Charlotte Wessels

Μπορεί να φταίνε οι ταινίες που βλέπω. Ή η ευκολία που προσφέρει σε οποιοδήποτε πλαίσιο η «διαίρει και βασίλευε» λογική. Ή η προσοχή που πάντα δίνει στο οπτικό κομμάτι των κυκλοφοριών της η Charlotte Wessels. Ή το υπέροχο horror-ish χάος στο βίντεο του "Afkicken", συγκεκριμένα. Ή το γεγονός τα τραγούδια του δεύτερου προσωπικού δίσκου της, ακριβώς όπως και στον προηγούμενο, δημιουργήθηκαν το ξεχωριστά και ανεξάρτητα σε διάρκεια περίπου ενός χρόνου. Σε κάθε περίπτωση, από την πρώτη ακρόαση το μυαλό μου δεν σταμάτησε ούτε δευτερόλεπτο να φτιάχνει εικόνες.

Αν έχεις έστω στοιχειώδη επαφή με το παρελθόν της καλλιτέχνιδας, ξέρεις σε γενικές γραμμές τι χρώματα θα αντικρίσεις. Για κάθε ανυποψίαστο, τα εισαγωγικά "Venus Rising" και "Human To Ruin" μέσα σε δέκα σκάρτα λεπτά δίνουν αντιπροσωπευτικό δείγμα. Αν κάποιος μου ζητούσε να βάλω μία ταμπέλα, αυτή μάλλον θα ήταν 'symphonic pop' και ντροπή δεν θα ένιωθα. Όσο αταίριαστα μοιάζουν τα δύο συνθετικά, τόσο όμορφα ταιριάζουν σε στιγμές σαν το "Final Roadtrip". Χαμηλοί φωτισμοί, γοητευτικές ατμόσφαιρες, αισθητική που έχει βάση στο σύγχρονο σκληρό ήχο αλλά χωρίς να μπαίνει σε προφανή κουτάκια.

Τα φωνητικά της Wessels αποτελούν το άλφα και το ωμέγα του άλμπουμ, απολύτως αναμενόμενα. Κάθε κομμάτι περιέχει τουλάχιστον ένα μικρό hook, ένα στιχάκι που θα σε κάνει να χαμογελάσεις στραβά ή μία γραμμή που θα σε πείσει να σηκώσεις για λίγο ψηλά το βλέμμα και να ανασάνεις. Οι παραγωγές μέσα στην απλότητά τους υπηρετούν σωστά τις συνθέσεις. Οι ενορχηστρώσεις έχουν μία πιο οργανική λογική σε σύγκριση με το πρώτο "Tales From Six Feet Under" κι αυτό δίνει εύκολους πόντους. Δεν μιλάμε για στροφή 180⁰, αλλά ακόμα και το βήμα μπροστά που κάνουν τα παιχνίδια με τις κιθάρες, το τσέλο και τα πλήκτρα, αρκεί.

Στα σαράντα λεπτά του "Volume II" συνυπάρχουν ιδέες που με διαφορετικό γαρνίρισμα θα μπορούσαν να σταθούν σε αμιγώς ποπ πλαίσιο, ακουστικές ικανές να λυγίσουν κάθε σκληροτράχηλο, και τραγούδια που λοξοκοιτάζουν προς το συμφωνικό στυλ όπως αυτό έχει καθιερωθεί στη χώρα της τουλίπας τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Ανάμεσά τους, το "Toxic" αλλάζει το κοντράστ με απολαυστική ψυχρότητα και παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Το γεγονός ότι το εν τέλει σύνολο αντί να ακούγεται σαν εύκολη συρραφή, σχεδόν βγάζει την ομοιομορφία μίας ωραίας wraparound story, δεν το λες καθόλου μικρό κατόρθωμα.