Release Athens: Duran Duran, JC Stewart, Σπύρος Παγιατάκης @ Πλατεία Νερού, 18/07/24

Αν με ρωτάτε, η ιστορικότητα ενός συγκροτήματος από μόνης της δεν έχει να πει και πολλά πράγματα. Δηλαδή, το πόσα χρόνια είσαι στο κουρμπέτι, παίζει το ρόλο του αλλά δεν είναι και λίγα τα σχήματα που μέσα σε δύο ή τρία χρόνια πέτυχαν περισσότερα απ’ όσα άλλα πέτυχαν σε μια ολόκληρη ζωή. Στην περίπτωση βέβαια των Duran Duran η επίδραση που είχαν σε μια ολόκληρη σκηνή και εποχή είναι αδιαμφισβήτητη, όπως, εξίσου σημαντική είναι και η δισκογραφική συνέπεια που έχουν εδώ και τέσσερεις δεκαετίες.

Συνεπώς, δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι κατάφεραν να γεμίσουν την Πλατεία Νερού αφού, όπως αποδείχθηκε, οι φίλοι του συγκροτήματος στην Ελλάδα είναι πολλοί και πιστοί. Φυσικά, όπως ήταν λογικό, ο περισσότερος κόσμος βρέθηκε εκεί για αυτούς με αποτέλεσμα να είμαστε λίγοι αυτοί που παρακολουθήσαμε το dj set του Σπύρου Παγιατάκη, το οποίο επικεντρώθηκε σε χορευτικά, ηλεκτρονικά, και new-wave hits προηγούμενων, κυρίως, δεκαετιών.

Στις 20:35 όμως, όταν και ο JC Stewart βρέθηκε στη σκηνή του Release Athens Festival, το κοινό είχε αυξηθεί σημαντικά. Ο Βορειοϊρλανδός δημιουργός υπήρξε, κυριολεκτικά, μια προσθήκη της τελευταίας στιγμής που προέκυψε μετά την ξαφνική ακύρωση των SOFI TUKKER. Όπως εξάλλου μας είπε και ο ίδιος, βρισκόταν για διακοπές στην Κέρκυρα, όταν η διοργάνωση επικοινώνησε μαζί του και αμέσως συμφώνησε να συμμετέχει καθώς το να παίξει με τους Duran Duran ήταν για αυτόν ένα "όνειρο ζωής".

Στα 45 περίπου λεπτά που διήρκησε το set του, ο 27χρονός καλλιτέχνης μας παρουσίασε διάφορα singles και κομμάτια από τα 2 EPs που έχει κυκλοφορήσει ενώ μας έπαιξε κι ένα νέο τραγούδι που, όπως σημείωσε, σηματοδοτεί την επιστροφή του στην ενεργό δράση μετά από μια μικρή παύση αφού, ενώ ξεκίνησε δυναμικά στην αρχή της δεκαετίας, τα τελευταία δύο χρόνια δεν είχε κυκλοφορήσει καθόλου μουσική.

Πάντως, η ελαφριά pop του με σκόρπια indie, rock, και synth στοιχεία αποδείχθηκε ιδανικό άνοιγμα της βραδιάς, ενώ ο πολυτάλαντος καλλιτέχνης ήταν αρκετά επικοινωνιακός, μιλώντας συνέχεια στο κοινό, το οποίο τον καταχειροκρότησέ. Μπορεί λοιπόν με την εμφάνισή του να μην μας άφησε με το στόμα ανοιχτό αλλά, με βεβαιότητα, μας άφησε μ’ ένα χαμόγελο και με περιέργεια για τα επόμενα βήματά του. (Α.Α.)

Άλλη μια μπάντα από τα παλιά μας επισκέφθηκε φέτος το καλοκαίρι και οι σκέψεις περί νοσταλγίας, ρετρό και λοιπά στριφογύριζαν σίγουρα σε πολλά μυαλά πριν την έναρξη. Λίγο μετά τις 10, οι τέσσερις βασικοί των Duran Duran έκαναν μια ψαρωτική είσοδο όλοι μαζί. Οι ενδυματολογικές τους επιλογές περιλάμβαναν σακάκια με λευκά αθλητικά παπούτσια ή κόκκινης απόχρωσης κοστούμια κι όμως φαίνονταν πολύ περισσότερο φυσιολογικοί παρά κιτς.

Το ξεκίνημα ήταν μειλίχιο με το "Night Boat", για να αγριέψει με το "The Wild Boys", στο πρώτο sing along της βραδιάς. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θυμήθηκαν τα νιάτα τους από πολύ νωρίς με το συγκεκριμένο κομμάτι και με το συγκεκριμένο βίντεο, το οποίο και είδαμε. Το "Hungry Like The Wolf" συνοδεύτηκε από τα απαραίτητα αλυχτήματα, ενώ το "A View To A Kill" προλογίστηκε από τη μορφή του Roger Moore να γυρίζει προς το μέρος μας και να μας πυροβολεί, με το μυθικό μουσικό θέμα του John Barry να ακολουθεί.

Από τις πρώτες νότες οι σκέψεις περί νοσταλγίας έσβησαν. Η μπάντα βοήθησε σε αυτό με τη χαλαρή αυτοπεποίθηση και τον αέρα που έδειξε να έχει. Οι τύποι μουσικά παρουσιάστηκαν άκρως επαγγελματίες, αλλά ταυτόχρονα και με μια απελευθερωτική άνεση που έδειχνε ότι η βραδιά θα μεταμορφωνόταν σε ένα μεγάλο πάρτι. Τα τελευταία χρόνια οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι επιλεκτικές και δεν περιοδεύουν ασταμάτητα ακόμα κι όταν έχουν να προωθήσουν κάποια καινούργια (και συνήθως αξιόλογη) δουλειά. Από αυτή την άποψη, σταθήκαμε αρκετά τυχεροί που συμπεριέλαβαν την Ελλάδα στους προορισμούς τους μετά από δώδεκα χρόνια.

Το νέο "Invisible" το αφιέρωσαν στους αφανείς ανθρώπους που κάνουν τον κόσμο μας να λειτουργεί, ενώ στο "Notorious" έπεσε ο πρώτος μαζικός χορός της βραδιάς, με το σαξόφωνο του Simon Willescroft να σιγοντάρει. Το "Lonely In Your Nightmare" έγινε mashup με το "Super Freak" του Rick James, που μας έφαγε αρκετό χρόνο από την τραγουδάρα! Όσο κι αν οι Duran Duran δισκογραφούν τακτικά και ποιοτικά, η προσκόλληση στο παλιό υλικό σε μια συναυλία τους είναι μάλλον μονόδρομος, με τόσα πολλά γνωστά τραγούδια που έχουν. Έτσι, στο "Friends Of Mine" είδαμε τη φιγούρα του Christopher Lee, αρχετυπικού Δράκουλα με κατακόκκινα μάτια, να μας τρομάζει ακόμα και σήμερα όπως μας τρόμαζε όταν ήμασταν παιδιά.

Το "Careless Memories" ήταν άλλη μια καλή στιγμή, αλλά το "The Chauffeur" ήταν ακόμα καλύτερη. Η ατμοσφαιρική του νταρκίλα απλώθηκε και κυρίευσε την Πλατεία Νερού, σπάζοντας μόνο από τα λίγο παιχνιδιάρικα πλήκτρα του Nick Rhodes και την οκαρίνα του Simon LeBon στο τέλος. Φοβερή και ελαφρώς αναπάντεχη πινελιά, μιας και δεν ήταν τακτικό στα τελευταία setlists τους. Στο "Is There Something I Should Know?" αποθεώθηκε η αισθητική των ‘80s με το ξεπλυμένο βίντεο που έπαιξε στην οθόνη πίσω από τη σκηνή.

Το δίδυμο "Ordinary World" και "Come Undone" από το "The Wedding Album", τον «διαφορετικό» δίσκο που βγήκε το 1993 και τους ανανέωσε έστω και προσωρινά, ήταν εντυπωσιακό. Στο πρώτο, το οποίο ο Simon αφιέρωσε στους δοκιμαζόμενους Ουκρανούς, στους ακόμα πιο δοκιμαζόμενους Παλαιστίνιους και στους Ισραηλινούς που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά στον τόπο τους, η συγκίνηση (μου) βάρεσε κόκκινο – λόγω νοσταλγίας. Το δεύτερο ο LeBon το είπε σε ντουέτο με την εντυπωσιακή Anna Ross, σε μια sexy εκτέλεση.

Έτερη έκπληξη ήταν το "New Moon On Monday", κατά τη διάρκεια του οποίου μας έπαιξαν σκηνές από την υπεραιωνόβια ταινία " Le voyage dans la lune". Στο φοβερά groovy "Planet Earth" ο LeBon μας σύστησε όλη τη μπάντα, με τον John Taylor να παίρνει το μεγαλύτερο χειροκρότημα και με τον ίδιο να εκμεταλλεύεται την ομοιότητα του επιθέτου του με το επίθετο γνωστού κινηματογραφικού πράκτορα για να μας συστηθεί με τα λόγια "my name is Bon, Simon LeBon"!

Ο περί ου ο λόγος LeBon τα πήγε από πολύ καλά έως εξαιρετικά στα φωνητικά του καθήκοντα, όντας εντυπωσιακά συνεπής. Ο κιθαρίστας Dom Brown παίζει μαζί τους σχεδόν είκοσι χρόνια πια και έχει δέσει απολύτως, ενώ ο drummer Roger Taylor έρχεται από τα παλιά και δεν είχε ποτέ τέτοια θέματα. Ο ήχος της μπάντας είναι κατά το ήμισυ o Nick Rhodes και τα πλήκτρα του, που μαζί με τον Mike Patton είναι οι μόνοι άνθρωποι που έχω δει να υποστηρίζουν τόσο καλά το κόκκινο κοστούμι. Κατά το άλλο ήμισυ είναι ο John Taylor, ο οποίος όλη τη βραδιά παρέδωσε ένα masterclass μπάσου και ταυτόχρονα έκανε και πάρα πολλές δεύτερες φωνές.

Από την τελευταία τους περίοδο ακούσαμε επίσης το ενεργητικό "(Reach Up For The) Sunrise" στην πιο rock εκτέλεση της βραδιάς, ενώ στο "White Lines" δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που να μη σκέφτηκε ότι θα ταίριαζε ταμάμ ένα mashup με το "Let’s Dance" του Bowie, μιας και οι Duran Duran αποδείχτηκαν θιασώτες της πρακτικής. Στο "The Reflex" ο John απέδειξε γιατί το παίξιμό του αποτελεί σχολή, ενώ το κανονικό set έκλεισε με clicks από κλείστρο μιας φωτογραφικής μηχανής να μας οδηγούν στο "Girls On Film" κι αυτό με τη σειρά του στο "Psycho Killer" των Talking Heads.

Για το encore οι Βρετανοί μας είχαν κρατήσει δυο κομμάτια από το "Rio". Το "Save A Prayer" κατέληξε να γίνει ένα πάρτι τραγουδιού, χεριών και φακών από τα κινητά μας, αφήνοντάς μας όλους ενθουσιασμένους. Ο επίλογος δε θα μπορούσε να γραφτεί με κάτι διαφορετικό από το εκπληκτικό ομότιτλο "Rio". Μετά από μια εκτέλεση όπως αυτή που του επιφύλαξαν οι Duran Duran με σαξοφωνάρα, παλαμάκια, groove, χτύπημα, το μόνο που σκεφτόμουν είναι πως κλείνεις το μαγαζί σου και πετάς το κλειδί.

Αυτό ακριβώς έγινε, με τους μουσικούς να αποθεώνονται από ένα κοινό που έδωσε τον καλύτερό του εαυτό σε αυτό το τελευταίο χειροκρότημα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που έφυγε χωρίς να είναι γεμάτος από ικανοποίηση από την Πλατεία Νερού. Οι Duran Duran έδωσαν μια δίωρη συναυλία στην οποία μας ταξίδεψαν ακούραστα στο παρελθόν, αλλά κατά έναν μαγικό τρόπο χωρίς να φαίνονται ρετρό. Μακάρι να ξανάρθουν όσο είναι έτσι ενεργοί. (Π.Κ.)

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας