Evile

Ένα από τα χαρακτηριστικά του προκατόχου του "The Unknown" ("Hell Unleashed") ήταν ότι παρά τη γενικότερη μετριότητα, ήταν γρήγορο, ήταν thrash και ενίοτε πορωτικό. Δύο χρόνια μετά αποφάσισαν να αλλάξουν τέμπο και ύφος και να το γυρίσουν από το γρήγορο και αλήτικο σε περισσότερο doom mid-tempo μονοπάτια, σε μια κίνηση που πραγματικά σε κάνει να απορείς για το θάρρος τους αλλά και ίσως την άγνοια κινδύνου, εφόσον είναι φανερό πως βρίσκονται σε χωράφια που δεν τα γνωρίζουν επαρκώς.

Προσπαθούν να παίξουν αργά, πιό βαριά και με αντίστοιχη θεματολογία που ακουμπά σε θέματα όπως η μοναξιά, η απώλεια, η κατάθλιψη. Το αποτέλεσμα; Δύσκολο να το κρίνεις με θετικό πρόσημο αν και μάλλον ο χρόνος θα δείξει αν το άγνωστο αυτό μονοπάτι άξιζε το ρίσκο. Βέβαια τέχνη χωρίς ρίσκο δεν γίνεται. Από την μονότονη φωνή του Ol Drake μέχρι το κάθε τραγούδι που φαίνεται να έχει βγεί από το ίδιο καλούπι, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για κάποιο φωτεινό σημείο μέσα στο όλο σκοτάδι. Το "The Unknown" ξεχωρίζει για το αναπάντεχο του ύφους και στιχουργικά αφού φαίνεται να υπάρχει βάθος και σκέψη που ταιριάζει με το βαρύ, μελαγχολικό του ύφος. Το μοτίβο συνεχίζει με τα επόμενα κομμάτια όπου στο "The Mask We Wear" αυξάνονται ελαφρώς οι ταχύτητες και κερδίζει πόντους με τον όγκο του ήχου. Στο "When Mortal Coils Shed" φαίνεται να είναι πιό άνετοι με το νέο τους ήχο σε ένα κομμάτι που κινείται στα όρια της μπαλάντας και έχει έντονο συναισθηματικό φορτίο ενώ είναι φανερό ότι παρά την επιλογή του mid-tempo, όταν ‘θρασάρουν’ τους πηγαίνει περισσότερο (βλ. "Out Of Sight"). Δυστυχώς γρήγορα επιστρέφουν σε πιό στακάτους και αργούς ρυθμούς, κλέβοντας από το momentum που θα μπορούσε να χτιστεί. Το "Beginning Of The End" είναι ένα τέτοιο παράδειγμα όπου φαίνεται σαν να μην ξέρουν που να πάνε με το κομμάτι. Τα drums στο "Balance Of Time" δημιουργούν αισιοδοξία για ένα σφυροκόπημα το οποίο ναι μεν ακολουθεί κλείνοντας το μάτι στους ‘παλιούς’ Evile αλλά φαίνεται να προσπαθεί πολύ και να χάνεται κάπου στη πορεία.

Και τελικά τί μας μένει από τους Evile; Μια μπάντα που μάλλον δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος όλων των προσδοκιών που γέννησε με το ντεμπούτο της το μακρινό 2007 και που προσπαθεί να ξαναβρεί τον εαυτό της, να αναγεννηθεί με ένα νέο ύφος που όμως δεν είμαι σίγουρος ότι της ταιριάζει. Είναι καταδικασμένοι να παίζουν γρήγορο thrash με 80s αισθητική και στη θέση τους θα έπαιζα τα δυνατά μου χαρτιά. Αλλά από την άλλη αξίζουν κάποιον σεβασμό και credit που δοκιμάζουν νέα πράγματα, ρισκάρουν και εν τέλει βγάζουν κάτι που εκφράζει αυτούς περισσότερο και οχι το τί θέλουν οι οπαδοί να ακούσουν.