Daron Malakian And Scars On Broadway

Οι Scars του Malakian έχουν καθίσει πολύ καιρό στην ησυχία τους. Σε αντίθεση με το τι μπορεί να ζητούσε κανείς από την προσωπική πορεία του ταλαντούχου τραγουδοποιού, ποτέ δε δούλεψαν σαν ξερό υποκατάστατο των System. Ούτε η δισκογραφία του Serj ήταν αυτό άλλωστε. Έτσι η δημιουργικότητά τους έλειψε τα χρόνια αυτά από τη μουσική μας. Το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ, ήταν εξαιρετικό γιατί είχε τα κομμάτια, όχι το όνομα. Το δεύτερο "Dictator" κατάφερε να κρατηθεί από τα σημεία του που ξεχώρισαν αλλά και επειδή είχε το όνομα. Πλέον μπαίνει στο τραπέζι η τρίτη κυκλοφορία μέσα σε αυτά τα δεκαεπτά χρόνια.

Εν μέσω σημαντικής ενεργοποίησης του μεγαλύτερου συγκροτήματος της γενιάς μου, με κανονικές περιοδείες που ελπίζουμε να τους φέρουν και στην από ‘δω πλευρά του Ατλαντικού, έρχεται το "Addicted To The Violence". Τί περιμέναμε από αυτό; Δυνατά punk-ο-ριφ, τις χαρακτηριστικές φωνητικές γραμμές του Daron, ρεφρέν που κολλάνε κι εκπλήξεις εδώ κι εκεί που θα δώσουν μερικά ουάου. Τί δεν περιμέναμε; Τον Serj, κι ως εκ τούτου ένα System, που απλά δε θα ‘ναι System.

Ο δίσκος ξεκινάει με δυο γρήγορα κομμάτια απλών δομών που προσπαθούν να στηριχτούν σε λίγες, καλές ιδέες. Το έχει ξανακάνει αυτό ο Daron. Πολλές φορές. Εδώ στο πρώτο "Killing Spree" λειτουργεί, με μόνο παράπονο μάλλον ότι είναι επίπεδες οι φωνητικές γραμμές. Αλλά είναι ωραία και ξεσηκωτικά τα ριφ, καλογραμμένο το ρεφρέν και έχει κι αλλαγή που τα σπάει λίγο. Το "Satan Hussein" ταιριάζει πολύ στις πριν το 2010 δουλειές του. Κάπου ανάμεσα στο πρώτο Scars και το τελευταίο System. Δε θέλω να ακουστώ παρελθοντολάγνος αλλά του λείπει δεύτερος τραγουδιστής που θα δώσει μελωδικές φωνές με βάθος και άγγιγμα στο κομμάτι.. Με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Το ένα από τα δυο, τρία highlight του δίσκου είναι το "Done Me Wrong". Έχουν ενδιαφέρον οι λίγο από thrash κιθάρες σε συνδυασμό με τα πλήκτρα που αφήνουν μια 70s prog επίγευση. Καλό, ή αρκετά καλύτερο ώστε να φαίνεται καλό. Το δεύτερο τέτοιο πρέπει να είναι το "The Shame Game". Ο συνθέτης πάει πίσω τουλάχιστον τριάντα χρόνια σε αισθητική, στην εποχή που έκανε κουμάντο ο Cobain κι οι φίλοι του. Με μια σκοτεινή μελαγχολία που όποτε την επιστράτευσε στο songwriting του ο Malakian έκανε παπάδες. Αυτό σίγουρα είναι καλό, αλλά για να φτάσει τους παπάδες δεν αρκεί μόνο ο Daron. Με την καμία.

Πάντως η μπάντα που έχει στήσει είναι δυνατή. Σε κάνει ας πούμε να σταθείς στο πολύ ωραίο μπάσο, κι όχι μόνο, που έχει ο δίσκος. Ο Babayan έχει κάνει πολύ solid δουλειά και για να γίνει μάλιστα ακόμα πιο μεγάλο αυτό, το επόμενο "Destroy The Power", ξεκινάει με εθιστική μπασογραμμή που δουλεύει to the point. Εκτός όμως από τη γραμμή αυτή και ένα γύρισμα με ανατολίτικη υφή κάπου παρακάτω, γενικά είναι μάλλον υπερβολικά flat τούτο.

Συνέχεια με thrash μπασίματα, στα όρια του "Kill Em All", τυπικές punk δομές που περιμένουμε από Scars, κάποια ωραία ριφ εδώ κι εκεί και λίγη country. Αλλά, δυστυχώς, εν γένει λίγο μονότονα κομμάτια που δεν ενθουσιάζουν, ή που τους λείπει ένας ερμηνευτής που θα τα ανέβαζε κατακόρυφα επίπεδο - βλέπε εδώ το "Watch That Girl" που είχε σοβαρές δυνατότητες.

Έτσι κυλάει το άλμπουμ μέχρι να φτάσουμε στο τελευταίο, και τρίτο highlight. Το ομώνυμο τραγούδι. Κατεβασμένο tempo, σε αργό ρυθμό, με μια εγκλωβιστική μαυρίλα που απλώνεται και αυτά τα πλήκτρα που είδαμε και νωρίτερα να δίνουν επιπλέον πόντους στο αποτέλεσμα. Έχει και τον Tobias Forge να κρύβεται κάπου εκεί πίσω στις γωνιές. Ή όχι και τόσο πίσω. Ναι, ωραίο.

Από τη μία δεν έχει νόημα να βλέπουμε ένα άλμπουμ των Scars υπό το πρίσμα των System. Δεν είναι System. Από την άλλη όμως το "Addicted To The Violence" φωνάζει ότι του λείπει ο Serj. Πιστεύω βαθιά ότι αυτό το άλμπουμ αν έβγαινε από άλλο, συγκεκριμένο άλλο, γκρουπ με τα φίλτρα από τα οποία θα περνούσε αναπόφευκτα και τις ερμηνείες που θα κέρδιζε, έχει το songwriting και τις ιδέες για να ήταν σημαντικά καλύτερο. Έτσι όπως έχει τώρα όμως, δεν είναι.