Katatonia, Sirenia, Sorrowfull Angels, Daylight Misery σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 10-11/04/10

Η ώρα είναι μόλις 18:30 και καταφθάνω στο συναυλιακό χώρο του Gagarin εντυπωσιασμένη, καθώς δεν περίμενα η προσέλευση του κόσμου να είναι τόσο μεγάλη από τις απογευματινές ώρες. Οπαδοί διαφόρων ηλικιών περίμεναν με ανυπομονησία να ανοίξουν οι πόρτες για να τρέξουν να πιάσουν τη θέση που θα τους εξασφάλιζε τη μεγαλύτερη απόλαυση, γιατί κακά τα ψέματα έμενε κάτι παραπάνω από τέσσερις ώρες μέχρι την εμφάνιση των Katatonia.


Μετά από 20 λεπτά περίπου καθυστέρησης οι πόρτες άνοιξαν και αμέσως ανέβηκαν στη σκηνή οι δικοί μας Daylight Misery, την ώρα που ο χώρος μπροστά από τη σκηνή και ένα μέρος του εξώστη είχε ήδη γεμίσει. Η μπάντα παρουσίασε στο κοινό κομμάτια από την πρώτη δουλειά τους με τίτλο "Depressive Icons" και παρά το γεγονός ότι το συγκρότημα μετράει λίγους μήνες ζωής, μεγάλο μέρος του κόσμου γνώριζε πολλά από τα τραγούδια τους και τους υποστήριξε θερμά. Βέβαια, υπήρξαν στιγμές που η μελωδία στα πλήκτρα δεν ταίριαζε όσο θα έπρεπε με τον συνολικό ήχο, αλλά σε γενικές γραμμές οι Daylight Misery έδειξαν ότι είναι ένα δεμένο μουσικά σχήμα. Τον επίλογο της εμφάνισής τους έκαναν διασκευάζοντας το "My Girlfriend' s Girlfriend" των Type O' Negative και με τον ήχο τους υπενθύμισαν ότι μπάντες όπως οι Rotting Christ και ειδικά οι Amorphis αποτελούν τις πηγές των επιρροών τους.

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα υποδεχτήκαμε τους Sorrowful Angels. To ελληνο-πολωνικό σχήμα έδειξε να είναι από το πρώτο κιόλας κομμάτι αυτό που λέμε «στημένο», από τις κινήσεις των μελών μέχρι το γεγονός ότι είχαν βάλει έναν camera man να βιντεοσκοπήσει την εμφάνισή τους από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα κομμάτια που έπαιξαν περιλαμβάνονται στο πρώτο τους cd με τίτλο "Ship In Your Trip", το οποίο μετράει μόλις λίγους μήνες στα ράφια. Στον ήχο του γκρουπ δεν υπήρχε ούτε ένα προσωπικό στοιχείο, industrial εισαγωγές που δεν ταίριαζαν στο πλαίσιο της μουσικής τους και χάνονταν έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα ως δια μαγείας, ενώ το όλο gothic κλίμα που απέπνεαν ήταν μια ιδέα του ήχου των Paradise Lost και των 69 Eyes. Ίσως η μοναδική στιγμή που «ζωντάνεψε» ο κόσμος ήταν όταν έπαιξαν το "Mourn" των Apoptygma Berzerk. Εκείνος που ξεχώρισε αισθητά ήταν ο κιθαρίστας Dion Christodoulatos, ο οποίος εκτέλεσε ταυτόχρονα και χρέη τραγουδιστή. H εξαιρετική του φωνή και το ταλέντο του στην κιθάρα ήταν τουλάχιστον εμφανή, παρόλο που δεν αναδεικνύονται μέσω της μπάντας του.



Περασμένες 21:00 και το πανό των Sirenia κατέβηκε. Το Gagarin είχε πλέον γεμίσει. Πρέπει να είχα ποδοπατήσει καμιά εικοσαριά άτομα στην προσπάθειά μου να πλησιάσω το μπαρ, όταν μισή ώρα μετά η τετραμελής μπάντα ανέβηκε στη σκηνή και το ελληνικό κοινό την υποδέχτηκε θερμά. Διαπίστωση πρώτη. Οι τρέσες και τα extension έχουν πλήξει ακόμα και τις τραγουδίστριες του metal. Διαπίστωση δεύτερη. Τον μπασίστα τον έφαγε η μαρμάγκα. Νόμιζα ότι όλα τα μουσικά σχήματα έχουν από έναν, αλλά οι Sirenia με έβγαλαν λάθος.



Το set list λοιπόν περιλάμβανε αρχικά το "The Path To Decay", ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια τους και μια από τις επιτυχίες του τελευταίου τους δίσκου "The 13th Floor".  To symphonic / gothic σχήμα εκτέλεσε τραγούδια κυρίως από τον τελευταίο δίσκο, όπως και από "Nine Destinies And Downfall", ενώ την έκπληξη έκαναν τα κομμάτια "Meridian", "Sister Nightfall" από τον πρώτο τους δίσκο και το "Star - Crossed" από το "An Elixir For Existence".



H Ailyn αν και φαινόταν αρκετά κεφάτη δεν άρθρωσε λέξη εκτός των κομματιών και η επικοινωνία της με τον κόσμο ήταν υπό το μηδέν. Αλλά νομίζω ότι κατάλαβα το γιατί καθώς μια δυο φορές που επιχείρησε να πει καμιά λέξη παραπάνω, ακουγόταν ένα γλυκανάλατο «νιάου». Αδυνατώ να κατανοήσω την όποια επιτυχία τους, αφού ακόμα και η φωνή της περνάει απαρατήρητη, για να μην πω ότι πολλές φορές προτίμησα την ηχορύπανση. Τις δημόσιες σχέσεις είχε αναλάβει ο κιθαρίστας, ο οποίος συνεχώς χαιρετούσε και ευχαριστούσε τους fans.



Η μουσική τους είναι μια τυποποιημένη μορφή του ήχου όλων αυτών των συγκροτημάτων του είδους, όπως οι Nightwish, οι Theatre Of Tragedy και Leaves Eyes, και τίποτα παραπάνω. Επίσης, ένα πολύ μεγάλο μέρος των συνθέσεων ήταν προηχογραφημένο, ακόμα και οι κραυγές της Ailyn που ηχούσαν λες και έβγαιναν από σπηλιά, πράγμα το οποίο τους ανάγκασε να μη δείξουν σπιθαμή καλύτεροι στα μάτια μας. Αυτά τα 80 λεπτά που έπαιξαν πέρασαν άκρως βασανιστικά σαν να έπαιξαν ένα και μόνο κομμάτι. Μπάντες σαν αυτή δεν αξίζει να παίζουν τόσο πολύ, ώστε να μην κουράζονται οι ίδιοι, αλλά πρωτίστως το κοινό και μάλιστα τόσο άδικα κι ακόμα πιο ακριβά.



Η ώρα περνά και οι προετοιμασίες για την εμφάνιση των Σουηδών Katatonia έχουν ξεκινήσει. Τελευταία φορά που είχαν επισκεφθεί τη χώρα μας ήταν τον Σεπτέμβρη του 2006 και αυτά τα τέσσερα χρόνια φάνταζαν σα μια αιωνιότητα στα μάτια των πιστών τους. Πόση ανυπομονησία μπορεί να χωρέσει ένα σώμα που λυγίζει σε κάθε τους πινελιά; Ακόμα και η μισή ώρα αναμονής πέρασε σαν ένα λεπτό. Νομίζω ότι είναι λίγο ό,τι και να πω για το τί επικράτησε στο χώρο με το που εμφανίστηκαν οι headliners.  Σαν μια ανακούφιση που περίμενες να νιώσεις καιρό. Σαν τον έρωτα που είχες να ανταμώσεις χρόνια. Ζούσα μόνο και μόνο για τους ανθρώπους που έβλεπα εκείνη τη στιγμή πάνω στο δικό τους βάθρο.



Η βραδιά των κατατονικών ξεκίνησε με το "Forsaker", από την τελευταία κυκλοφορία τους, η οποία αν και διαφέρει από τα προηγούμενα άλμπουμ τους ο κόσμος το λάτρεψε σαν τα προηγούμενα. Από τη σύνθεση του γκρουπ ωστόσο έλειπαν οι Fredrik Norrman (κιθάρα) και Mattias Norrman (μπάσο) και αντικαταστάθηκαν από τους Sodomizer (Bloodbath) και Nille, αντίστοιχα, με τον πρώτο να δίνει και την ψυχή του δείχνοντας ότι ταιριάζει στην παρέα των Katatonia, όπως επίσης ευδιάκριτο ήταν ότι το ελληνικό κοινό τον λάτρεψε! Ο Jonas Renkse, αν και αρκετά πιο «γεμάτος» εμφανισιακά απέδειξε τί θα πεί να νιώθεις τους στίχους της θλίψης και να απολαμβάνεις το χάρισμα της αγγελικής φωνής.



Για τον Anders ολόκληρο αφιέρωμα να κάνω, θα είναι πολύ λίγο για τη μορφή του. Μια ανατριχιαστική ευφυΐα που σε κάθε του λέξη και νότα όλοι παραλύουν. Και όταν έρχεται η στιγμή που ακούς ζωντανά κομμάτια που σου σπαράζουν την καρδιά και βλέπεις τους ανθρώπους που ακόμα και όταν δεν σε διακρίνουν μέσα στο πλήθος είναι σαν να σε ξέρουν σαν κομμάτι του εαυτού τους όλα αυτά τα χρόνια, τότε χάνεις τα λόγια σου. Απλά χαζεύεις και νιώθεις το σουβλί μέσα στο στήθος.



Μπάντα και κοινό αποθέωσαν τα "Viva Emptiness" και "Night Is The New Day" και ειδικά το "Evidence". Ελάχιστα πρέπει να ήταν τα στόματα που δεν ούρλιαξαν ή έστω που δεν ψέλλισαν όσους στίχους γνώριζαν. Το παρόν έδωσαν και οι δίσκοι "The Great Cold Distance", "Last Fair Deal", όπως και τα τραγούδια "Saw You Drown" από το "Discouraged Ones" και το "For My Demons" από το "Tonight' s Decision". Άδικο θα ήταν να μην αναφέρω τον ντράμερ Daniel Liljekvist, του οποίου η επίδοση ήταν εξαιρετική.



Παρά τα τεχνικά προβλήματα που προέκυψαν στην κιθάρα και στο μπάσο και το γεγονός ότι δεν παίζουν πλέον κομμάτια από τα πρώτα δύο άλμπουμ, οι Katatonia έδωσαν ένα εκπληκτικό show μέσα σε μιάμιση ώρα που πέρασε σαν ένα φύσημα του ανέμου. Όσες φορές και να τους δει κανείς θα είναι λίγες. Όσες φορές και να νιώσει το συναίσθημα του να τους ακούς, θα είναι ανεπαρκές. Απλά, τους ευχαριστούμε...

Sirenia setlist:

The Path To Decay
Sundown
The Seventh Summer
Star - Crossed
One By One
Lost In Life
Absent Without Leave
Meridian
The Lucid Door
Led Astray
Downfall
Sister Nightfall
The Other Side
My Mind' s Eye

Katatonia setlist:

Forsaker
Liberation
My Twin
Onward Into Battle
Complicity
The Longest Year
Omerta
Teargas
Saw You Drown
Idle Blood
Ghost Of The Sun
Evidence
July
Criminals
Day And Then The Shade
For My Demons
Dispossession
Leaders