Cellar Darling

Όταν την περασμένη άνοιξη οι Eluveitie ανακοίνωσαν ότι οι δρόμοι τους με την Anna Murphy, τον Merlin Sutter και τον Ivo Henzi χώριζαν, το αρχικό ξάφνιασμα έδωσε γρήγορα τη θέση του στην απογοήτευση. Από τη μία, ο κρυμμένος ρομαντικός μέσα μου δέχτηκε άλλο ένα χτύπημα για το πόσο business έχει γίνει πλέον η σκληρή μουσική. Αναμφίβολα ο Chrigel Glanzmann είναι το μυαλό του σχήματος, αλλά το τρίο έμοιαζε στα μάτια μου σαν το σκελετό του. Από την άλλη, οι πιθανότητες έκλιναν αρκετά στο να βγουν χαμένες απ' όλο αυτό και οι δύο πλευρές.

Το συγκρότημα έχανε τρία εξαιρετικά μέλη, που ήταν βαρόμετρο στις ζωντανές εμφανίσεις, και τα οποία καλούνταν να ξεκινήσουν κάτι από το μηδέν. Στο κλίμα ανησυχίας δεν βοήθησαν αντίστοιχα παραδείγματα καλλιτεχνών που συνέχισαν μακριά από την μπάντα στην οποία καθιερώθηκαν, αλλά ούτε κι ο άνισος solo δίσκος της Murphy που κυκλοφόρησε μερικά χρόνια πίσω. Αντίθετα, ακόμα κι αν ο τρόπος της αποχώρησής τους δεν ήταν τόσο χοντροκομμένος, τα πράγματα δεν θα άλλαζαν. Οι ανακατατάξεις μπορεί να μη μοιάζουν ως μεγάλη πρόκληση για τους Eluveitie, αλλά οι νεοσύστατοι Cellar Darling βρίσκονταν σε πολύ διαφορετική θέση.

Η προσθήκη τους στο δυναμικό της Nuclear Blast και η κυκλοφορία του "Challenge" (απ' όπου προέκυψε και η ονομασία του δίσκου), ωστόσο, έφεραν ηρεμία στους αμφισβητίες σαν και του λόγου μου. Όσοι περίμεναν κάτι σχετικό με "Everything Remains" ή ακόμα και με τις πιο ήπιες στιγμές του πρόσφατου "Origins" δυστυχώς θα απογοητευτούν. Για παραπίσω ούτε λόγος. Η τριάδα κρατάει τις αποστάσεις της από το folk metal, χωρίς βέβαια να το αποτάσσεται πλήρως. Σε γενικές γραμμές, όμως, αν έπρεπε να κολλήσει μια ταμπέλα στον ήχο τους, χωρίς δεύτερη σκέψη θα ήταν εκείνη του «ατμοσφαιρικού»· όχι απαραίτητα συνοδευόμενη από τον όρο "metal".

Το στοιχείο που ξεχωρίζει με διαφορά στον δίσκο είναι οι ερμηνείες της Murphy, που σε αρκετές στιγμές φέρνει συνειρμικά σε Anneke Van Giersbergen. Δεν ξέρω με ποια λογική θα μπορούσε κάποιος να εκλάβει το παραπάνω ως αρνητικό, αλλά προς αποφυγή παρεξηγήσεων το αναφέρω ως θετικό, στα όρια του επιτεύγματος. Στα εισαγωγικά "Avalanche" και "Black Moon" για παράδειγμα, έπιανα συχνά τον εαυτό μου να τραγουδάει ασυναίσθητα και να σκέφτομαι πόσο παραγνωρισμένη είναι η επιρροή της Ολλανδής. Από εκεί και πέρα κιθάρες και ρυθμικά ακολουθούν από κοντά, με το ύφος να κυμαίνεται από το groovy "Hullaballoo" στο ευθύ "The Hermit" κι από το πανέμορφο σερί των "Water"/"Fire, Wind And Earth" στο μεγαλειώδες folk-meets-djent "Hedonia".

Με μια αυστηρή ματιά, το "This Is The Sound" δεν έχει καινοτομίες και δύσκολα θα πείσει κοινό που δεν είναι εξοικειωμένο με τον χώρο στον οποίο κινείται. Από την άλλη είναι ένα άλμπουμ με δεκατέσσερα κομμάτια που στέκονται σε υψηλό επίπεδο και ακούγεται φρέσκο όσο λίγες κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια. Ίσως να είναι το hurdy-gurdy που συχνά-πυκνά βγαίνει μπροστά ή το ότι το σύνολο δεν ακούγεται επιτηδευμένα heavy ή σκοτεινό. Όπως και να έχει, οι Cellar Darling ξεκίνησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη δισκογραφική τους πορεία και το μέλλον τους διαγράφεται λαμπρό.