Bloodywood

Ο διττός άγραφος κανόνας του μουσικού, και όχι μόνο, σύμπαντος λέει ότι πάντα είναι χειρότερη μία πρόταση που κάθεται πιο κοντά στο «λίαν καλώς» απ' ότι στο «ραντεβού το Σεπτέμβρη», και προτιμότερο σε αυτή να υπάρχει κάτι που θα την κάνει να ξεχωρίσει απ' ότι να είναι τεχνικά αλάνθαστη αλλά άγευστη. Στην περίπτωση των Bloodywood, από όποια σκοπιά κι αν κοιτάξει κανείς, το πρώτο σκέλος φεύγει χωρίς πολλά-πολλά αφού ακόμα κι η υποψία της τίμιας βάσης φαντάζει υπερβολικά αυστηρή, ενώ για το δεύτερο δεν χρειάζεται περισσότερο από δύο στροφές σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή ώστε να κλειδώσει το αποτέλεσμα.

Τα πρώτα δείγματα γραφής στο "Rakshak", τρία χρόνια πίσω, ήταν εκκωφαντικά. Μετά από περιοδείες επί περιοδειών και εμφανίσεις σε μεγάλες φεστιβαλικές σκηνές, η δισκογραφική συνταγή θα ήταν παράλογο να αλλάξει. Τα χρώματα της άπω ανατολής λάμπουν για ακόμα μια φορά. Οι κοφτές κιθάρες δίνουν και παίρνουν. Το νεύρο ξεχειλίζει. Η φυσικότητα στις μικροφωνικές εναλλαγές είναι πασιφανής. Οι στίχοι στα ινδικά διατηρούνται σταθερά και περήφανα. Το σύνολο δεν χάνει ούτε λίγο από την αιχμηρή αίσθηση του ντεμπούτου. Ο συνδυασμός folk στοιχείων σε σύγχρονο metal πλαίσιο παραμένει απολύτως προσωπικός κι αναγνωρίσιμος.

Κοιτώντας ρεαλιστικά, δεν θα ήταν παράξενο αν κάμποσα πραγματάκια στράβωναν εδώ. Από τη μία, οι παράλογες απαιτήσεις της μεγάλης μηχανής. Από την άλλη, οι απότομα υψωμένες προσδοκίες όλου του κόσμου που έλαβε το μήνυμα μέσω του σπουδαίου Dev Patel και περίμενε με όλη την ανυπομονησία και τη στρυφνάδα του εικοστού πρώτου αιώνα τη συνέχεια. Κι όμως, κόντρα στα προγνωστικά, η παρέα από το Νέο Δελχί έχει κάθε λόγο να περηφανεύεται πως τα κατάφερε περίφημα, παίζοντας μάλιστα το παιχνίδι με τους δικούς της όρους. Σε τελική ανάλυση, μέχρι και η συνεργασία με τις Babymetal στο "Bekhauf" έχει τη σφραγίδα τους φαρδιά-πλατιά.

Ανάμεσα στο πλατύ χαμόγελο του τίτλου και την αμεσότητα των συνθέσεων, το "Nu Delhi" λέει όσα έχει να πει χωρίς μεταφορές ή κρυμμένα νοήματα. Το στήσιμο του ήχου, η ενέργεια των δημιουργών του, τα πάντα γύρω από το άλμπουμ εκπέμπουν δροσιά. Εξίσου σημαντικά, αυτό επιτυγχάνεται χωρίς την παραμικρή 'diversity για το diversity' αίσθηση. Το σοκ της πρώτης γνωριμίας προφανώς δεν γίνεται να επαναληφθεί, και ο δικηγόρος του διαβόλου πιθανότατα θα είχε κάτι να σημειώσει σχετικά με την απρόσμενα σύντομη διάρκεια. Παίρνοντας βαθιά ανάσα και κατεβάζοντας μεγάλη μπουκιά, το "Tadka" στέλνει κάθε σχόλιο στον αγύριστο.