Arð

Οι συστάσεις για τη συγκεκριμένη μπάντα έγιναν πριν δύο χρόνια περίπου, στο ντεμπούτο της Take Up My Bones, με το ταξίδι των λειψάνων του St. Cuthbert, έως ότου αυτά καταλήξουν και θαφτούν στον καθεδρικό ναό του Durham (ορμητήριο των Thronehammer btw). Το όνομά τους προφέρεται Αρδ, καμία σχέση με το ελληνικό αρκτικόλεξο και την παραπληροφόρηση που το χαρακτηρίζει. Αν και αλλάζει το θεματικό πεδίο, εντούτοις παραμένει σταθερό σχετικά με το χώρο. Northumbria εκ νέου, τούτη τη φορά όμως αφορά τον Oswald, διαβόητο βασιλιά της, ο οποίος εν τέλει δεν ξέφυγε της αγιοσύνης και αυτός.

Η αναγνώριση που έλαβε εξαρχής το project του Mark Deeks (Winterfylleth), τον οδήγησε στην περαιτέρω εξερεύνηση της κληρονομιάς, ταυτότητας και παράδοσης του τόπου του (=Arð), το οποίο και έχει σπουδάσει. Έκανε διδακτορικό λέει σχετικά με τη metal μουσική και τη σύνδεσή της με τον τόπο καταγωγής του δημιουργού της. Θέλω να κάνω κι εγώ. Το doom metal απέκτησε νέο επιθετικό προσδιορισμό, κυρίως λόγω του ύφους των χορωδιών που ακούγονται. Monastic doom metal λοιπόν και ξεκάθαρα δεν είναι για πολλούς.

Με εξαίρεση κάποια ελάχιστα λεπτά έντασης ή και κορύφωσης, οι ρυθμοί στον δίσκο γυροφέρνουν και εν τέλει ακουμπάνε το funeral doom, φέρνοντας στον νου συχνά πυκνά τους My Dying Bride, Paradise Lost & Katatonia. Μαύρη μαυρίλα, η οποία επιτείνεται από τα φωνητικά, βγαλμένα λες από τη στέψη κάποιου αρχαίου βασιλιά σε ένα καθεδρικό ναό με τέλεια ακουστική. Αργό τέμπο, εμπλουτισμένο με τσέλο, βιολί και πλήκτρα, βασίζεται στις κιθαριστικές μελωδίες και χαρακτηρίζεται από την αίσθηση του μεγαλεπήβολου, του επικού και του δραματικού.

Δίχως αμφιβολία, ο συνδυασμός της ιστορίας και ο τρόπος που αποδίδεται μουσικά αποτελεί ταξίδι στο παρελθόν και δη στα χώματα της Northumbria, την οποία οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε γνωρίσει μέσω ταινιών και τηλεοπτικών σειρών. Επιβλητική και συνάμα κατανυκτική μουσική απόδοση, καταδικασμένη πάντως να εκτιμηθεί από λίγους, κυρίως λόγω της ομοιομορφίας των φωνητικών, που ταυτόχρονα τις προσδίδει τον μοναστικό χαρακτήρα της. Ναι, οι ψαλμωδίες μπορούν να συναρπάσουν, με μέτρο όμως.

Κάπως έτσι εκτίμησα ιδιαίτερα το ολιγόλεπτο Beset by Weapons, όχι λόγω φωνητικής διαφοροποίησης, αλλά εξαιτίας της folk μορφής του, την οποία θα επιθυμούσα παρούσα σε μεγαλύτερη έκταση. Αν κάποιος μου έλεγε ότι θα ακούσω μια ενιαία σύνθεση σαράντα τριών λεπτών, θα τον πίστευα εκ του αποτελέσματος, της ακρόασης. Υπήρξαν μπόλικες στιγμές που ένιωθα ότι έπαιζε το ίδιο μοτίβο και είναι κρίμα, γιατί όταν αυτό έσπασε γεννήθηκαν ελπίδες.

Bandcamp