Body Count

Κοιτώντας πίσω στο "Carnivore" του 2020 και την εμπορική επιτυχία που είχε, το γεγονός ότι το "Bum-Rush" βραβεύτηκε με Grammy παρακαλώ για καλύτερη metal εμφάνιση, μάλλον αδικεί το ότι το προηγούμενο album του Ice-T δεν έτυχε υψηλότερης βαθμολογίας από τον υποφαινόμενο. Βέβαια το κακό με τα albums των Body Count είναι πως παρά την καλή παραγωγή, τις συνθέσεις, τα μηνύματα το όλο attitude του leader Ice-T, τους λείπει η ποιότητα ώστε να αντέξουν στο χρόνο καθώς πρόκειται για πολύ έντονα μεν, επιφανειακά δε δημιουργήματα που ειδικά στο ελληνικό κοινό δύσκολα θα βρουν τρομερή ανταπόκριση τόσο μουσικά (το rap-metal ποτέ δεν ευδοκίμησε στη δική μας πλευρά του πλανήτη) όσο και στιχουργικά. Ωστόσο, μιλάμε για μια μπάντα που από το 1991 -έστω σποραδικά- είναι εδώ και πλέον αποτελεί τη μοναδική μουσική ενασχόληση του -εδώ και χρόνια και ηθοποιού- Ice-T.

Ο ίδιος δήλωσε ότι επειδή το "Carnivore" βγήκε μέσα στην πανδημία, δεν πρόλαβαν ποτέ να το περιοδεύσουν και η δισκογραφική απαίτησε ένα νέο album οπότε το tour που άρχισαν φέτος να είναι και για τα δυο, παλιό και τη νέα -όγδοα- κυκλοφορία τους με τίτλο "Merciless". Ο Ice-T έπρεπε να ζορίσει τον εαυτό του και να βγάλει ένα νέο album και έβαλε τη παλιοσειρά Ernie-C και τους υπόλοιπους της μπάντας να γράψουν μουσική και μετά αυτός έγραψε πάνω τους στίχους. Λένε ποτέ να μην κρίνεις ένα βιβλίο ή ένα δίσκο από το εξώφυλλο αλλά εντάξει, τί να πούμε για αυτό το έκτρωμα; Οκ, κινείται στη γνωστή «σκοτώστε τους ρατσιστές» αισθητική των BC αλλά ήμαρτον. Σαν template έχουν βρει μια συνταγή που δουλεύει για αυτούς και υπάρχει η κλασσική διασκευή στο "Comfortably Numb" των Pink Floyd με αλλαγμένους στίχους και γενικά αλλαγμένα φώτα. Ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε βέβαια όταν ο ίδιος ο Gilmour όχι μόνο έδωσε το πράσινο φως αλλά παίζει και κιθάρα στο κομμάτι; Υπάρχει η διασκευή του παλιού gangsta rap κομματιού του ίδιου του Ice-T και το "Mic Contract" κλείνει το δίσκο με ένα θετικότατο πρόσημο αφού είναι βασικά ο ορισμός του τι σημαίνει rap-metal ή ότι διάολο είναι αυτό που με συνέπεια κάνει τόσα χρόνια ο Ice-T. Και φυσικά υπάρχουν οι άφθονες συνεργασίες με μεγάλα ονόματα.

Το "Merciless" παίρνει το riff του "Ironman" των Black Sabbath, πατάει πάνω στη βασική του νότα και δημιουργεί μια διαστρεβλωμένη βρώμικη πλατφόρμα για να ραπάρει ο Ice-Τ. Το κλασσικό hardcore στυλ των BC υπάρχει παντού διάχυτο και όπως είπαμε, δεν θα εκπλαγείς, δεν ανακαλύπτουν το τροχό αλλά με τιμιότητα σου δίνουν αυτό που περιμένεις. Ακόμα και στιγμές που εμπνέονται από μέτριες ταινίες και δίνουν μέτρια αποτελέσματα ("Purge") ακόμα και με τη βοήθεια του George "Corpsegrinder" Fisher (Cannibal Corpse). Ο Joe Bad (Fit For An Autopsy) συμμετέχει στο "Psychopath" που προσπαθεί να σταθεί με αξιοπρέπεια ως single αλλά δεν εντυπωσιάζει. ‘Democrips and Bloodpublicans’ τραγουδά στο "Fuck What You Heard" και πιάνει ανώτερα επίπεδα απολιτίκ κριντζαρίσματος. Ευτυχώς υπάρχει και το "Live Forever" με τη συμμετοχή του εμβληματικού Howard Jones (Killswitch Engage, Light the Torch) σε μια από τις πιο δυνατές στιγμές του album θυμίζοντας -αναπόφευκτα- Killswitch Engage.

Γενικά υπάρχουν πολλές χλιαρές στιγμές ("Do or Die") ακόμα και με βαρβάτες συμμετοχές όπως στο "Drug Lords" με τον Max Cavalera. Στην περίπτωση του "Merciless" το εξώφυλλο μάλλον μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν κριτήριο και για το περιεχόμενο. Πατώντας στην επιτυχία του "Carnivore", οι Body Count δεν πάνε ένα βήμα παραπέρα ούτε και πίσω, αλλά αναπόφευκτα απογοητεύουν λόγω των standards που οι ίδιοι έθεσαν μετά την αναγέννηση τους από το "Manslaughter" και μετά.