Ditz

Η ιστορία αυτή ξεκινά το 2016, όταν το συγκρότημα σχηματίστηκε στο Brighton. Από την αρχή της, οι DITZ ξεχώρισαν για την ωμή ενέργεια των live εμφανίσεών τους, ενώ με το ντεμπούτο τους, που κυκλοφόρησε το 2022, συζητήθηκαν αρκετά αφού έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση στους μουσικόφιλους κύκλους. Τρία χρόνια μετά λοιπόν επιστρέφουν με το δεύτερο άλμπουμ τους, “Never Exhale”. Και αν κάτι είναι σαφές, από την πρώτη κιόλας ακρόαση, είναι πως οι DITZ δεν φοβούνται να βουτήξουν βαθιά στις επιρροές τους, αντλώντας στοιχεία από τη σύγχρονη post-punk και noise rock σκηνή, αλλά και από τους μεγάλους πρωτοπόρους του παρελθόντος και του παρόντος όπως οι Shellac, οι Jesus Lizard και οι Metz.

Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος γεμάτος ενέργεια, επιθετικότητα και θορυβώδεις πειραματισμούς που, όμως, σε ορισμένες τουλάχιστον στιγμές, σου δημιουργεί την αίσθηση πως βρίσκεται κάτω από την βαριά σκιά των IDLES. Σε αυτό το πλαίσιο, η νέα τους κυκλοφορία τους βρίσκει, από τη μία, να πραγματοποιούν άλματα από άποψη τραγουδοποιίας και ενορχήστρωσης, αλλά, από την άλλη, να κάνουν βήματα πίσω όσον αφορά την προσωπική τους ηχητική ταυτότητα.

Όπως και να έχει, από την αρχή του άλμπουμ με το "Taxi Man", γίνεται σαφές πως μιλάμε για μια εξαιρετική δουλειά αφού το συγκρότημα μέσα σε 4 λεπτά καταφέρνει να χωρέσει όλη την ουσία της Τέχνης του, χαρίζοντας μας, παράλληλα, ένα από τα πιο “κολλητικά” alt rock κομμάτια της χρονιάς. Όμως, η συνέχεια με το υποβλητικό "Space/ Smile" φανερώνει μια διαφορετική κι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα πλευρά του σχήματος το οποίο πετυχαίνει να δημιουργήσει κλειστοφοβικές και θορυβώδεις ατμόσφαιρες, ικανές να ντύσουν τους εφιάλτες μας. Κι όσο το άλμπουμ προχωρά, κομμάτια όπως το "Senor Siniestro" και το "Four" ξεδιπλώνουν την ικανότητα των DITZ να χειρίζονται τις δυναμικές, χαρίζοντας μας απρόβλεπτα ρυθμικά ξεσπάσματα, απρόβλεπτες αλλαγές, και εκκωφαντικά κρεσέντα. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτά τα τραγούδια, η σκιά άλλων μεγάλων σχημάτων (δεν χρειάζεται να ξαναλέμε ονόματα) πλανάται πάνω από τις συνθέσεις, δημιουργώντας σου μονίμως την αίσθηση πως κάπου το έχεις ξανακούσει όλο αυτό. Δηλαδή, ώρες- ώρες, ακόμη και η εκφορά των λέξεων από τον  Cal Francis σου φέρνει στο μυαλό τον Joe Talbot.

Όμως, το συγκρότημα φαίνεται να βρίσκει τον βηματισμό του στο δεύτερο μισό του δίσκου. Το "God on a Speed Dial" ξεχωρίζει με την – οριακά industrial - προσέγγιση του, δημιουργώντας ένα αίσθημα αποξένωσης που θυμίζει τους Swans, ενώ το "Smells Like Something Died in Here" καταφέρνει με μοναδικό τρόπο να ισορροπήσει ανάμεσα στο θόρυβο και την αρμονία, ανάμεσα στο sludge και το punk. Και είναι αυτά τα κομμάτια στα οποία οι DITZ διαπρέπουν, κάνοντας πιο ευδιάκριτη την ηχητική τους σφραγίδα και επαναφέροντας στην επιφάνεια το θράσος τους να υπερβαίνουν τις όποιες ηχητικές νόρμες που, στην τελική, αποτέλεσε και τον βασικό λόγο που λατρέψαμε το ντεμπούτο τους. Και κάπως έτσι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οι DITZ στο δεύτερο άλμπουμ τους βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι μεταξύ του που βρίσκονταν και του που πάνε.

Αν όμως κάτι δεν χωρά αμφιβολία, είναι ότι το “Never Exhale” είναι ένα πραγματικά αξιόλογο άλμπουμ που απλώς βρίσκει τους Βρετανούς σε μια διαδικασία μετάβασης. Όταν καταφέρνουν και ξεπερνούν τις επιρροές τους, το αποτέλεσμα είναι απολύτως καθηλωτικό. Όταν όμως αποπειρώνται να βρουν μεγαλύτερη απήχηση ακολουθώντας τις φόρμες άλλων πιο καταξιωμένων σχημάτων μοιάζουν να χάνονται μέσα στη θάλασσα της σύγχρονης post-punk ομοιομορφίας. Παρ' όλα αυτά, τα κομμάτια παραμένουν άκρως εθιστικά ενώ το ταλέντο και το πάθος τους δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πατήσουν λίγο πιο γερά στα πόδια τους και να κάνουν το άλμα προς τα εμπρός, βασιζόμενοι μόνο στις δικές τους δυνάμεις. Όταν θα το τολμήσουν, είναι βέβαιο πως θα ξεχωρίσουν ως μια από τις πιο ξεχωριστές φωνές της εποχής μας.