Cellar Darling

Όταν ο Αϊνστάιν έλεγε ότι αν δεν μπορείς να εξηγήσεις κάτι με απλά λόγια, τότε δεν το έχεις καταλάβει καλά, αμφιβάλλω αν είχε έστω και στο βάθος του μεγαλοφυούς μυαλού του την τέχνη. Από δημιουργούς που αρνούνται να ακολουθήσουν άγραφους κανόνες και προφανείς δρόμους, μέχρι περιπτώσεις μικρότερων αυτοσχεδιασμών πάνω σε καθιερωμένα μοτίβα, είναι πολλά τα παραδείγματα έργων που είναι πραγματικά δύσκολο να περιγραφούν. Ειδικά στη μουσική, και ειδικότερα στο σκληρότερο παρακλάδι της, υπάρχουν σταθερά κυκλοφορίες που δικαιωματικά αξίζουν αυτό το παράσημο. Όσο κι αν το ευρύ κοινό αγνοεί την ύπαρξή τους.

Ο ήχος των Cellar Darling σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καινοτόμος. Τουλάχιστον όχι με την απόλυτη, ελιτίστικη έννοια. Από τις δύο κατηγορίες που αναφέρθηκαν παραπάνω, το σχήμα από την Ελβετία ανήκει στην τελευταία. Τα θεμέλια είναι metal, η λογική προοδευτική, η αισθητική τείνει προς τα σκοτάδια του ατμοσφαιρικού χώρου, και ο αέρας κουβαλάει τη φρεσκάδα του folk. Με μια πρώτη ματιά, τα συστατικά μοιάζουν απλά. Ο συνδυασμός τους, όμως, απέχει πολύ από τη συντριπτική πλειοψηφία της μουσικής που κυκλοφορεί εκεί έξω. Τα πρώτα δείγματα τα είχαν δώσει με το "This Is The Sound". Εδώ η κατάσταση σοβαρεύει ακόμα περισσότερο.

Η Anna Murphy, ο Ivo Henzi και ο Merlin Sutter καταφέρνουν με χαρακτηριστική άνεση να περάσουν τις προφανείς δυσκολίες του δεύτερου άλμπουμ. Όπως μας αποκάλυψε η μπροστάρισσα, κράτησαν τα στοιχεία που τους άρεσαν από το ντεμπούτο και τα πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Δεν χρειάζονται πολλαπλές ακροάσεις για να φανεί ότι το σύνολο έχει αυτό "bigger and better" που λένε στον κινηματογραφικό κόσμο για τις συνέχειες. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση χωράει κι ένας τρίτος όρος· είναι "bigger and better and weirder". Ακούστε το "Death", πιθανότατα την πιο γεμάτη σύνθεση της μπάντας στη μέχρι τώρα πορεία της, και θα έχετε μια κατατοπιστική εικόνα.

Είτε έχει να κάνει με την concept-oriented προσέγγιση, είτε με τις εμπειρίες που αποκόμισε η τριάδα τα τελευταία χρόνια, είτε με συνδυασμό των δύο, το αποτέλεσμα είναι ότι το "The Spell" ακούγεται πιο δεμένο και απαιτητικό από τον προκάτοχό του. Εδώ μέσα δεν υπάρχει υλικό για singles. Το κομμάτι που τείνει περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση είναι το ομώνυμο. Που ανάθεμα ποιος ανυποψίαστος θα το ακούσει και δε θα κοιτάξει με απορία δύο-τρεις φορές. Επιμέρους στοιχεία ξεχωρίζουν από μακριά, αλλά το σύνολο θέλει αρκετή προσοχή για να δώσει όσα έχει. Σε κάθε περίπτωση, οι φορτισμένες γραμμές, οι διαρκείς εναλλαγές, το εξαιρετικό layering και η προσεγμένη ροή είναι εκεί για του λόγου το αληθές.

Δεν έχει νόημα να προσεγγίσει κανείς αυτή τη δουλειά με τα συνήθη κριτήρια του σκληρού ήχου. Όπως σε κάθε concept δίσκο που σέβεται τον εαυτό του, το όλον είναι μεγαλύτερο του αθροίσματος των μερών. Η ταξιδιάρικη αίσθηση του "Love", η γκριζάδα του "Hang", οι εναλλαγές riff με hugry-gurdy του "Insomnia", οι γραμμές του "Freeze", η πολυπλοκότητα του "Drown", τα στιβαρά γεμίσματα του "Love, Part II", η αφήγηση από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο· όλα βρίσκονται ακριβώς εκεί που πρέπει και ο συνδυασμός τους είναι εκθαμβωτικός. Σε έναν πιο δίκαιο κόσμο, αυτό το άλμπουμ θα καθιέρωνε τους Cellar Darling στον χώρο της σκεπτόμενης heavy μουσικής.