EF

Οι Σουηδοί EF κλείνουν τα είκοσι του χρόνου, κι όμως παραμένουν εν πολλοίς στη σκιά των μεγάλων του είδους, αν και γεννήθηκαν μέσα στην ίδια χρονική συγκυρία. Ακόμη και οι αναφορές στο μέχρι τώρα έργο τους είναι μάλλον περιορισμένες (με τα πιο προσεκτικά ανάμεσά σας να θυμούνται κάποια περάσματα στις post-rock ανασκοπήσεις του 2010 και 2013), τουλάχιστον σε σχέση με συγκροτήματα όπως οι Mogwai, Explosions in the Sky, Sigur Ros, Godspeed You!Black Emperor, κοκ, που αποτελούν μεταξύ άλλων την ισχυρή εμπροσθοφυλακή του είδους. Ωστόσο, με τη δισκογραφική τους επιστροφή ύστερα από το split που κυκλοφόρησαν το 2016 με τους Tiny Fingers, υπό τον τίτλο "V​ā​yu", φαίνεται να έχουν κεντρίσει τα βλέμματα, και να βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια ως εκείνο το πολλά υποσχόμενο συγκρότημα που έζησε τις χρυσές εποχές του post-rock.

Το νέο τους πόνημα με τον εκκεντρικό του τίτλο είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που η πανδημία λειτούργησε ευεργετικά. Η ζωή προχώρησε, τα δεδομένα άλλαξαν, η μουσική μπήκε σε δεύτερη μοίρα, και χρειαζόταν η ακινησία του lockdown για να ξαναπάρει μπρος η μηχανή των EF. Τα απροσδιόριστα σχήματα ιδεών που είχαν συλλεχθεί ως τότε άρχισαν να μπαίνουν σε μία σειρά, και δημιούργησαν τη συνολική εικόνα ενός ολοκαίνουργιου δίσκου. Αναμενόμενα, το νήμα ξαναπιάνεται από εκεί που το άφησαν, με τα έξι χρόνια που μεσολάβησαν να μην γίνονται αισθητά.

Υπάρχουν σαφείς διαφοροποιήσεις σε συγκεκριμένα σημεία, βέβαια, διαφοροποιήσεις που οδηγούν σε κλασικές εγγυήσεις ότι ο νέος δίσκος στέκεται ως ένα «επιστέγασμα του παρελθόντος, με το συγκρότημα παράλληλα να έχει το βλέμμα προς το μέλλον». Πράγματι, το "We Salute You…" ακούγεται ως μία φυσική συνέχεια της μέχρι τώρα πορείας των Σουηδών, με την ατμόσφαιρα και τη λυρικότητα να αποτελούν και πάλι συνθετικούς άξονες. Τα όργανα δεν ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, και αλληλεπιδρούν αρμονικά, με καλά υπολογισμένες εναλλαγές και ήπιες εντάσεις. Οι δε ορχηστρικές προσθήκες, και κυρίως τα πνευστά με μπροστάρισσα την τρομπέτα είναι εκεί για να αναβαθμίσουν το συνολικό αποτέλεσμα, και να φέρουν μία αύρα παιδικών αναμνήσεων και λησμονημένων καλοκαιριών στην επιφάνεια.

Οι EF, αν και ανάλαφροι και νοσταλγικοί, είχαν ανέκαθεν και μερικές πιο βαριές στιγμές, με αυξημένη παραμόρφωση και εντονότερα χτυπήματα, ή κάποια απότομη μινόρε στροφή. Αυτή τη φορά, όμως, στα δύο δεκάλεπτα έπη που κλέβουν τις εντυπώσεις, το "Hymn of…" και το περιπετειώδες "Chambers", κάνουν την υπέρβαση και γέρνουν προς το post-metal. Οι κραυγές πνιγμένες σε βρώμικα ακόρντα και περικυκλωμένες από μία αεικίνητη τρομπέτα, φέρνουν μία πολύ αναγκαία τραχύτητα, μιας και τα καθαρά φωνητικά είναι τόσο απαλά και μεταξένια, που γλιστρούν από πάνω σου πριν προλάβουν να σε ζεστάνουν. Αφήνοντας στην άκρη, όμως, το «κόλπο» των βρώμικων φωνητικών, το κρυφό διαμάντι του δίσκου μοιάζει να είναι το "Apricity", στο οποίο ξεδιπλώνεται όλη η τέχνη και η μαεστρία των Σουηδών, με μελωδικά παιχνιδίσματα, εξαιρετικά γυναικεία φωνητικά, αλλά και πιο ισορροπημένη αίσθηση των παύσεων και καλύτερη χρήση της ορχήστρας.

Στα περίπου σαράντα πέντε λεπτά του δίσκου, οι όμορφες στιγμές που σαγηνεύουν είναι διάσπαρτες, και αρκετές για να εγγυηθούν ότι το "We Salute You…" είναι ένα αξιόλογο άλμπουμ. Οι EF έχουν αρκετή χρυσόσκονη ώστε η μουσική τους να αγγίζει τις καρδιές των ακροατών, και να τους φέρνει ακόμη και πιστούς οπαδούς. Η αίσθηση, όμως, ότι το ελεγειακό post-rock τους δεν καταφέρνει να ραγίσει ένα τσόφλι από αυγό αφήνει μία γλυκόπικρη επίγευση. Κι αυτό διότι στην πραγματικότητα τα κάνουν όλα σωστά, έχουν τόσο το περιτύλιγμα όσο και την ουσία, όμως στο τέλος του ζυγίσματος, η μουσική τους είναι πολύ διακριτική για να γίνει διαπεραστική. Μοιάζει με τα ακροδάχτυλα ενός μωρού: τρυφερή, ζεστή, και αγαπησιάρικη, μπορεί ακόμη και να σε συγκινήσει σε μία ευάλωτη στιγμή, όμως παραείναι λεία και αδύναμη για να αφήσει ένα ισχυρό αποτύπωμα.

YouTube Stream
Bandcamp