Alestorm

Πλάκα, πλάκα οι Alestorm έχουν κλείσει πια περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια στη δισκογραφία. Κι εκεί που ξεκίνησαν ως μια super fun περίπτωση που δε θα παίρναμε εντελώς στα σοβαρά, αλλά διασκεδάζαμε σε κάθε περίπτωση με τα "Keelhauled" που έγραφε, πλέον ακουμπάνε τις ψηλότερες θέσεις των μεγάλων φεστιβάλ.

Άποψη μου είναι ότι αυτό έχει εξήγηση σε περισσότερους από έναν παράγοντες. Πρώτα απ' όλα δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τη συνέπεια με την οποία γράφουν πιασάρικα τραγούδια. Μετά έχω καταλήξει ότι οι σημερινοί μεταλάδες έχουν, και έχουμε, ανάγκη να χορέψουν. Και πολύ καλά κάνουν. Δηλαδή δεν μπορεί να είναι μόνο cool η βαριά καταθλιπτική μουσική, όσο κι αν και εγώ ακούω απείρως περισσότερο τέτοια. Τρίτο σημείο είναι οι ζωντανές εμφανίσεις τους. Ξεκάθαρα φανταστικοί live. Αχαλίνωτα πάρτι!

Στην όγδοη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους δεν έχουν σκοπό να ταράξουν τα ήδη ταραγμένα νερά. Κρατούν γερά το τιμόνι με σταθερή ματιά, τη μπουκάλα ρούμι στο ένα χέρι και το παπάκι τους στην πλάτη. Το "The Thunderfist Chronicles" έχει κι αυτό τα κομμάτια εκείνα που όταν μπουν στο σετ τους θα κρατούν το πάρτι όχι απλά ζωντανό αλλά και ξέφρενο. Το πρώτο "Hyperion Omniriff" μπορεί να ακούγεται, αρχικά, όσο Skyclad γίνεται αλλά το ρεφρέν έρχεται να μας κάνει να τσουγκρίσουμε και να τραγουδήσουμε. Έχει και melodic hard rock γέφυρα κολλητική, έχει και Children Of Bodom επίγευση. Καλό.

Το "Killed To Death By Piracy" είναι μαζί με το "Frozen Piss 2" τα κομμάτια που δε θα πρέπει να λείπουν καθόλου από τα σετ τους στις επόμενες περιοδείες τους. Το είδαμε και από πρώτο χέρι, αλλά είναι και προφανές. Τα Bodom στοιχεία υπάρχουν διάσπαρτα στο δίσκο, κάτι που δεν το λες κακό. Η "Banana" έχει κι αυτή τη φάση της. Λίγο πιο σύγχρονη ηχητικά, με μερικά μπλιμπλίκια να την κάνουν κάπως πιο μοντέρνα. Διασκεδαστικό και τούτο. Στο "The Storm" μετά θυμίζουν αρκετά Nightwish και ίσως σε πρώτη φάση λίγο Eluveitie. Πιο mid tempo αλλά τελικά είναι κομμάτι που δεν πιστεύω ότι θα μείνει στο μέλλον.

"Mountains Of The Deep" θα γούσταρα πολύ να το δω live. Έχει μια Irish punk υφή που αναμιγνύεται με τα Alestorm στοιχεία και το κάνει να ξεχωρίζει! Τώρα οι στίχοι, ναι. Δεν είναι αυτό που περιμένεις από τον τίτλο. Όχι. Στο "Goblin's Ahoy" η Bodom αύρα επανέρχεται σε πρώτο πλάνο. Με μια πιο σινεματική μορφή. Σας έχω πει πόσο μου αρέσουν οι Bodom; Όχι; Άλλη φορά. Αλλά πολύ. Και οι Skyclad επίσης.

Και φτάνουμε στο τελευταίο κομμάτι. Ένα symphonic progressive θηρίο δεκαεπτά λεπτών. Ναι, σωστά διαβάσατε! Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφουν μεγάλο κομμάτι οι Alestorm, αλλά ποτέ πριν τόσο μεγάλο. Με επιρροές που ξεκινάνε από Rhapsody, Kai Hansen και Cruachan μέχρι Nightwish κι Ensiferum. Με αναφορά στο κορυφαίο "The Sunk’n Norwegian", συμμετοχή του τεράστιου Russell Allen και της Patty Gurdy, έχει όλα τα power metal, Alestorm και συμφωνικά στοιχεία για να ξεχωρίσει στο δίσκο. Πολύ ωραία ροή, ενορχήστρωση και κλιμάκωση. Δεν είναι κάτι που περίμενα, αλλά είναι κάτι που ευχαριστήθηκα.

Το καινούργιο άλμπουμ των Σκωτσέζων πειρατών του metal δε θα τους αλλάξει στάτους. Αυτό το κάνουν οι ζωντανές εμφανίσεις. Θα προσθέσει όμως μερικά ακόμα σταθερά σημεία στο σέτλιστ και θα μεγαλώσει κι άλλο το πάρτι!