Doedsmaghird

«To concept των DMH ξεκίνησε ως μια ιδέα. Με τους DHG κυκλοφορήσαμε το EP μας "Satanic Art" το 1997 και μετά το "666 International" το 1999. Έτσι, οι DMH επικεντρώνονται στη χρονιά 1998. Πως θα μπορούσε μια υποθετική κυκλοφορία να ακουγόταν αν είχε ποτέ υπάρξει αυτή στο 1998».

Τάδε έφη Vicotnik στην περσινή μας εκτενή συνέντευξη με αφορμή το "Black Medium Current", τη θριαμβευτική δισκογραφική επιστροφή των Dodheimsgard, και φυσικά, τον κορυφαίο δίσκο του 2023 σύμφωνα με τη συντακτική μας ομάδα. Πώς προσεγγίζεις λοιπόν το alter-ego όχι απλώς μιας ριζοσπαστικής μπάντας, αλλά και μιας πρόσφατης, εντυπωσιακής σε σύλληψη και εκτέλεση κυκλοφορίας; Αφήνοντάς το να έρθει σε εσένα.

Το "Omniverse Consciousness", όπως μου εξήγησε ο μουσικός, δημιουργήθηκε παράλληλα με το "Black Medium Current", με πολύ διαφορετική μέθοδο, λειτουργώντας ως η αντανάκλασή του. Υπό μια έννοια, ο μουσικός, σε συνεργασία με τον Camille Giraudeau (Dreams Of The Drowned, Void, Stagnant Waters - ακούνε οι συνταξιδιώτες του Underground Express;), επιχείρησε να απαντήσει σε ένα υποθετικό ερώτημα, το οποίο όπως αντιλαμβάνομαι τον απασχολούσε υπαρξιακά όσο εξερευνούσε νέους ορίζοντες από το "A Umbra Omega" και έπειτα. Στο συλλογικό υποσυνείδητο, το "666 International", δικαίως θεωρείται ως ένα από τα πιο ριζοσπαστικά και καινοτόμα έργα του ακραίου ήχου, ένα από τα σπουδαιότερα metal άλμπουμ όλων των εποχών. Ένας δίσκος, που έδειξε το μέλλον σε ένα ολόκληρο ιδίωμα, μια δημιουργία που συντροφεύει τον Vicotnik στα όρια του μυθικού.

Ο τύπος, ως καλλιτέχνης με ισχυρή θέληση και βαθιά επίγνωση των καλλιτεχνικών του ορίων, επιχείρησε να δημιουργήσει ένα πολυσύμπαν, μια παράλληλης πραγματικότητα, εκεί όπου η πορεία του προς το μέλλον (Dodheimsgard) αντιστρέφεται ως μια επιστροφή στο παρελθόν (Doedsmaghird). Από αυτή την άποψη, σεβόμενος την πορεία των DHG όπως την αντιλαμβάνομαι, αφουγκράζομαι την «ανάγκη» για την κυκλοφορία του "Omniverse Consciousness" υπό ένα διαφορετικό όνομα. Είναι όμως τα 50 λεπτά μουσικής που μας προσφέρει η μπάντα, τίποτα περισσότερο από ένα τερτίπι και ένα γεύμα ικανό να χορτάσει και τον πιο πεινασμένο οπαδό;

Οι Doedsmaghird είναι ωμοί, πιο ακραίοι ηχητικά, ριζωμένοι στα ‘90s, αλλά με την εμπειρία 20 επιπλέον ετών έκτοτε. Το "Omniverse Consciousness" ηχεί ως ένα αυθάδες, σκληροπυρηνικό και υπερβατικό μηχανιστικό black metal έργο, ένα πυρετώδες αριστούργημα όλων όσων ήταν και είναι οι Dodheimsgard, παραδομένα όμως στην πιο αταβιστική τους εκδοχή. Τα εννιά κομμάτια που απαρτίζουν το δίσκο, πέρα από την σύνδεσή τους με το άλλο, που είναι το φάντασμα «της παρέμβασης του Shiva», της "Paramount Empire", της «ιοντικής καταιγίδας», του «συμπτώματος», παρουσιάζουν και μια εσωτερική συνοχή. Μέχρι το φινάλε του με το κολοσσιαίο "Adrift Into Collapse", το "Omniverse Consciousness" έχει επιστρέψει στο παρόν της τωρινής διάστασης, με ένα σχεδόν συμφωνικό, εκσταντικό εξώδιο μουσικό χωρίο συμφωνικής αύρας. Αν δε, το πιανάκι δεν σου κάνει συνειρμούς στο φινάλε, προσπέρασε άφοβα.

Όπως όλα τα μεγάλα avant-garde έργα, έτσι και το "Omniverse Consciousness" αναζητεί ένα νόημα που υπερβαίνει τα επιμέρους. Είναι πιο άγουρο, πιο ζωντανό και παθιασμένο, σχεδόν μονόπρακτο, έχει σεισμικές εναλλαγές και ακραία ξεσπάσματα. Μες την, αδιαμφισβήτητη αυτοαναφορικότητά του, επιτυγχάνει μια εξωστρέφεια που επιτρέπει στις ηχητικές του ακροβασίες να θριαμβεύσουν. Η έναρξη με το οκτάλεπτο "Heart Of Hell" είναι περιπετειώδης, επαναφέροντας στο προσκήνιο τα ηλεκτρονικά/industrial στοιχεία που αναμενόμενα θα εντείνονταν σε αυτό το project. Η συνέχεια με το "Sparker Inn Apne Doper", είναι κοσμικά μεγαλειώδης, συνδέοντας άμεσα 1999 με 2015, παραδωμένη σε ένα εκπληκτικό κρεσέντο. Το τρίλεπτο "Then, To Darkness Return", θα μείνει στη συνείδηση ως μια από τις κορυφαίες συνθέσεις του Vicotnik.

Ο πειραματικός χαρακτήρας του "Omniverse Consciousness" αντισταθμίζεται από μια αίσθηση οικειότητας, πλανεύτρα και πανταχού παρούσα. Είναι όμως η ίδια οικειότητα, που επιτρέπει σε ένα δαιδαλώδες και συνειρμικό έργο, να αποκτά βαθύτερη συνοχή. Στο "Endless Distance", που θυμίζει έντονα τα κομμάτια του "Black Medium Current" αν παίζονταν από τη σύνθεση του "Satanic Art" EP, οι DMH δανείζονται από τους εαυτούς τους, σε έναν φόρο τιμής που σκορπά κάθε σενάριο περί επιτήδευσης. Το γράμμα αγάπης που είναι το σχήμα των Doedsmaghird, στις υποσημειώσεις του κρύβει μια αδιαφιλονίκητη αλήθεια. Το avant-garde του ακραίου ήχου στις αλλαγές του αιώνα, επιστρέφει στο παρόν, ως ένας άχρονος περιπλανώμενος ταξιδιώτης που αναζητά απαντήσεις στο ασυνείδητο. Αφέσου στην μαγεία του "Death Of Time", και θα δεις όλα τα εναλλακτικά δημιουργικά σύμπαντα αυτού του καλλιτέχνη να συνυπάρχουν σε ένα αμάλγαμα.

Θεωρώ βέβαιο πως το "Omniverse Consciousness" δεν θα έχει τον αντίκτυπο ούτε το αποτύπωμα της «αδελφικής» του κυκλοφορίας. Είναι το «διονυσιακό» στοιχείο, κόντρα στο καλαίσθητο «απολλώνιο» που ήταν το "Black Medium Current". Είναι ένα καπρίτσιο μιας ιδιοφυίας που της επιτρέπει να ηχεί απελευθερωμένη από τα δεσμά με τα οποία η ίδια οριοθετεί τον εαυτό της. Είναι όμως και η πλήρης εικόνα μιας δημιουργικής εποχής στην κόλαση για τον Vicotnik. Όλα εδώ απατούν, όπως και η γαλήνη του εξωφύλλου. Όλα είναι ένα όνειρο, φαινομενικά ασύνδετο και παράλογο, το οποίο όμως ψιθυρίζει, όπως ο καλλιτεχνικός του πρόγονος πριν από 30 σχεδόν χρόνια, το τραγούδι μιας παρούσας τάξης που γεννιέται από τον συναισθηματικό κυκεώνα του παρελθόντος. Είναι ένας ακόμη θρίαμβος. Επιστροφή στο παρελθόν, για το εναλλακτικό παρόν που είχε ήδη προοικονομηθεί.

In the traces of reality
he returned with the knowledge of
his present being
and what reality brought in the
absence of common sense

Bandcamp