωνία σήμερα; Εσείς οι δύο...

Δ: Μαζί με τον Σωτήρη τον Καστάνη, τον κιθαρίστα που κάναμε τα "Χρώματα", είμαστε μαζί από το '94, τον είχαμε πάρει βρέφος, 19-20 ήταν τότε, και δύο νέους μουσικούς, τον Βαγγέλη τον Τσιμπλάκη που είναι πολύ καλός ντράμερ και καλό ατομάκι, και κιμπορντίστα τον Θοδωρή Φοινίδη, κι άλλος Θοδωρής, που είναι και αυτός πολύ καλός, ήταν στην Βιέννη και παρέδιδε μαθήματα πιάνου, και πριν από ενάμισι χρόνο γύρισε κι εκείνος στην Ελλάδα και πάνω στο ψάξιμο του βρεθήκαμε.

Θ: Είμαστε τυχεροί γιατί έδεσε το σχήμα των τριών παλαιότερων με τον Βαγγέλη γρήγορα, ήρθε ο Βαγγέλης και ταιριάξαμε. Μας έκατσε καλά με τον Βαγγέλη, γούσταρε κι εκείνος, γουστάραμε όλοι και προχωρήσαμε. Στην πορεία ήμασταν και πάλι σε μια καλή συγκυρία όταν ήρθε ο Θοδωρής, δέσαμε και τον Θοδωρή και ταιριάξαμε γιατί ήρθε σε ένα κομπλέ κουαρτρέτο. Σαν μπάντα τώρα είμαστε σε πολύ καλή φάση γιατί έχουμε έναν αέρα ελευθερίας μεταξύ μας, δεν μιλάμε πολύ, έχουμε έναν αλληλοσεβασμό κι ένα κράτημα προς τα πίσω, παρά να λες πολλά και να επιδιώκεις... Είμαστε ήρεμοι και το καλό είναι ότι με το καινούριο υλικό γουστάρουν όλοι.

Δ: Ούτε καν μιλάμε, αν κάτι δεν μας αρέσει το καταλαβαίνουμε και το παίζουμε αλλιώς.

Λευκή Συμφωνία

Θα ακούσουμε στο Gagarin...

Θ: Ναι, θα παίξουμε πέντε καινούρια.

Δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω την μπάντα. Ειδικά για εμάς τους παλαιότερους ήτανε συμμορία.

Πόσο καιρό το σκεφτόσασταν μέχρι να ξανακάνετε την μπάντα;

Θ: Μόλις μου έφυγε εντελώς από μέσα μου, μόλις το ξεπέρασα, γιατί εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω την μπάντα. Ειδικά για εμάς τους παλαιότερους -και ο Σπύρος το είχε πολύ αυτό- ήτανε συμμορία. Τελειώναμε την πρόβα που ήταν καθημερινή, πολλές ώρες, χωρίς ρεπό, κάθε μέρα πηγαίναμε για πρόβα στις 5-6, τελειώναμε 10-11 και βγαίναμε έξω, μπαίναμε στο αμάξι, ο Διογένης οδηγούσε τη θρυλική Ascona, Τάκης, κι εγώ με τον Σπύρο πίσω, και πηγαίναμε στο άγνωστο, παντού, καθημερινή πηγαίναμε στον Πειραιά, αράζαμε...

Δ: Αλητείες...

Θ: Πίναμε, συζητάγαμε, πηγαίναμε στον Λυκαβηττό, αράζαμε, πίναμε, συζητάγαμε, βγαίναμε έξω, πηγαίναμε σε ένα μπαρ, πηγαίναμε σε ένα club, πηγαίναμε σε live, βλέπαμε άλλες μπάντες. Είχαμε στήσει ένα πράγμα πολύ δεμένο.

Θα μπορούσατε να είχατε κάνει κάτι διαφορετικά;

Θ: Ουσιαστικά δεν μας έχει λείψει τίποτα από την μπάντα, τα είχαμε όλα, πάντα. Και κόσμο είχαμε και ακούσματα είχαμε. Πολλοί λένε ότι σε σχέση με άλλες μπάντες του ελληνόφωνου rock ότι θα μπορούσε να είμαστε πάρα πολύ mega, δεν μας έλειψε τίποτα στην πορεία όμως. Είχαμε και πολύ κόσμο στις συναυλίες από πιτσιρικάδες. Φαντάσου ότι παίξαμε το πρώτο live στο Club 22 και ήμασταν τύποι που το κόλλημα αφισών το κάναμε το προηγούμενο βράδυ μόνοι μας και μετά είχε 1000 άτομα μέσα, ενώ παίζαμε σε 100-150 στον Πήγασο και σε μικρά club. Έχουμε ζήσει ωραία και φάσεις ακραίες του στυλ πώς το αντιμετωπίζω αυτό τώρα. Έρχεται το MTV. Είμαι αραχτός, στο σπίτι με την κοπέλα μου, καλοκαίρι στο Δάσος, έλα, κάνουμε ένα γύρισμα για το MTV! Ναι, σίγουρα! (γέλια)

Φίλε, κάνω πρόβα, παίζω καλά.

Είπες πριν ότι είχατε πολλά σκαμπανεβάσματα, τα οποία όμως δεν φαίνονται σε κάποιον που είναι απ' έξω, γιατί πετύχατε πολλά πράγματα.

Θ: Πάντα, όχι όσον αφορά το business κομμάτι, ήμασταν ένα επαγγελματικό group απ' την αρχή. Πώς το οδηγάμε αυτό; Φίλε, κάνω πρόβα, παίζω καλά. Από εκεί και πέρα, παίρνω λεφτά, δεν παίρνω, παίρνω λίγα, παίζω σε καλό club... Γι' αυτό λέω κάναμε πολύωρες πρόβες και καθημερινά. Ξεκινάω και παίζω καλά, είμαι καλός σε αυτό που κάνω, γιατί τότε δεν μπορούσες να βγεις να παίξεις. Και τώρα βέβαια, αλλά τότε έπρεπε να παίζεις καλά. Υπήρχαν μουσικάρες, επιπέδου Socrates, τέτοιες μπάντες, η μπάντα του Σιδηρόπουλου, τρομερές παικτούρες. Όταν παίζαν οι Απροσάρμοστοι ήσουνα έτσι, ήτανε μπάντες με balls και ήσουν και πιτσιρικάς, δεν μπορούσες να πεις έλα μωρέ, θα βγω τώρα στη σκηνή και χαβαλές, δεν υπήρχε αυτό το πράγμα με αυτές τις μπαντάρες, οπότε έπρεπε να 'σαι low profile και να δουλέψεις. Όταν δούλευες, είχες τη θετική έννοια του business της μουσικής, δηλαδή είμαι καλός, ούτε την έχω δει κάπως, αλλά ok, θα παίξω σε ένα καλό club, θέλω καλό ήχο όσο μπορούμε, άλλο πάλεμα της εποχής που κάναμε, καλή παρουσίαση της μπάντας και αισθητικά. Ωπ, αισθητικά πώς θα βγούμε, να το δούμε. Η μπάντα ήμασταν αυτοί που ήμασταν, δεν ντυνόμασταν κάπως διαφορετικά στο live, ήμασταν έτσι, καθημερινά. Είχαμε αυτό της συμμορίας, που ήταν ο μύθος του rock που είχαμε μεγαλώσει πιτσιρικάδες, της μεγάλης μπάντας, των Zeppelin, ήταν ένα παραμύθι που το γουστάραμε, και ακόμη το γουστάρω. Μόλις έφυγα από αυτό το παραμύθι, μόλις έφυγα από αυτήν τη φάση, μου πήρε 15-17 χρόνια για να φύγει από μέσα μου αυτό το πράγμα που δεν έφυγε, αλλά ρε παιδί μου να το παλέψω λίγο, δεν τρέχει τίποτα, μεγάλωσα κιόλας...

Λένε ότι όσο κράτησε μια σχέση, τόσα χρόνια κάνεις να την ξεπεράσεις. Κάπου τόσο σε πήρε και με την μπάντα!

Θ: Ακριβώς!

Εσείς κύριε τι κάνατε 15 χρόνια;

Δ: Στην αραβική χερσόνησο ήμουν 3-4 χρόνια...

Μουσική έπαιζες;

Δ: Μέχρι κι εκεί έχω παίξει!

Θ: Στην έρημο, stoner! (γέλια)

Δ: Με έναν Αμερικάνο, ένα άτομο από Καζακστάν, ένα άτομο απ' τη Συρία και ένα Έλληνα που είχαμε βρει εκεί πέρα είχαμε κάνει μια μπάντα, είχαμε παίξει λιγάκι, αλλά τα χαλάσαμε στο όνομα, γιατί τους είπα ότι ήθελα να βγάλουμε την μπάντα Breakfast With Allah και μου λένε θα μας γαμήσουνε! (γέλια) Ωραία ήτανε, δεν ήταν μπάντα ουσιαστικά, είχαμε τζαμάρει αρκετές φορές και είχαμε αρχίσει να φτιάχνουμε κάτι, αλλά έβγαινε ένα πράγμα πολύ κουφό.

Λευκή Συμφωνία

Τι όργανα είχατε;

Δ: Ο ντράμερ έπαιζε μέσα από box αλλά ήταν τρομερός τύπος, ήταν σαν να ακούς κανονικά τύμπανα, ο τύπος από το Καζακστάν έπαιζε κιθάρα σε ένα στυλ new wave, dark wave, μελωδικά, arpeggio και τα λοιπά, ο Σύριος έπαιζε hard, heavy, ένας τρομερός κιθαρίστας, εγώ μπασάκι προσπαθώντας να συνδυάσω όλα τα στυλ που άκουγα, έβγαινε ένα πολύ ενδιαφέρον πράγμα, αλλά δυστυχώς δεν έχω τίποτα από ηχογραφήσεις. Φωνητικά δεν είχε, και ο άλλος ο Έλληνας έπαιζε πλήκτρα, κι αυτός ψαχνότανε να δώσει ένα στυλ. Εκεί γίνονται ελάχιστα πράγματα από συναυλίες, ελάχιστοι χώροι που να επιτρέπεται να παίξεις, ιστορίες για αρκούδες.

Ο δίσκος βγήκε Ιούλιο, εμείς τότε ξεκινάγαμε περιοδεία, κανείς δεν είχε προλάβει να ακούσει τον δίσκο, ο κόσμος ήταν στις παραλίες και έκανε μπάνια.

Την περίοδο μετά τα "Χρώματα", πώς καταλήξατε να σταματήσετε;

Θ: Ουσιαστικά δεν διαλύσαμε, δεν έχει ειπωθεί ποτέ τέλος, είναι στα πλαίσια του προηγούμενου, σιγά μην πεις ότι διαλύσαμε! Δεν το λες, ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό δεν το λες, γάμησέ τα. Και δεν αισθανόμαστε ότι είχαμε διαλύσει, απλώς έσβησε. Τι γίνεται: Γράφουμε τα "Χρώματα", που τον πιστεύουμε πολύ κιόλας τον δίσκο, έχουμε βάλει όλες μας τις δυνάμεις, έχουμε δώσει παραγωγή, έχουμε κοπή, έχουμε πάει στην FM Records γιατί με την Warner δεν τα βρήκαμε για δεύτερο άλμπουμ, και ενώ ο δίσκος είναι έτοιμος δεν πληρώνουνε το remix. Είναι έτοιμος ο δίσκος από τον περασμένο Δεκέμβριο, κλείνουμε για το καλοκαίρι περιοδεία 15 πόλεις...

Δ: 23 πόλεις μέσα σε ένα μήνα και πέντε μέρες.

Θ: Εμείς, εταιρεία δική μας, συναυλίες διοργανωμένες από δήμους, δικές μας διοργανώσεις, τα πάντα, και περιμένουμε να βγει ο δίσκος. Μπαίνουμε Ιανουάριο, άντε παιδιά να βγει ο δίσκος, παίρνει τηλέφωνο ο Hardy που είχαμε γράψει τον δίσκο μαζί, παιδιά είναι έτοιμος ο δίσκος, μιξαρισμένος, τα πάντα, θα σας το στείλω από τη Γερμανία, γιατί τον μιξάραμε εκεί, να τον βγάλετε. Παιδιά τα λεφτά δεν έχουν έρθει από την FM. ΟK, εντάξει μωρέ, θα 'χει γίνει καμιά μαλακία. Παιδιά τα λεφτά θα τα στείλετε στον Hardy να μας τον στείλει; Ναι, ναι, εννοείται, κάτι έγινε... Ήταν εποχή που είχανε πάρει όλο τον κόσμο και κανείς δεν ήξερε τι γινότανε. Και αυτοί είχανε χάσει την μπάλα, και οι μπάντες. Ήμασταν εμείς, οι Nightstalker, και άλλες μπάντες... Και δεν πήγε όσο θα θέλαμε, ήταν ακόμη ένα σκαμπανέβασμα, γιατί με αυτό το τράβηγμα με το θα στείλω τα λεφτά ο δίσκος βγήκε Ιούλιο, εμείς τότε ξεκινάγαμε περιοδεία, κανείς δεν είχε προλάβει να ακούσει τον δίσκο, ο κόσμος ήταν στις παραλίες και έκανε μπάνια. Ο τύπος έβαζε τον Ιούλιο στο Happenning βινύλια και στο Metropolis βιτρίνες με τα "Χρώματα", ο κόσμος ήταν στις παραλίες και εμείς έτοιμοι για περιοδεία. Βέβαια τώρα επανεκδίδονται τα "Χρώματα" με την «άδεια» της FM…

Βγαίνουν σε βινύλιο τα "Χρώματα" και οι "Μυστικοί Κήποι" με επιπλέον υλικό.

Θ: Δεν ξέρω αν θα προλάβουμε μέχρι τέλος του χρόνου γιατί υπάρχει αρκετή δουλειά.

Και μετά πάλι video clip στο Παλατάκι!

Θ: Πολύ καλή ιδέα και θα γίνει!

Υπάρχει αυτή η παγίδα γιατί ασχολούμαστε με τα παλιά, ενώ έχουμε να κάνουμε και καινούρια πράγματα.

Για το "Λευκή Συμφωνία" και την "Ηχώ του Πόθου" υπάρχει πλάνο για επανέκδοση;

Θ: Ναι, απλώς επειδή είναι χρονοβόρα η διαδικασία και έπρεπε να μπει σε μια γραμμή -φαντάσου ότι δεν ξέραμε πως θα γίνει τώρα γιατί είναι άλλες εταιρείες, δικαιώματα- τελικά τα βάλαμε σε μια γραμμή με τα παιδιά που συνεργαζόμαστε, δουλέψαμε ήδη αρκετά, και πιστεύω ότι έτσι και κυκλοφορήσουνε στα δισκάδικα και κάνουν ένα κύκλο, ίσως την άνοιξη μπορέσουμε να βγάλουμε και τα άλλα δύο, ή ίσως λίγο πιο αργά. Είναι πάντως στο πρόγραμμα να βγούνε. Έχουμε και τα καινούρια. Υπάρχει ξέρεις αυτή η παγίδα γιατί ασχολούμαστε με τα παλιά, ενώ έχουμε να κάνουμε και καινούρια πράγματα. Είναι λίγο παγίδα το πως θα το κάνουμε. Έχουμε να βγάλουμε το αρχείο μας, έχουμε ψηφιοποιήσει αρκετά video από το αρχείο μας, έχουμε κάνει το site, αυτά που λέγαμε πριν. Σε ένα με ενάμιση χρόνο, εκεί που ήμασταν ανύπαρκτοι στο internet, έχουμε μια ύπαρξη, με Instagram, Facebook, πολλά πράγματα, και βγαίνει υλικό που ενδιαφέρει τον κόσμο, υπάρχει διαδραστικότητα, μας στέλνουν υλικό.

Λευκή Συμφωνία

Για την κυκλοφορία νέου δίσκου, υπάρχει χρονοδιάγραμμα;

Θ: Πιστεύουμε ότι μέσα στο 2019 θα βγει. Είμαστε στο κατώφλι του '19, οπότε υπάρχει η αισιοδοξία ότι έχουμε μπροστά μας δώδεκα μήνες! Έχουμε αρκετά τραγούδια, θα παίξουμε και στο Gagarin, έχουμε ιδέες, μια καλή συνεργασία, δικό μας στούντιο που προβάρουμε ατέλειωτες ώρες, και πολύ καλή επαφή μεταξύ μας που είναι το βασικό για μια μπάντα. Αν διαρκέσει μια μπάντα, θα διαρκέσει γιατί θα είναι καλές οι σχέσεις, θα υπάρχει αλληλοσεβασμός...

Τα live που κάνατε πως πήγανε; Δεν μπορούσαμε να έρθουμε στο Piraeus Academy και μετά δεν ξαναπαίξατε Αθήνα.

Θ: Έχουμε αυτό το καλό σαν μπάντα, όλες οι συναυλίες είναι πολύ καλές! Αυτό δεν το είχαμε τόσο παλιά, αλλά πλέον δεν μασάμε σε τίποτα, ούτε σε ήχο, σε κόσμο, μεγάλοι ή μικροί χώροι. Παίξαμε σε πολύ καλό επίπεδο, και στην Αθήνα και στην περιοδεία που κάναμε, όσον αφορά το πως παίζουμε εμείς και τι δύναμη έχει η μπάντα. Δηλαδή είμαστε σίγουροι ότι αυτό το «προϊόν» που βγαίνει σε κάθε live μας, είτε στο Academy παίξουμε, είτε εδώ στο Βινύλιο, θα είναι τρομερό.

Όσον αφορά το ελληνόφωνo rock, υπήρχε πριν πολλά χρόνια μια κορύφωση με εσάς, τις Τρύπες, τα Σπαθιά, τα Κρίνα, αλλά σήμερα, παρότι υπάρχει ενδιαφέρον από το κοινό, δεν υπάρχουν αντίστοιχου βεληνεκούς μπάντες. Ίσως ο ελληνικός στίχος δεν είναι εύκολος.

Θ: Δεν είναι εύκολο. Είναι χρονοβόρο, είναι πιο απαιτητικό.

Δ: Είναι όπως το βλέπει η κάθε μπάντα, η κάθε παρέα, όπως μπορεί να εκφράζεται καλύτερα. Άλλος μπορεί να εκφράζεται καλύτερα με αγγλικό στίχο και είναι πιστεύω πιο βατό και γι' αυτό το προτιμούν πολλοί.

Θ: Υπάρχει και το καλό ότι πας πιο εύκολα εξωτερικό τώρα. Στην Ελλάδα θα κάνεις μια περιοδεία και θα παίξεις σε δέκα πόλεις. Καθαρά σε πρακτικό επίπεδο, σου δίνει μεγαλύτερη υλική βάση, το οποίο είναι πολύ σημαντικό και σε βοηθάει να επιβιώσεις. Μια μπάντα έχει πάρα πολλά έξοδα και δεν είναι εύκολο να περιοδεύεις. Ένας ολόκληρος Cornell «έφυγε» και κανένας δεν ξέρει γιατί, ο οποίος είχε τα στάδια και τα λεφτά.

Όλες οι μπάντες παλεύουνε, ελληνόφωνες, αγγλόφωνες, μικρές, μεγάλες, ελληνικές, ξένες.

Ο ακροατής είναι απαιτητικός και δεν μπαίνει στην θέση του μουσικού.

Θ: Όλοι έτσι είμαστε ως ακροατές. Δεν με νοιάζει εμένα εάν ο άλλος έχει ξεκωλωθεί να κάνει περιοδεία και να γράψει κομμάτια. Παλιότερα χτυπάγανε την πόρτα στους Stones μετά το "Satisfaction", «έλα παιδιά, εντάξει, μια βδομάδα το hit, το επόμενο, ακούστηκε, πάμε». Είναι σκληρή η φάση και ό,τι πετυχαίνει ο καθένας είναι άξιο σεβασμού αλλά και από την άλλη «δεν με νοιάζει κιόλας, φίλε τραβήξου». Κάνεις τη φάση σου, εκφράζεσαι, δουλεύεις δημιουργικά τον χρόνο σου, βγάζεις κάποια λεφτά ίσως, μπορεί να γίνεις και εκατομμυριούχος, όλα είναι στο παιχνίδι. Δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχει κάτι ιδανικό και εντελώς ισορροπημένο, ούτε σε εμάς, ως Λευκή Συμφωνία, ούτε και σε καμιά από τις μπάντες. Όλες οι μπάντες παλεύουνε, ελληνόφωνες, αγγλόφωνες, μικρές, μεγάλες, ελληνικές, ξένες. Ο καθένας παλεύει στην συγκυρία του και είναι σεβαστό αυτό, κάποιος να σηκωθεί να πάει καθημερινά στην δουλειά του, στην δουλειά που γουστάρει να κάνει ή στην δουλειά που κάνει για να επιβιώσει, είναι όλα σεβαστά, και όλα θέλουνε ψυχή και ζωή. Και να θες να ζήσεις. Αν δεν θες να ζήσεις, δεν πα να παίζεις στους Soundgarden...

Αυτό το ζήσατε κι εσείς με τον Σπύρο...

Θ: Ο Σπύρος γενικότερα είχε αρχίσει να φεύγει από τη ζωή την καθημερινή και τη ζωή της ισορροπίας. Είχε αρχίσει να φεύγει τον τελευταίο καιρό σε κάποια άλλα πράγματα, εκτός καθημερινότητας. Διανοητικά και ψυχολογικά. Ήτανε όμως στην μπάντα, παίζαμε ακόμα, προσπαθούσαμε να επανέλθει, δεν μπόρεσε να επανέλθει. Ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ από την μπάντα. Δεν μπορούσε να το κάνει. Πώς λέμε σήμερα χτύπησα το χέρι μου δεν μπορώ να παίξω τύμπανα. Φαντάσου το με το μυαλό αυτό. Έτσι φάνηκε στην πορεία, εμείς δεν θέλαμε να το δεχτούμε, γιατί τον είδαμε σταδιακά πως πέρασε από τη φάση της ισορροπίας στην ανισορροπία. Θα μπορούσε να είναι και στιγμιαίο, να κρατήσει ένα μήνα, αλλά κράτησε μεγάλο διάστημα. Σε όλο αυτό το διάστημα εκείνος πάλευε να επανέλθει, να ισορροπήσει, και μαζί του κι εμείς, και σαν φίλοι και σαν μπάντα. Και δεν θέλαμε να δεχτούμε ότι έχει φύγει. Είχε θέμα όμως. Είχε θέμα ψυχολογικό που προχώραγε και δεν τον άφηνε να κάνει αυτό που θέλει. Ούτε εμείς θέλαμε να το δεχτούμε, ίσως κι αυτός, γι' αυτό έφτασε έτσι όπως το έκανε. Δεν ξέρω, ίσως και για άλλους λόγους, κανείς δεν θα μάθει ποτέ. Είμαστε ακόμη σε κατάσταση σοκ με αυτήν τη φάση. Πώς είσαι σε σοκ και δεν θες να το πιστέψεις; Φαντάσου ότι αυτό διήρκεσε χρόνια, το βλέπαμε στην κηδεία του, σε σοκ ήμασταν, και μετά σε σοκ ήμασταν, παίζαμε με την μπάντα, δεν θέλαμε να σταματήσουμε την μπάντα, γιατί ήτανε δικό μας πράγμα και δεν θέλαμε να τα παρατήσουμε, είχαμε να παλέψουμε κι αυτό, ότι εμείς συνεχίζουμε και ο άλλος έχει φύγει, γιατί η μπάντα ήταν ενεργή, είχαμε πράγματα να κάνουμε. Είχαμε να παλέψουμε αυτό, είχαμε να παλέψουμε έναν φίλο μας και συνεργάτη μας και μέλος της συμμορίας που έφυγε. Ακόμη είμαστε σε σοκ, και τότε ήμασταν σε σοκ, και με τους Metallica ήμασταν σε σοκ, πάντα ήμασταν σε σοκ από αυτήντη φάση. Ποτέ δεν μπορώ να σου πω ότι έχουμε συνέλθει, όπως όταν χάνεις έναν άνθρωπο δικό σου, δεν μπορείς να συνέλθεις, να το ξεπεράσεις.

  • SHARE
  • TWEET