Esben And The Witch

Χρειάζονται γενναίες δόσεις άγνοιας κινδύνου για να μετράς δεκαπέντε χρόνια παρουσίας στο μουσικό κόσμο και να αρνείσαι να σταματήσεις να πειραματίζεσαι με το ύφος σου. Σε σύγκριση με τις απαιτήσεις του εμπορικού χώρου, ο βαθμός ελευθερίας που προσφέρει το underground είναι αναμφισβήτητος. Ακόμα κι εκεί ωστόσο, είναι χαρακτηριστικά εύκολο να βρεθούν παραδείγματα από καλλιτέχνες και σχήματα που έχουν κατασταλάξει/βολευτεί/συμβιβαστεί/πες το όπως θέλεις σε ένα στυλ, και δεν επιχειρούν να βγουν από τη ζώνη ασφαλείας τους ούτε ελάχιστα.

Οι Esben And The Witch από τις ημέρες του "Violet Cries" μέχρι σήμερα έχουν βάλει τόσα διαφορετικά χρώματα στην παλέτα τους, που όποια βιαστική απόπειρα κατηγοριοποίησης μπορεί να χάσει το στόχο οριακά πριν ξεκινήσει. Η indie αισθητική των πρώτων βημάτων σταδιακά σκλήρυνε. Η κορύφωση στο "Nowhere" είναι εκκωφαντική. Οι ονειρικές ερμηνείες στέκονται πάντα ως σημείο αναφοράς δίπλα στις οργανικές παραγωγές και τον βρετανικό αέρα. Κόντρα σε κάθε λογική, η έκτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία κοιτάζει στην αντίθετη κατεύθυνση από τον προκάτοχό της.

Ο όγκος λάμπει δια της απουσίας του. Η ατμόσφαιρα παραμένει σκοτεινή, όχι όμως με τον ίδιο τόνο. Ίσως είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που ισχύει η θεωρία των δύο άκρων, και μετά τα heavy τσιτώματα η ηρεμία ήρθε φυσικά. Ίσως η πιο μελωδική προσέγγιση απεικονίζει απλά το πού βρίσκεται η τριάδα στο εδώ και το τώρα. Σε κάθε περίπτωση, τα εισαγωγικά "The Well" και "In Ecstasy" σε εννιά σκάρτα λεπτά φτιάχνουν μία αντιπροσωπευτική εικόνα. Ταχύτητες κι εντάσεις κάτω του μετρίου. Μικρόφωνο στο κέντρο ενός θαμπού κάδρου, χωρίς πόζες ή φωτογραφικά χαμόγελα.

Αν ήταν απολύτως απαραίτητο να γίνει παραλληλισμός με κάποια δουλειά από το παρελθόν του συγκροτήματος, ο πιο προφανής μάλλον θα ήταν με το "We Melted The Wax, Now We Can See" (αν σου έχει ξεφύγει η διασκευή στο "Planet Caravan", κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και χάσου υπεύθυνα). Καθαρά και μόνο λόγω της απολύτως ήπιας, ημιακουστικής λογικής. Αντίστοιχα, αν έλεγες ότι μετά από καιρό ακούς στο νέο υλικό κάτι από το πρώτο μισό της περασμένης δεκαετίας, πιθανότατα δεν θα είχες άδικο. Το "True Mirror" θα μπορούσε πρακτικά άκοπα να σταθεί στο "A New Nature".

Η πρόταση του "Hold Sacred" είναι πανέμορφη με έναν σχεδόν στριφνό τρόπο. Οι ερμηνείες της Rachel Davies έχουν τη δύναμη να τραβήξουν ακόμα και περαστικούς. Η βαθιά εσωτερικότητα που εκπέμπουν τα κομμάτια δεδομένα θα ξενίσουν όσους ήλπιζαν σε πιασάρικες γραμμές ή εκείνους που μπήκαν περιμένοντας εναλλαγές στις δυναμικές. Δεν είναι ένας δίσκος που θα μπορεί να παίξει εύκολα ξανά και ξανά, γιατί πολύ απλά τα συναισθήματα που κουβαλάει δεν είναι ανάλαφρα. Με τις κατάλληλες συνθήκες ωστόσο, μπορεί να στείλει ένα κατάμεστο venue να κοιτάζει αποσβολωμένο.