Dying Wish

Στον μουσικό κόσμο, και κυρίως στην εμπορική πλευρά του, υπάρχει ο άτυπος νόμος του minute to win it. Σύμφωνα με αυτόν, ένα τραγούδι έχει αυστηρά εξήντα δευτερόλεπτα για να κερδίσει κάποιο ανυποψίαστο ακροατή· είτε μιλάμε για κάποιο hook, είτε για το ρεφραίν του, είτε για μία πρόωρη κορύφωση, κάτι πρέπει να υπάρχει. Το άνοιγμα του δεύτερου δίσκου των Dying Wish παίρνει αυτόν τον κανόνα, του ρίχνει δύο ξανάστροφες και τον πετάει χαμογελώντας από τα βράχια. Μισό λεπτό από το ομώνυμο άσμα είναι υπέρ-αρκετό για να φτάσει το μήνυμα ως την τελευταία γραμμή.

Τα κοψίματα είναι ικανά να ξεκινήσουν moshing κύματα από το πουθενά. Τα ουρλιαχτά βγάζουν αγνή οργή. Οι δίκασες αφήνουν μία τέλεια μεταλλική γεύση πάνω από τη hardcore καρδιά του συνόλου. Η παραγωγή παίζει τόσο τσίτα που ίσως βάλει δύσκολα σε ορθόδοξους και βετεράνους του ύφους, όχι όμως αρκετά για να αποπροσανατολίσει. Η πεντάδα από το Πόρτλαντ ξέρει από σωστούς τρόπους κι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Η ένταση χαλαρώνει μόνο για ανάσες. Τα σπασίματα παρασέρνουν τα πάντα. Οι διάρκειες, με εξαίρεση το ρίξιμο της αυλαίας, μένουν αυστηρά κάτω από το όριο των τεσσάρων λεπτών.

Ακόμα και στις στιγμές που η Emma Boster καθαρίζει τα φωνητικά της, το υλικό δεν κλειδώνει ποτέ στα στάνταρ που θα ήθελε μία πολυεθνική για να το πλασάρει με νοσταλγικό γαρνίρισμα στο κοινό που δύο δεκαετίες πίσω ανέπνεε metalcore ή στο μικρό νέο λαό που ανακάλυψε τη φάση με τους Turnstile. Σε ένα παράλληλο σύμπαν που οι γέφυρες των "Watch My Promise Die" και "Starved" αρκούν για να ισορροπήσουν την επιθετικότητα των συνθέσεων, τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά. Στο εδώ και το τώρα, το αποτέλεσμα είναι φραγμένο και φωνάζει για υψωμένες γροθιές, ιδρώτα και μάτια που γυαλίζουν.

Το "Symptoms Of Survival" κυλάει σαν ένας καταιγισμός έντεκα χτυπημάτων σε καθετί αρνητικό και προβληματικό, από το πιο προσωπικό μέχρι το πιο κοινωνικά ευρύ. Οι αλήθειες του δεν είναι εύκολες, και σε περιπτώσεις ούτε καν ολοκληρωμένες. Δεν θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικά. Η φορτισμένη ηρεμία του "Paved In Sorrow" ξεχειλίζει ειλικρίνεια. Ο φόρος τιμής στους At The Gates με το "Kiss Of Judas", πακέτο με το απόλυτο 'bitch!' της χρονιάς, δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Η αλλαγή από χάος σε μελωδία στα "Torn From Your Silhouette" και "Lost In The Fall" σκάει σαν τέλειο σβήσιμο σε μαύρο.