Darkest Era

Τρίτος και τρομερός δίσκος για τους Darkest Era. Την προσοχή σας παρακαλώ, σ’ αυτό το κομψοτέχνημα του συναισθηματικού doom metal ήχου που τόσο αγγίζει τις καρδιές μας. Σκάβοντας στα λαγούμια του Rocking.gr βρήκα μια κριτική στο EP τους, "The Journey Through Damnation", πίσω στο μακρινό 2008, την πρώτη δηλαδή κυκλοφορία τους. Υποθέτω ότι η αφορμή για την κριτική σε μια τόσο άσημη τότε μπάντα ήταν η εμφάνισή της στο Up The Hammers τον Μάρτη του 2009, κάπου χαμηλά σε ένα billing το οποίο κορυφωνόταν με τους Titan Force.

Από τότε έχει πέσει πολύ ατσάλι στο αμόνι… 13 χρόνια μετά οι Darkest Era είναι ακόμα εδώ. Το πρώτο τους full-length το 2011, "The Last Caress Of Light", τους έβαλε δυνατά στον μουσικό μας χάρτη, ωστόσο ο ήχος τους ήταν αρκετά άγουρος - και σίγουρα πολύ πιο κλασικομεταλλικός σε σύγκριση με τη συνέχεια. Το "Severance" του 2014 ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά, έβαλαν στο προσκήνιο μια εξαιρετική doom metal θλίψη και απόγνωση βγαλμένη από αγνή βορειοϊρλανδική καρδιά.

Μετά από δισκογραφική σιγή κάμποσων χρόνων, ο ερχομός του φετινού "Wither On The Vine" είναι συγκλονιστικός. Μιλάμε για τέτοιο ποιοτικό άλμα που, ενώ οι δεσμοί με το παρελθόν τους είναι πολύ εμφανείς στη μουσική τους, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως έγιναν αγνώριστοι! Λίγοι metal δίσκοι έχουν τόσο αγνό συναίσθημα, ταυτόχρονα αναμειγνύοντας την μελαγχολία, τον πόνο και το επικό feeling σε ένα ταξίδι που περνάει από χίλια κύματα για να καταλήξει στην ομώνυμη κομματάρα, η οποία και φέρνει την κάθαρση. Δύο είναι τα εξαιρετικά στοιχεία του δίσκου, τα οποία και τον απογειώνουν στα έγκατα του οξύμωρου αυτού. Από τη μία μεριά, οι μελωδίες στις κιθάρες των Ade Mulgrew και Sarah Wieghell είναι όλες υπέροχες σε βαθμό αξιοθαύμαστο. Από την άλλη, η εξέλιξη στη φωνή του Krum είναι εξωπραγματική, δείχνοντας πάντα την αγάπη του στους Primordial, μα και προσθέτοντας μια ολοκαίνουργια και κυρίαρχη επιρροή, αυτή του Ray Alder των Fates Warning.

Ο δίσκος ξεκινάει σκοτεινός με τον Krum να δείχνει από την αρχή ότι θα είναι καθηλωτικός, τραγουδώντας "one thousand years of night, winds howling a song of woe, fates collide"... Όσο προχωράει το άλμπουμ, τόσο αγριεύουν τα πράγματα. Στο ταξίδι αυτό θα βρει κανείς μέχρι Dickinson-ικά oh oh (στο "A Path Made Of Roots"), μελαγχολία ala-Warning, άγριο drumming στα όρια του black metal και folk στιγμές… Στην πορεία - και συγκεκριμένα στο δεύτερο μισό του - ο δίσκος αποκτάει κάργα epic metal συναίσθημα. Η στροφή γίνεται ακριβώς απάνω στην κορύφωση του δίσκου, την οποία εντοπίζουμε στο "Tithonus" όπου εμπνέονται από τον Τιθωνό, γιό του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα, ντύνοντάς τον με μελωδίες που θα έβρισκε κανείς στο "A Pleasant Shade Of Grey". Εκεί ακριβώς μπαίνει το "The Collapse" με τις επικές ανατριχίλες του (" Oh Starless night/My time has come/I lay my armour down/At the feet of The One), οι οποίες οδηγούν στο "The Ashen Plague" που θα φέρει στο νου μέχρι και Atlantean Kodex. Μιλάμε για μεγαλεία τα οποία οφείλει κάθε οπαδός του αγνού doom να μνημονεύει όταν θα μιλάει για τις κορυφές της μεταλλικής δεκαετίας που διανύουμε.

Bandcamp