Bishops Green

Black Skies

Pirates Press Records (2022)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 28/07/2022
​Τι και εάν σκοτείνιασαν οι ουρανοί, οι Καναδοί ξέρουν πώς να φωτίσουν πρόσωπα με τα τραγούδια τους και το αποδεικνύουν ξανά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Καναδοί street punks στη σαρωτική τους εμφάνιση στο An τον Μάιο μας είχαν προειδοποιήσει πως το νέο τους άλμπουμ θα ήταν πιο σκοτεινό. Πράγματι, από το εξώφυλλο και τον τίτλο του, το "Black Skies" το καθιστά άμεσα σαφές. Επτά χρόνια ήταν πολλά από το "A Chance To Change", και έτσι, η δισκογραφική επιστροφή των Bishops Green αναμενόταν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού αν έχεις ακούσει τη δισκογραφία τους, δύσκολο να σου μείνουν αλησμόνητοι.

Το σχήμα είχε δημιουργήσει έντονο ρεύμα με το, αλάνθαστο, ομότιτλο EP του 2013 καθώς και το εξαιρετικό "Pressure" που ακολούθησε ένα χρόνο αργότερα. Βέβαια, ο καιρός πέρασε, όλα άλλαξαν, ή έμειναν ίδια στον πυρήνα τους. Κατά μια έννοια, τα όσα διαμεσολάβησαν, αν και εμποτισμένα στα 33 λεπτά του νέου LP της μπάντας, αφήνουν το στίγμα τους δίχως να αλλοιώσουν την, φαινομενικά άφθαρτη, δρομίσια ορμή τους. Στην τελική, το να τραγουδάς με όλη σου τη δύναμη "No Tomorrow", κρύβει μια ελπίδα μέσα του. Αυτό ακριβώς το συναίσθημα, επιχείρησαν να αιχμαλωτίσουν και να εξερευνήσουν οι Bishops Green με το νέο τους άλμπουμ.

Αναμενόμενα, το street/oi! punk rock της μπάντας δεν επιδέχεται μεγάλων διαρθρωτικών κινήσεων. Αν το έκανε δε, να είστε βέβαια πως θα στερούσε μεγάλο μέρος της δυναμικής του συγκροτήματος. Οι Bishops Green είναι σχήμα φτιαγμένο για να σε ωθεί στο να χάνεις τη φωνή σου, να παθιάζεσαι με τετράστιχα και να κινείσαι στα ρυθμικά του μέρη. Κάθε τους κυκλοφορία «φωνάζει» πως θέλει να ακουστεί ζωντανά, και ακόμη και όταν ο ορίζοντας χάνεται στα σύννεφα της αβεβαιότητας, το πάθος τους θα εξιστθαμίζει αυτό το γκρίζο με μια αίσθηση συντροφικότητας, κατανόησης, και πάθους.

Έτσι, ακόμη και αν εδώ δεν υπάρχουν, αρκετά, αυτομάτως μνημονικά ρεφρέν, οι επτά συνθέσεις κινούνται σε ένα σταθερά ενδιαφέρον επίπεδο. Το εναρκτήριο "Last Minute Warning" με το lead-άκι του ηχεί ιδανικό, δικαιώνοντας την συναυλιακή του προώθηση πριν την επίσημη κυκλοφορία του. Στο ίδιο μήκος κύματος, το, χαρακτηριστικό θεματικά για την μπάντα, "Ravens Cry", που περιέχει και το όνομα του τίτλου στους στίχους του, αποτελεί την ιδανική συνένωση μελαγχολίας και ψυχικής ανάτασης, αποτελώντας την κορυφαία στιγμή του δίσκου. Το εναρκτήριο riff και έπειτα η μπασογραμμή του "Your Paradox" ηχούν, μαζί με τα κουπλέ, ως larger-than-life, και έτσι το "Black Skies" κερδίζει δικαιωματικά κάθε επανάληψη σε οποιοδήποτε μέσο επέλεξες να το ακούσεις.

Οι Bishops Green δεν αλλάζουν τον κόσμο με την μουσική τους, και δεν φέρνουν κάποιο εκσυγχρονισμό στο ιδίωμα. Βελτιώνουν όμως αυτή όσων μυηθούν στα τραγούδια τους, σκαρώνουν χαμόγελα σε πρόσωπα που αναζητούν μια διαφυγή με τις μουσικές τους και επιτυγχάνουν να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ με συνεκτική θεματική, αφοσιωμένο τόσο στο σκοπό του, όσο και στο κοινό τους, ενισχύοντας έτσι μια αμφίδρομη σχέση αγάπης. Εδώ δεν υπάρχουν μεγάλες δηλώσεις ή αόριστες φιλοσοφίες, γενικόλογα και τσιτάτα. Εδώ υπάρχουν κομμάτια που έχουν ουσία, που υπενθυμίζουν ότι μερικές φορές το αναμενόμενο είναι και το προτιμότερο.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET